Królowie elekcyjni
Henryk Walezjusz 1573-1574 Po wygaśnięciu dynastii Jagiellonów postanowiono, że wyboru ( elekcji ) króla będzie dokonywała szlachta zbierając się na polu elekcyjnym. Pierwsza elekcja odbyła się na polach Woli pod Warszawą. Spośród paru kandydatów najwięcej głosów padło na Henryka, księcia francuskiego z rodu Walezjuszów, który też ogłoszony został królem polskim. Nowy król wkrótce przybył do Polski, zaprzysiągł "pacta conventa", które na barki królewskie przerzucały poważne obciążenia w utrzymywaniu Rzeczypospolitej . Król koronował się w Krakowie. Przebywał jednak w Polsce krótko. Gdy nadeszła wiadomość o śmierci jego brata, króla francuskiego, po kryjomu opuścił Polskę, aby zasiąść na tronie Francji.
Stefan Batory 1576-1586 Po opuszczeniu Polski przez Henryka Walezjusza królem polskim wybrany został Stefan Batory, książę siedmiogrodzki. Wybór nie był zgodny, a uznania nowego króla najdłużej odmawiał Gdańsk. Miasto to już przedtem niejednokrotnie przeciwstawiało się królom polskim dbając przede wszystkim o własne interesy. Po paru miesiącach walk gdańszczanie zmuszeni zostali do posłuszeństwa. Tymczasem ponownie wybuchła wojna o Inflanty. Królowi udał się uzyskać od sejmu uchwalenie odpowiednich podatków na wojnę z Wielkim Księstwem Moskiewskim, która trwała trzy lata. Pokój podpisany w Jamie Zapolskim przyznał Polsce Połock i całość Inflant. Stefan Batory zapowiadał, że nie będzie królem malowanym. Dążył do wzmocnienia swego stanowiska w oparciu o masy szlacheckie, co nie wszystkim magnatom się podobało. Doradcą króla był Jan Zamojski, głęboko wykształcony i uzdolniony polityk, przywódca średniej szlachty. Stefan Batory zmarł przedwcześnie w r. 1586.
Zygmunt III Waza 1587-1632 Po śmierci Stefana Batorego królem polskim został wybrany Zygmunt, królewicz szwedzki z rodu Wazów, spokrewniony przez matkę z Jagiellonami, siostrzeniec Zygmunta Augusta. Król Zygmunt ulegał klerowi katolickiemu i odnosił się nietolerancyjnie do innych wyznań. Miał niechętny stosunek do Polski i Polaków, nie ufał Zamojskiemu, chociaż jemu głównie zawdzięczał swój wybór. Przez całe życie dążył do odzyskania tronu szwedzkiego i gotów był zamienić koronę polską na szwedzką. W tym celu sprzymierzał się z Habsburgami, niemiecką rodziną cesarską. Naraził też Polskę na długotrwałą i wyczerpującą wojnę ze Szwecją, w której mimo zwycięstw pod Kircholmem, pod Trzcianą i w morskiej bitwie pod Oliwą Polska stale ponosiła straty. Za panowania Zygmunta III toczyły się ciężkie wojny także z Rosją i Turcją. Korzystając z zamieszek w Moskwie Zygmunt próbował opanować Rosję bądź bezpośrednio, bądź przez osadzenie na tronie moskiewskim swego syna Władysława. Napotkało to na opór narodu rosyjskiego i zakończyło się jedynie odebraniem Rosji Smoleńska. Zatargi z Turcją ściągnęły wielką wyprawę turecką na Polskę. Zagrodził jej drogę ze szczupłymi siłami hetman Stefan Zółkiewski. Poniósł jednak klęskę pod Cecorą, gdzie zginął. Powstrzymał nawałę turecką hetman Karol Chodkiewicz, wytrzymując oblężenie Turków pod Chocimem . Zygmunt III Waza zmarł w 1632 roku .
Władysław IV 1652-1648 Syn Zygmunta III Wazy, wybrany królem polskim po śmierci ojca. Władysław odziedziczył po ojcu pretensje do korony szwedzkiej, ale nie miał żadnych możliwości, by ją uzyskać. Roszczenia króla były powodem do zatargów i wojen między Polską a Szwecją, co Polsce przynosiło poważne szkody gospodarcze, szczególnie gdy Szwedzi opanowali przejściowo niektóre miasta pomorskie. Za rządów Władysława coraz bardziej pogarszała się sytuacja na Ukrainie. Magnaci gromadzili tam olbrzymie fortuny uciskając i wyzyskując lud kozacki. Raz po raz wybuchały bunty kozackie, które były krwawo i surowo tłumione . Nie powiódł się plan króla by użyć Kozaków do wojny z Turcją, gdyż przeszkodzili temu możnowładcy polscy. Narastające wrzenie doprowadziło w 1648 roku do wybuchu wielkiego buntu kozaków i powstania chłopskiego pod wodzą Bohdana Chmielnickiego. W kilka dni po wybuchu powstania kozackiego król Władysław zmarł .
