WŁAŚCIWOŚCI KOLOIDÓW ROŚLINNYCH
1.Pod wpływem działania czynników fizycznych (temp.UV,wysychanie,zamarzanie)oraz czynnikow chemicznych (detergenty,rozp.chemiczne) następuje wytrącenie osadu z roztworu koloidalnego białka czyli jego przejście z zolu w żel.Osad ten po dodaniu do niego wody nie ulega rozpuszczeniu.Mamy więc do czynienia z koagulacją nieodwracalną-denaturacją.Polega ona na pozbawieniu cząsteczek białkowych płaszczy wodnych a następnie na rozluźnieniu wiązań stabilizujących strukturę białka. DENATURACJA-dokonuje się przez wyprostowanie łańcuchów bocznych(reszt aminokwasowych)co prowadzi do utraty wspomnianej struktury.Pod wpływem wysokiej temperatury rozerwaniu ulegają mostki wodorowe i wiązania kochezyjne.Aceton i inne rozpuszczalniki po odwodnieniu powodują rozerwanie wionzań kochezyjnych a kwasy niszczą wiązania jonowe.W przypadku soli materiałów ciężkich łączą się z białkiem tworząc sole zwane białczanami .Ich strukturę określamy mianem dywanowej,zdenatyrowane białko traci aktywność fizyczną.
PROCESY DYFUZJI I OSMOZY ORAZ PRZEPUSZCZALNOŚĆ BŁON CYTOPLAZMATYCZNYCH Na powierzchni cyjanku żelazopotasowego tworzy się zgodnie z powyższą reakcją cienka błona żelazocyjanku miedzi,którz posiada właściwości idealnie półprzepuszczalne,następuje zatrzymanie reakcji chemicznej pomiędzy obydwoma solami i zaczyna zachodzić dyfuzja wody w stronę żelazocyjanku potasowego co powoduje stopniowe rozpuszczanie kryształków,powiększanie objętości tej soli połonczone zrozciąganiem błony i jej pękaniem.Pęknięcia te są jednak natychmiast zamykane przez błonę żelazocyjanku miedzi powstającą w skutek zetknięcia się obu soli z roztworów dotychczas odizolowanych.Mechanizm ten działa aż do całkowitego rozpuszczenia żelazocyjanku potasu i do wurównania się zpotencjałem wody w roztworze siarczanu miedziowego.
Sól oraz sacharoza w wydrążonym otworze w buraku lub ziemniaku rozpuszcza się,skrobia się nie nie ropuczcza.W powstałych po wydrążeniu otworach znajdują się niewielkie ilości soku.W nim rozpuszcza się sacharoza i NaCl w skutek czego jego stężenie wzrasta a tym samy zmniejsza się potenmcjał wody znacznie poniżej potencjału w porównaniu do niuszkodzonych komórek,powoduje to dyfuzję wody z komórek na zewnątrz umożliwiając rozpuszczenie kolejnych parti soli i cukrow.Skrobia nie wywiera widocznego wpływunosmotyczneg na tkanki i pozostaje prawie sucha,wynika to z faktu iż ma dużą masę cząsteczkową(żędu.set.tys.)co sprawia że osiągnięcie nasycenia jej roztworu następuje już przy bardzo niskich stężeniach molowych.Roztwory takie nie wywierają istotnego działania osmotycznego na komórki i z tego względu przy pomiarach potencjału wody w tkankach obecnoś związków koloidalnych jest pomijana.]
W komórkach korzenia spichrzowego buraka ćwikłowego znajduje się czerwony barwnik-betacyjanina.Tonoplast i plazmalema są prawie nieprtzepuszczalne dla tego barwnika gdyż mają właściwości zbliżone do błon półprzepuszczalnych.Pod wpływem czynników naruszjących strukturę lipidowo białkjowuch membran komórkowych następuje zwiększenie ich przepuszcalności,dufuzja barwnika do otoczenia co jest zazwyczaj oznaką zabużeń procesów fizjologicznych w komórce,po uszkodzeniu błon komórka traci właściwości osmotyczne w skrajnych przypadkach zamiera.
ZJAWISKA OSMOTYCZNE W TKANKACH ROŚLINNYCH
Korzeń buraka ćwikłowego można potraktować jako element układu osmotycznie czynnego. Elementami tego układu są: 1).Wszystkie wodniczki komórek tkanek korzenia zawierające roztwór o określonym potencjale wody.
2).Suma wszystkich błon cytoplazmatycznych w komórkach.
3).Woda w zlewce w której zanurzony jest korzeń.
40%-roztwor sacharozy znajdujący się w wydrążeniu korzenia powoduje dyfuzję wody z otaczających komórek dzięki czemu roztwór w kapilarze podnosi się do góry, w komórkach które utraciły wodę spada potencjał wodny co sprawia iż z otoczenia zaczyna wnikać woda do korzenia.
Potencjał wody komórek jest miarą dążności wody do wnikania