Wybrane metody aktywizujące i ich wykorzystanie w edukacji uczniów niepełnosprawnych.

Bożena Wasieczko

W publikacji chcę przedstawić wybrane metody aktywizujące i celowość ich zastosowania w pracy z uczniami niepełnosprawnymi.

Z uwagi na indywidualne ograniczenia rozwojowe uczniów niepełnosprawnych intelektualnie szczególnej uwadze zasługuje poszukiwanie skutecznych metod nauczania na płaszczyźnie oligofrenopedagogiki. Zarówno z lektur literatury specjalistycznej, jak i własnych doświadczeń wiemy, iż uczniowie upośledzeni umysłowo potrzebują doboru takich metod, które w ich rozumieniu będą sprawiały, że lekcja nie będzie monotonna a przekazywane treści (dydaktyczno - wychowawcze) będą zrozumiałe na ich poziomie komunikacji.

Przedstawię również opinie nauczycieli pracujących w klasach integracyjnych i specjalnych nt. stosowania aktywizujących metod w nauczaniu uczniów niepełnosprawnych.

Spośród wielu definicji metod na uwagę zasługują stanowiska ojców dydaktyki Wincentego Okonia i Czesława Kupisiewicza z uwagi na podkreślenie znaczenia w nauczaniu indywidualnych możliwości rozwojowych ucznia oraz umiejętności posługiwania się zdobytą wiedzą w codziennym życiu

Metoda w nauczaniu to, „systematycznie stosowany sposób pracy nauczyciela z uczniami, umożliwiający uczniom opanowanie wiedzy z umiejętnością posługiwania się nią w praktyce, jak również rozwijanie zdolności i zainteresowań umysłowych” [Cz. Kupisiewicz, 1976, str. 154].

Wincenty Okoń wskazuje, iż dobór metod nauczania zależy w szczególności od wieku ucznia, celów, zadań i treści nauczania.[ W. Okoń, 1970, str. 194]

Stanisław Nalaskowski [2000], proponuje postrzeganie metod nauczania przez pryzmat teorii komunikacji, mówi o tym, iż nauczyciel stosuję pewne strategie, które mają pomóc w zrozumieniu przez uczniów materiału nauczania. Poprzez stosowanie danej metody nauczyciel wysyła w kierunku ucznia komunikat i w zależności od indywidualnych możliwości odbiorcy zostanie, ten komunikat odczytany /lub nie/ i zinterpretowany. Poprawność interpretacji wskazuje na właściwy dobór metody nauczania. Po raz kolejny pojawia się tutaj problem indywidualizacji metod nauczania.

Nie należy, więc mówić o skutecznej/skutecznych metodach nauczania. Optymalne są takie, które dają najlepsze wyniki w najkrótszym czasie.

W celu optymalizacji osiągnięć indywidualnych ucznia oraz uzyskania jak najlepszych efektów wychowawczych przy uszanowaniu indywidualnych możliwości ucznia, dydaktycy proponują „organizowanie aktywności uczniów” i „wychowanie przez aktywne uczestnictwo”[Maria Dudzikowa, 1987].

Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego, aktywizacja nauczania to „metoda nauczania polegająca na wyrabianiu w uczniu aktywnego stosunku do nauki, wdrażaniu do samodzielnej pracy”.[ Słownik Języka Polskiego, 1996, Tom I, str. 25]

Janina Wyczesany wskazuje na rolę nauczyciela wychowawcy w procesie poszukiwania i doboru nowych metod nauczania oraz dostosowywania ich do psychiki osoby upośledzonej umysłowo. „Nauczyciel może zapewnić postęp w edukacji specjalnej wobec proponowanych rozwiązań tylko poprzez specjalne środki wychowawcze i pedagogiczne. Istnieje zależność wprost proporcjonalna - im więcej empatii, bezwarunkowej akceptacji i autentyczności nauczyciela - wychowawcy, tym lepsze wyniki jego pracy.”[J. Wyczesany, 2006, str.159].

W centrum modelu obrazującego zadania nauczyciela J. Wyczesany podkreśla stwarzanie warunków do wyzwalania różnych form aktywności uczniów.

Nauczyciel wychowawca powinien uszanować indywidualny rozwój dziecka, być otwarty na potrzeby uczniów w szczególności zachęcać do aktywnego podejmowania działań.

W aneksie nr 1 zamieszczam omawiany model zadań nauczyciela[za J. Wyczesany, 2006].

Z uwagi na tak wielką potrzebę wyzwalania aktywności własnej uczniów niepełnosprawnych intelektualnie, przełamywania ich lęków i zahamowań a zarazem poszanowania ich autonomii i godności nieocenione, moim zdaniem, jest wprowadzanie aktywizujących metod nauczania.

Nim przejdę do szczegółowego omówienia wybranych metod aktywizujących, które można z powodzeniem stosować wśród uczniów niepełnosprawnych na zajęciach lekcyjnych proponuję zapoznanie się z podziałem wskazującym poziom wieku rozwojowego w zależności od ilorazu inteligencji.

Nauczyciele - wychowawcy nie mający doświadczenia w pracy z uczniami niepełnosprawnymi popełniają często błędy dydaktyczne nie rozumiejąc nieprzekraczalnych barier upośledzenia, które niestety nie znikają wraz z wiekiem dziecka, mało tego mogą się nasilać. Tak, więc wiek biologiczny dziecka upośledzonego umysłowo nie jest tożsamy z wiekiem rozwojowym, uzależnionym od poziomu rozwoju intelektualnego.

