Pilch Lepalczyk Pedagogika Społeczna - opracowanie, rozdz 25, Bezdomnośc- obraz zjawiska i populacji ludzi bezdomnych


Bezdomność- obraz zjawiska i populacji ludzi bezdomnych.

  1. Bezdomność- względnie stała sytuacja człowieka pozbawionego dachu nad głową albo nie posiadającego własnego mieszkania.

Powody:

Bezdomność z wyboru- następstwo opcji powziętej zgodnie z indywidualnymi preferencjami

Bezdomność z konieczności- dotyka człowieka wbrew jego woli, stan frustrującej deprywacji z konsekwencjami psychicznymi, wyraz dyskryminacji i upośledzenia społecznego.

Bezdomność sensu stricto- oznacza brak własnego mieszkania i jednocześnie jakiegokolwiek innego, możliwie stałego schronienia ekstremalna postać bezdomności; przejawia się brakiem jakiegokolwiek lokum, z drugiej strony znamionuje ludzi zwanych „gigantami” (osoby, które na skutek zdarzeń losowych lub na skutek własnego wyboru prowadzą tułaczy tryb życia)

Bezdomność sensu largo- polega na ocenie posiadanego lokum jako nie spełniającego kryteriów mieszkania ze względu na odstępstwo od minimalnych standardów mieszkalnych. Wywołuje poczucie dyskomfortu. Ten typ bezdomności dotyczy: slumsów, ruder, pensjonariuszy instytucji opieki społecznej oraz osób wyeksmitowanych.

  1. Rozmiary zjawiska

  1. Płaszczyzny działań normalizacyjnych:

Dla bezdomnych z wyboru:

Starcy, osoby rozpoczynające samodzielne życie:

  1. Charakterystyka populacji bezdomnych w Polsce.

Najczęściej bezdomne: kobiety oczekujące dziecka, niezamężne do 25 roku życia, z pełnym i niepełnym wykształceniem podstawowym, połowa pochodzi z domu dziecka

Najczęściej bezdomni: starsi mężczyźni (średnia 44 rok życia), kawalerowie, rozwiedzeni, połowa jest bezdzietnych, wywodzący się z rodzin wielodzietnych, robotnicy, bezrobotni, karniści, alkoholicy, z zaburzeniami psychicznymi,

  1. koncepcje przeciwdziałania bezdomności i modele instytucji adaptacyjnych.

Instytucje dyscyplinujące- domy pracy, przytułki, manufaktury żebracze.

Parapenitencjalne instytucje izolacyjne- workhausty, zuchthausty, domy korekcyjne. Oparte na przymusie pracy i dyscyplinie więziennej.

Instytucje opiekuńczo-edukacyjne- zainicjowane przez ruch filantropistów (szkoły, zakłady dla dzieci ubogich oparte na dyscyplinie pracy i posłuchu dla prawa) ruch domagał się uznania priorytetu tradycyjnych form dobroczynnych.

Instytucje charytatywne- katolicka nauka społeczna kwestionowała prymat opieki urzędowej. Odwoływała się do inicjatyw samopomocowych ożywionych duchem chrześcijańskiego miłosierdzia. Doktryna ta pobudziła proces rozwoju instytucji charytatywnych prowadzonych przez wspólnoty zakonne i religijne stowarzyszenia (przytuliska, ogrzewalnie, noclegownie, domy całodobowej opieki)

Przełom wiąże się z niemieckim ustawodawstwem socjalnym,

  1. Wzory