Jan Kazimierz 1648-1668 Syn Zygmunta III a brat Władysława IV, wybrany został królem polskim po śmierci brata. W chwili jego wstąpienia na tron południowowschodnie ziemie Rzeczypospolitej pustoszyła wojna kozacko-chłopska, która wywołała poruszenie i bunty chłopskie także na ziemiach etnicznie polskich (Podhale - Kostka Napierski). Trwające z przerwami kilka lat walki, do których wmieszała się także Rosja, zakończyły się w ostateczności odpadnięciem od Polski Kozaczyzny i Ukrainy zadnieprzańskiej. Druga niszcząca kraj zawierucha wojenna spowodowana była najazdem na Polskę Szwedów pod wodzą króla Karola Gustawa ( tak zwany Poto szwedzki ) . Na skutek zdrady wielu magnatów, a obojętności innych wielmożnych Panów oraz ogółu szlachty Szwedzi bez większego trudu zalali prawie cały kraj, a Jan Kazimierz musiał szukać schronienia na Śląsku. Wytężonym wysiłkiem narodu udało się jednak usunąć Szwedów z kraju, mimo że w ostatniej fazie wojny przybył im ze zbrojną pomocą książę siedmiogrodzki Rakoczy. Duży udział w zwalczaniu Szwedów mieli chłopi, a wielkie zasługi miał w tym także hetman Stefan Czarniecki , który swoim wojskiem i trzeźwością umysłu , a także nie bagatelną wiedzą wojskową - szczególnie umiejętnością dowodzenia odprawił Szwedów tam z kąd przyszli . Podczas wojny ze Szwedami Polska zrezygnowała z praw zwierzchnich w stosunku do Prus. Wojny przyniosły straszliwe zniszczenia kraju. Mimo to nie powrócił zupełny spokój, gdyż na wschodzie trwała przewlekła wojna z Rosją, a w kraju samowola magnacka doprowadziła do otwartego buntu Lubomirskiego przeciwko królowi. Jan Kazimierz zrzekł się tronu polskiego w 1668 r.
Michał Korybut Wiśniowiecki 1669-1693 Po zrzeczeniu się tronu przez Jana Kazimierza zebrana na polu elekcyjnym szlachta obwołała królem Michała Korybuta Wiśniowieckiego, syna słynnego w czasie wojen kozackich księcia Jeremiego Wiśniowieckiego. Podczas krótkiego panowania króla Michała południowe ziemie Rzeczypospolitej zostały najechane przez potężną armię turecką. Turcy zdobyli kluczową twierdzę Kamieniec Podolski i pustoszyli obszary aż po Lwów i Krosno. Aby zażegnać niebezpieczeństwo, wysłannicy polscy podpisali w Buczaczu hańbiący traktat z Turkami, na mocy którego Polska miała odstąpić im znaczną część swych południowych obszarów. Umowa ta nie została przez Polaków zatwierdzona. Wysłany przeciwko Turkom hetman Jan Sobieski odniósł w 1693 r. świetne zwycięstwo rozbijając całkowicie armię turecką w bitwie pod Chocimem. W przeddzień zwycięstwa chocimskiego król Michał zmarł , a było to w 1693.
Jan III Sobieski 1674-1696 Hetman wielki koronny, znakomity wódz , żołnierz , dowódca opromieniony świeżym zwycięstwem nad Turkami pod Chocimem, obwołany został na polu elekcyjnym pod Warszawą królem polskim po śmierci Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Po wyborze król cały wysiłek skierował ku odparciu najazdu tureckiego, co po prawie dwuletnich walkach doprowadziło do zawarcia rozejmu między Polską i Turcją. Ponieważ jednak niebezpieczeństwo tureckie trwało nadal, a zagrożone były w jednakowym stopniu Polska i Austria, król zawarł z cesarzem austriackim umowę o wzajemnej pomocy na wypadek zaatakowania przez Turków którejś ze stolic - Krakowa lub Wiednia. W 1683 r. trzystu tysięczna armia turecka obległa stolicę Austrii. Król Jan Sobieski podążył z armią polską na odsiecz Wiednia i objął dowództwo nad sprzymierzonymi siłami polskimi i austriackimi. W wielkiej bitwie cała armia turecka została zniszczona, a mieszkańcy uwolnionego miasta witali króla polskiego jako swego wybawcę. Jan III Sobieski zmarł w 1696 r.