Poniżej przedstawiam w formie tabelarycznej opis pomagający porównać poziom rozwoju umysłowego i społecznego osób upośledzonych umysłowo w stosunku do poziomu rozwoju dzieci o prawidłowym rozwoju.

Stopień upośledzenia	Iloraz inteligencji w skali Wechslera	Poziom rozwoju umysłowego	Poziom rozwoju społecznego
Lekki	II = 69-55	Osoby lekko upośledzone umysłowe nie przekraczają poziomu rozwoju umysłowego 12 -letniego dziecka o prawidłowym rozwoju umysłowym.	Osoby lekko upośledzone umysłowe nie przekraczają poziomu rozwoju społecznego 17 -letniej osoby o prawidłowym rozwoju intelektualnym i społecznym.
Umiarkowany	II = 54-40	Osoby umiarkowanie upośledzone umysłowe nie przekraczają poziomu rozwoju umysłowego 7 - 8 -letniego dziecka o prawidłowym rozwoju umysłowym.	Osoby umiarkowanie upośledzone umysłowe nie przekraczają poziomu rozwoju społecznego 10 - letniego dziecka o prawidłowym rozwoju intelektualnym i społecznym.
Znaczny	II = 39-25	Osoby umiarkowanie upośledzone umysłowe nie przekraczają poziomu rozwoju umysłowego 5 - 6 -letniego dziecka o prawidłowym rozwoju umysłowym.	Osoby umiarkowanie upośledzone umysłowe nie przekraczają poziomu rozwoju społecznego 7-8 - letniego dziecka o prawidłowym rozwoju intelektualnym i społecznym.

Tabelę stworzyłam na podstawie charakterystyki osób upośledzonych umysłowo dokonanej przez Kazimierza Kirejczyka [1978, str.47, 52-60].

Z uwagi na znaczne różnice pomiędzy wiekiem biologicznym a wiekiem rozwojowym, należy dostosowywać wszystkie metody nauczania do wieku rozwojowego a nie wieku kalendarzowego osoby niepełnosprawnej.

Z uwagi na specyficzne indywidualne zróżnicowanie osób upośledzonych umysłowo, w pracy pedagogicznej wymagane jest dynamizowanie umiejętności najlepiej rozwiniętych przy jednoczesnym usprawnianiu funkcji najbardziej zaburzonych.

Jednymi z najbardziej skutecznych metod uwzględniających potrzeby, zainteresowania i indywidualne możliwości ucznia, angażujących wychowanka w proces lekcyjny, dających możliwość zrealizowania własnych pomysłów, są metody aktywizujące.

„Aktywizacja jest określona jako ogół poczynań nauczyciela i uczniów zapewniających dzieciom odgrywanie czynnej roli w realizacji zadań. Uczniowie uczą się w trakcie własnej aktywności.” [Rau, Ziętkiewicz, 2000, str. 20].

Stosując metody aktywizujące nauczyciel powinien podzielić klasę na małe podgrupy, tworzyć takie sytuacje, w których uczniowie przełamią swój lęk przed klasą i zechcą eksperymentalnie poszukiwać własnych rozwiązań problemu. Dobór poziomu trudności do indywidualnych możliwości ucznia niepełnosprawnego, jego czynne uczestnictwo w lekcji zakończone pozytywnym rezultatem (rozwiązaniem problemu) podnosi zaburzoną samoocenę a zarazem sprzyja umacnianiu więzi wewnątrz grupowych, integrowaniu zespołu klasowego

i podnoszeniu autorytetu nauczyciela. Doradcy metodyczni proponują tworzenie grup mało liczebnych.

Dzieci w normie intelektualnej w wieku 7-9 lat rozpoczynają od pracy w parach. Potem jak się poznają, najbardziej efektywnie pracują w grupach czteroosobowych, siedząc w ławkach naprzeciwko siebie.

Dzieci w wieku 10-13 lat najlepiej pracują w grupach 4-6 osobowych, mieszanych pod względem płci.

Przenosząc te doświadczenia na płaszczyznę pracy z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie, należy zauważyć, iż w klasach z osobami upośledzonymi umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym najbardziej skuteczne przy pracy metodami aktywizującymi jest tworzenie grup maksymalnie 3-4 osobowych. Zaś w klasach integracyjnych grupy zadaniowe nie powinny liczyć więcej niż 6 osób.

W literaturze przedmiotu [Rau, Ziętkiewicz,2000, Krzyżewska, Cz.I, 1998]wylicza się następujące metody aktywizujące:

1. Burza mózgów.

2. Mapa pojęciowa.

3. Piramida priorytetów.

4. Metoda przypadków.

5. Linia czasu.

6. Dyskusja dydaktyczna.

7. Metaplan.

8. Za i przeciw.

9. Metoda projektu.

10. Symulacje.

11. Drama.

12. Grupy zadaniowe.

13. Stacje zadaniowe.

14. Sesje „bierz i daj”.

15. Gry planszowe.

16. Poker kryterialny.

17. Analiza SWOT

Najbardziej popularną metodą aktywizującą jest metoda Osborna nazywana „burzą mózgów”.