METALO~3, 2


2. METODYKA

Próba rozciągania jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych prób w dziedzinie badań materiałowych. Wiąże się to z tym, iż jest ona stosunkowo prosta, dokładna i dość wszechstronna. Wykonuje się ją zgodnie z polską normą: PN-91/H-04310.

Celem dokonywanej próby jest wyznaczenie:

-umownej granicy sprężystości

-wyraźnej bądź umownej granicy plastyczności

-wytrzymałości na rozciąganie

Do przeprowadzenia próby potrzebne są:

Maszyna do prób rozciągania nazywana jest zrywarką bądź rozciągarką o napędzie hydraulicznym lub mechanicznym. Próba, którą się zajmiemy jest próbą pięciokrotną, należącą do grupy próbek okrągłych o średnicy 8 mm i długości pomiarowej równej 40 mm.

Próbę rozciągania przeprowadzamy na dwóch próbkach: aluminiowej i stalowej, która jest umocowana w szczękach samozaciskowych maszyny (siła nacisku rośnie wraz ze wzrostem siły rozciągającej). Próbka jest umieszczona pomiędzy górną i dolną belką obciążającą. Jak już wyżej wspomniałyśmy przy wykonywaniu próby rozciągania umieszcza się próbę na uchwytach maszyny wytrzymałościowej i poddaje wolno zwiększającemu się obciążeniu. Jednocześnie na monitorze komputera nanosi się wykres rozciągania materiału.

Dodatkowo drukarka drukuje wykresy.

Wszystkie wymiary uzależnione są od wielkości średnicy próbki d0 (próbki okrągłe) lub grubości g0 jeśli chodzi o próbki płaskie.

Główne wielkości, które mierzymy podczas próby rozciągania to siła obciążająca (mierzona za pomocą siłomierza) i długość próbki (mierzona w oparciu o ekstensometr). Siłomierz i ekstensometr to przyrządy, które działają w oparciu o zasadę tensometrii oporowej.

Ekstensometr jest to blaszka ze stali sprężynowej, wygięta w kształcie litery. Swobodne końce ekstensometru są zamocowane na próbce, na końcach jej długości pomiarowej. Wydłużenie się próbki powoduje rozchylenie się blaszki, czemu towarzyszy odpowiednie wydłużenie się lub skracanie jej powierzchni, a w konsekwencji zmianę napięcia na tensometrach.


Wyszukiwarka