Gospodarka i społeczeństwo polskie w średniowieczu
Podstawą utrzymania ludności było rolnictwo. Początkowo istniała tradycja wspólnego, rodowego gospodarowania na roli. Ziemia stanowiła wówczas własność rodu, który co roku dzielił ją między poszczególne rodziny. Gdy więzi rodowe osłabły, dysponentem ziemi stała się wspólnota terytorialna (opole). Słowianie stosowali wypaleniskową (żarową) metodę uprawy ziemi. Polegała ona na wypalaniu lasu i uprawie ziemi użyźnionej popiołem. Prowadziło to jednak do wyjałowienia gleby i wymuszało ciągłe poszukiwanie ziem pod uprawę. Ludność wiejska produkowała sama wszystkie artykuły niezbędne do życia. Nawet rzemieślnicy wiejscy mieli swoje gospodarstwa, a rzemiosło było jedynie zajęciem dodatkowym. Ludność żyła w rozproszeniu w niewielkich kilkurodzinnych osadach. Masę ludności stanowili w owym czasie wolni chłopi. Była także grupa ludności niewolnej (np. jeńców wojennych), ale odgrywała ona niewielką rolę. Istniała również grupa możnych. Wywodzili się oni z dawnej arystokracji plemiennej oraz rodziny i urzędników książęcych. Początkowo poziomem życia raczej nie odbiegali od ogółu ludności wolnej. Jednak w miarę upływu czasu ich poziom zamożności szybko rósł, co widoczne było w warunkach materialnych życia. Po przyjęciu chrześcijaństwa do grupy tej zaliczeni zostali także duchowni. W XI w. pojawiły się nadania panującego na rzecz Kościoła i ludzi świeckich. Ziemia była nadawana wraz z ludnością chłopską, która w ten sposób popadała w zależność od feudałów.