August II Mocny 1697-1733 Król Saksonii, wybrany królem polskim po śmierci Jana III Sobieskiego. Nie czuł on przywiązania do Polski, zupełnie nie dbał o sprawy państwowe i nie troszczył się o to, że w kraju panowały anarchia i bezprawie. August II wplątał Polskę w niepotrzebną wojnę, tzw. północną, z królem szwedzkim Karolem XII, w której obok Polski brały udział Saksonia i Rosja. Król szwedzki pokonał sprzymierzonych, zajął Polskę, zmusił Augusta II do zrzeczenia się tronu polskiego i nakazał Polakom, aby królem wybrali Stanisława Leszczyńskiego. Dopiero po klęsce Karola XII August II powrócił do kraju i objął ponownie panowanie. Rządy Augusta II ( i jego syna Augusta III ) to okres najsmutniejszy w dziejach Polski. Rozprzężenie w kraju, samowola magnatów i szlachty, obojętność na sprawy publiczne doszły wtedy do szczytu. August II zmarł w 1733 r.
Stanisław Leszczyński 1704-1709 i 1733-1735 Wojewoda poznański, w czasie wojny północnej stronnik króla szwedzkiego Karola XII. Gdy Karol XII pokonał przeciwników, wypędził z Polski Augusta II i zmusił go do zrzeczenia się tronu, zalecił Polakom wybranie królem Stanisława Leszczyńskiego. Starannie wykształcony król Stanisław nie odegrał jednak większej roli w Polsce. Nie miał poparcia ani u skłóconych, samolubnych magnatów, ani u ciemnej, obojętnej na dobro publiczne szlachty. Stanowisko swe zawdzięczał opiece króla szwedzkiego, który też decydował w najważniejszych sprawach. Gdy Karol XII został pokonany, a August II powrócił do Polski i ogłosił swoje zrzeczenie się tronu za nieważne, Stanisław Leszczyński musiał emigrować. Po śmierci Augusta Leszczyński zyskał poparcie znacznej większości i został ponownie wybrany królem. Ale objęciu przez niego rządów sprzeciwiły się państwa sąsiednie, które wolały utrzymywać w Polsce stan anarchii. Wojska rosyjskie i saskie wprowadziły na tron polski Augusta III Sasa, syna Augusta II, a Leszczyński musiał schronić się na wygnaniu. Zmarł w 1766 r. we Francji, gdzie z ramienia króla francuskiego zarządzał Lotaryngią.
August III 1733-1763 Syn Augusta II, wprowadzony na tron polski wbrew woli większości wyborców na skutek interwencji zbrojnej wojsk saskich i rosyjskich, które nie dopuściły do objęcia tronu przez Stanisława Leszczyńskiego. Panowanie Augusta III przypominało rządy jego ojca . Król nie zajmował się sprawami państwowymi i przekazywał je swoim ministrom, którzy z kolei dbali przede wszystkim o własne interesy. W państwie panował nadal chaos i bezprawie. Sejmy nie dochodziły do skutku, urzędy państwowe były bezczynne, sądy przekupne lub bezradne. Spory i walki między magnatami oraz ciemną szlachtą były na porządku dziennym. Wzmagał się ucisk miast, a szczególnie wyzysk chłopa, co rodziło jego opór i bunty. Jednak stan ten i niemoc Rzeczypospolitej zaczęły budzić krytykę ze strony głębiej myślących osób. Powstawały - na razie nieśmiałe - projekty zmian i refom. August III zmarł w roku 1763.
Stanisław August Poniatowski 1764-1795 Po śmierci Augusta III królem został Stanisław August Poniatowski dzięki poparciu głównie Rosji, przy nielicznym udziale szlachty w elekcji. Wykształcony, ale o słabej woli król nie miał większych wpływów w kraju, rozdartym przez zwalczające się stronnictwa magnackie, w którym coraz bardziej decydowały obce mocarstwa, głównie Rosja. Po nieudanym zrywie obrońców starej wolności szlacheckiej i niepodległości, podjętym przez konfederatów barskich, nastąpił I rozbiór Polski (1772), w którym szereg pogranicznych prowincji odpadło na rzecz Prus, Austrii i Rosji. Król próbował ratować państwo przez oparcie się na Rosji, patrioci zaś chcieli naprawić ustrój Rzeczypospolitej doprowadzając do uchwalenia przez sejm w 179I r. konstytucji 3 maja. Wysiłki te jednak były daremne. Po wojnie z Rosją w 1792 r. (w obronie ustawy z 3 maja) nastąpił II rozbiór Polski, a po upadku powstania kościuszkowskiego (1794 r.) - III rozbiór Polski w 1795 r. Król Stanisław August zrzekł się tronu i zmarł w Petersburgu w 1798 r.