Helen Bee strony 455 - 467
Praca kobiet.
Im wyższe wykształcenie tym wyższe prawdopodobieństwo podjęcia pracy. Kobiety częściej niż mężczyźni muszą przerywać pracę z różnych względów. Ciągłą praca jest częściej udziałem tych kobiet, które obierają typ pracy tradycyjnie traktowany jako „męski”, które nie mają dzieci i których zaangażowanie w karierę jest silnie umotywowane podejściem filozoficznym. Jednak większość kobiet podejmuje pracę, a później się z niej wycofuje przynajmniej jeden raz, a często więcej razy. Kobiety przewidują przerwy w pracy na urodzenie i wychowanie dzieci.
Kobiety, które nie przerywają pracy mają wyższe stanowiska i pensje.
Połączenie pracy i ról rodzinnych.
Jeśli chodzi o mężczyzn, to wydaje się oczywiste, że są oni pracownikami, rodzicami i małżonkami, jednak w przypadku kobiet jest to problematycznie by pełniły wszystkie te trzy funkcje. W rzeczywistości odczuwają one większy konflikt tych ról a dzieje się tak z kilku powodów.
jeśli zsumować godziny pracy w tych trzech wymiarach - pracują dłużej niż ich partnerzy [często głównym czynnikiem jest wychowywanie dzieci, bo jeśli rodzina jest bezdzietna to obowiązki i czas spędzony w pracy jest porównywalny].
Istnieją różnice w rozmiarze ról rodzinnych wypełnianych przez kobiety i mężczyzn [ kobiety statystycznie pracują dwa razy więcej niż mężczyźni - obowiązki w pracy, pranie, sprzątanie, wychowywanie dzieci, itp.]
Rola kobiety jest w większości kultur ukierunkowana na podtrzymywanie związku, darzenie opieką, wychowywanie. Dla niektórych granice między rolami w pracy i rodzinie są „ niesymetrycznie przepuszczalne” czyli np. kobietom role rodzinne przyćmiewają role zawodowe.
Kobiety pełnią rolę matek i żon przez cały dzień, gdy mężczyźni w pracy są pracownikami a w domu ojcami i mężami.
Nie wszystkie skrzyżowania ról stanowią dla kobiet problem. Np. kobieta pracująca ma większą władzę w związku niż niepracująca.
Ciągłość osobowości.
Badania nad Wielką Piątką [ neurotyczność, ekstrawersja, otwartość, zgodność, i sumienność ] potwierdziły, iż wewnętrzne „ja” towarzyszy nam przez całe dorosłe życie, podchodzimy do nowych ról w sposób, który odzwierciedla nasze podstawowe cechy osobowości.
Zmiana osobowości.
1) Młodzi dorośli powoli, lecz w sposób ciągły tracą swoją neurotyczność i ekstrawersję, przybywa im natomiast zgodności i sumienności - wszystkie te zmiany sprawiają wrażenia, jak gdyby zachodził w nich ogólny proces „ dojrzewania”. [ teoria wymyślona przez McCarae i Costa ].
2) W innych badaniach okazało się, że pomiędzy 20 a 40 rokiem życia wzrasta cały zespół cech : pewność siebie, poczucie własnej wartości, niezależności i ukierunkowanie na kolekcjonowanie nowych osiągnięć.
3) Rawenna Helson badała kobiety pomiędzy 21 a 27 roku życia - odkryła niewiele zmian powszechnych , lecz pomiędzy 27 a 43 u kobiet wzrasta poziom dominacji, pewności siebie i niezależności.
4) Badani przez Braya i Howarda menadżerowie pomiędzy 20 a 40 rokiem życia wykazali na przestrzeni dwudziestu lat zmiany dotyczące spadku zależności wzrostu potrzeby autonomiczności.
Tego typu badania sugerują, że osobowość na początku wieku dorosłego skłania się ku większej autonomii, silniejszemu dążeniu do sukcesu oraz większej pewności siebie i osobistej asertywności.
Daniel Levinson użył terminu „odplemieniena”. Powiedział, że „dorosły człowiek przed końcem okresu wczesnej dorosłości bardziej krytycznie podchodzi do plemienia - grupy ludzi, instytucji i tradycji, które mają dla niego największe znaczenie, matrycy społecznej, do której był najbardziej przywiązany. Nie zależy mu już tak na nagrodach oferowanych przez plemię i częściej kwestionuje jego wartości”.
Różnice indywidualne.
Musimy sobie odpowiedzieć na pytanie co dzieje się z tymi, którzy nie podjęli wszystkich ról społecznych tj. małżonka, rodzica i pracownika.
Ci, którzy nie wstępują w związek małżeński.
Według badań kawalerowie i panny nie pozostający w związkach są mniej zdrowi i szczęśliwo niż ci, którzy tworzą związki partnerskie. Osoby pozostające w związkach nabierają więcej zdrowych nawyków bardziej dbają o zdrowie. Potwierdzenie w badaniach znajdujemy tez a propos poczucia wsparcia. Samotne osoby mają je mniejsze niż te w związkach.
Osoby żyjące w szczęśliwych związkach najrzadziej popadają w depresję, zupełnie inaczej niż ci, którzy SA nieszczęśliwi u boku partnera lub takiego nie mają.
Jednak jak mówi autorka nie jej celem jest stwierdzenie, że wszyscy nie wstępujący w związki są samotni czy też nieszczęśliwi. Badania są uśrednione i występują od nich następstwa a ponad to jest wiele osób, które na wolny stan decydują się świadomie i z ochotą.
Ci, którzy nie mają dzieci.
Bez dzieci satysfakcja z pożycia ma charakter bardziej stały. Podobnie jak w przypadku wszystkich małżeństw , rodzin bezdzietne odczuwają spadek poziomu zadowolenia w pierwszych miesiącach i latach pożycia.
W wieku 20 i 30 kilku lat bezdzietne pary donoszą o większej spójności niż w przypadku rodziców. Kobiety bezdzietne bardziej pewnie kroczą droga prowadzącą do sukcesów, które to częściej osiągają na płaszczyźnie zawodowej. Dorośli jednak odnajdują sobie często „ substytut” dziecka w siostrzeńcach, dzieciach znajomych czy w innych jednostkach. Badania wykazały, iż czułość i opiekuńczość rozwija kreatywność.
Znaczenie czasu.
Znaczenie może mieć kolejność, w jakiej obejmujemy nowe role. Niższy współczynnik rozwodów dotyczył tych, którzy nie mieszali kolejności podejmowania ról społecznych. Największy był ten, którzy najpierw się ożenili a potem np. ukończyli szkołę i znaleźli pracę.
Za każdym razem jak przeżywamy jakieś wydarzenie, przyjmujemy lub tracimy pewną rolę społeczną w czasie niewłaściwym dla naszego pokolenia, zawsze wiąże się to z podwyższeniem ryzyka depresji i zaburzeń.