Iłłakowiczówna Kazimiera (1892-1983), polska poetka, prozaiczka i tłumaczka. Początkowo wykształcenie domowe, 1908-1909 studia w Oxfordzie w kolegium dla cudzoziemców. 1910-1914 studiowała filologię polską i angielską w Uniwersytecie Jagiellońskim.

1915-1917 sanitariuszka w armii rosyjskiej. Od 1918 pracownica MSZ, a od 1926 w Ministerstwie Spraw Wojskowych, m.in. sekretarka J. Piłsudskiego, od 1936 znów w MSZ. 1939 ewakuowana do Rumunii, w czasie wojny przebywała głównie w Siedmiogrodzie. 1947 wróciła do kraju i zamieszkała w Poznaniu.

Debiutowała jako poetka w prasie 1905. 1911 pierwszy tomik Ikarowe loty, następnie m.in.: Kolędy polskiej biedy, Trzy struny (1917), Śmierć Feniksa (1922), Płaczący ptak (1927), Popiół i perły (1930), Ballady bohaterskie (1936), Poezje 1940-1954 (1954), Lekkomyślne serce (1959), Szeptem (1966). Łączyła tradycję romantyczną z modernizmem i model poezji Skamandrytów z nowatorstwem formy. Nawiązywała do ludowo-baśniowej fantastyki.

Także tom prozy poetyckiej Z rozbitego fotoplastikonu (1957), szkice i wspomnienia Niewczesne wynurzenia (1958) oraz Trazymeński zając (1968), Rzeczy sceniczne (1969). Przekłady z prozy i poezji, m.in. J.W. Goethego, F. Schillera, L. Tołstoja. Wybory wierszy, jak: Wiersze wybrane 1912-1947, Wybór wierszy (1956), Poezje wybrane (1968), Liście i posągi (1968), Odejście w tło (1976), Sługi nieużyteczne (1977).

Liryka Iłłakowiczówny jest gatunkowo zróżnicowana; pisała ona
wiersze osobiste i refleksyjne, ale sięgała także po tematy
publicystyczne i polityczne.

---