Dzial. REGLAMENTOWANA- MATERIAL DO NAUKI


DZIAŁALNOŚĆ REGLAMENTOWANA- INFORMACJE PODSTAWOWE

  1. Na podstawie ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473) obrót hurtowy na terenie kraju napojami alkoholowymi o zawartości powyżej 18% alkoholu może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez Ministra właściwego ds. Gospodarki, natomiast obrót hurtowy (w kraju) napojami alkoholowymi o zawartości od 4,5% do 18% alkoholu może być prowadzony tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez marszałka województwa. Marszałkowie województw wydają zezwolenia przedsiębiorcom mającym siedziby na terenie danego województwa. Natomiast sprzedaż (detaliczną) napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży ( art. 18).

Art. 18. _@POCZ@__@KON@_ 1. Sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży może być prowadzona tylko na podstawie zezwolenia wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), właściwego ze względu na lokalizację punktu sprzedaży, zwanego dalej „organem zezwalającym”.

1a. 

_@POCZ@__@KON@_ 2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wydaje się na podstawie pisemnego wniosku przedsiębiorcy.

_@POCZ@__@KON@_ 3. Zezwolenia, o których mowa w ust. 1, wydaje się oddzielnie na następujące rodzaje napojów alkoholowych:

_@POCZ@__@KON@_ 1) do 4,5 % zawartości alkoholu oraz na piwo;

2) powyżej 4,5 % do 18 % zawartości alkoholu (z wyjątkiem piwa);

3) powyżej 18 % zawartości alkoholu._@P

_@KON@_ 3a. Zezwolenia, o których mowa w ust. 3, organ zezwalający wydaje po uzyskaniu pozytywnej opinii gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych o zgodności lokalizacji punktu sprzedaży z uchwałami rady gminy, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2.

  1. _@POCZ@__@KON@_Na podstawie ustawy z 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27) loterie fantowe, gry bingo fantowe, loterie promocyjne i loterie audioteksowe mogą być urządzane przez osoby fizyczne, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej na podstawie udzielonego zezwolenia. Gry te mogą być urządzane jednorazowo w skali ogólnokrajowej lub lokalnej. Zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych lub gier na automatach udziela Minister Finansów, chociaż przekazał on dyrektorom izb skarbowych uprawnienia do wydawania zezwoleń na urządzanie loterii fantowych, gry bingo fantowe i loterii promocyjnych urządzanych na obszarze jednego województwa (rozporządzenie Ministra Finansów z 28 sierpnia 2003 r. w sprawie upoważnienia dyrektorów izb skarbowych do wykonywania niektórych czynności w zakresie gier i zakładów wzajemnych, Dz. U. Nr 152, poz. 1486). Zezwoleń na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych udziela dyrektor izby skarbowej, na której obszarze działania są urządzane i prowadzone takie gry. Zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier urządzanych w kasynie gry, w salonie gier na automatach, w salonie gry bingo pieniężne oraz w zakresie zakładów wzajemnych i gier na automatach o niskich wygranych udziela się na okres 6 lat. Zezwolenia na urządzenie loterii fantowej, gry bingo fantowe, loterii promocyjnej oraz loterii audioteksowej udziela się na okres trwania loterii lub gry, nie dłużej jednak niż na 2 lata.

  2. Zgodnie z ustawą z 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274) podstawą do korzystania z pomocy publicznej, udzielanej zgodnie z ustawą, wymagane jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej. Minister właściwy do spraw gospodarki udziela, cofa i zmienia zezwolenie. Ustalenie przedsiębiorców, którzy uzyskują zezwolenie, następuje w drodze przetargu lub rokowań podjętych na podstawie publicznego zaproszenia. Zezwolenie wygasa z upływem okresu, na jaki została ustanowiona strefa.

  3. Na podstawie ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008) wymagane jest uzyskanie zezwolenia na prowadzenie przez przedsiębiorców działalności w zakresie:

1) odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości,

2) opróżniania zbiorników bezodpływowych i transportu nieczystości ciekłych,

3) ochrony przed bezdomnymi zwierzętami,

4) prowadzenia schronisk dla bezdomnych zwierząt, a także grzebowisk i spalarni zwłok zwierzęcych i ich części.

Wójt, burmistrz lub prezydent miasta określa i podaje do publicznej wiadomości wymagania, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia, przy czym w odniesieniu do zezwoleń na działalność w zakresie odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości lub opróżniania zbiorników bezodpływowych i transportu nieczystości ciekłych uwzględnia opis wyposażenia technicznego niezbędnego do realizacji zadań oraz miejsca odzysku lub unieszkodliwiania odpadów komunalnych, wynikające z wojewódzkiego planu gospodarki odpadami, do których odpady mają być przekazywane. Rada gminy określa w drodze uchwały, wymagania, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia. Postanowienie z dnia 18 listopada 2009 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie II OPS 1/09 „ Przepis art. 7 ust. 3a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach stanowi wprost, że rada gminy w drodze uchwały określa wymagania, jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się o uzyskanie zezwolenia, co wskazuje, iż akt określający wymagania jest aktem prawa miejscowego”. Gminne jednostki organizacyjne prowadzące na obszarze własnej gminy działalność, o której mowa w ustawie, na zasadach określonych w ustawie nie mają obowiązku uzyskania zezwoleń, ale muszą spełniać warunki wymagane przy udzielaniu takich zezwoleń. Zezwolenia udziela, w drodze decyzji, wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwy ze względu na miejsce świadczenia usług. Odmowa wydania zezwolenia, jego zmiana i cofnięcie następuje w drodze decyzji wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Zezwolenie wydaje się na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat.

  1. Na podstawie ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) uprawy maku i konopi włóknistych mogą być prowadzone na określonej powierzchni, w wyznaczonych rejonach, na podstawie zezwolenia wójta lub burmistrza (prezydenta miasta) właściwego ze względu na miejsce położenia uprawy oraz: 1) w przypadku uprawy maku - umowy kontraktacji; 2) w przypadku uprawy konopi włóknistych: a) umowy kontraktacji, b) umowy sprzedaży, c) umowy o przetworzenie słomy konopnej na włókno, d) zobowiązania do przetworzenia słomy konopnej na włókno składanego Prezesowi Agencji Rynku Rolnego. W przypadku wszystkich wymienionych umów konieczne jest posiadanie przez drugą stronę umowy zezwolenia wojewody na prowadzenie działalności w zakresie skupu maku lub konopi włóknistych. Zezwolenie na uprawę maku lub konopi włóknistych powinno określać m.in. odmianę maku lub konopi, powierzchnię ich uprawy oraz termin jego ważności. Zezwolenia na skup maku lub konopii włóknistych na podstawie umowy kontraktacji wydaje wojewoda.

  2. Na podstawie ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908) zezwolenia wymaga produkcja tablic rejestracyjnych. Za przedsiębiorcę produkującego tablice rejestracyjne uważa się jednostkę: 1) produkującą tablice rejestracyjne z wytłoczonymi numerami rejestracyjnymi; 2) produkującą tablice rejestracyjne bez wytłoczonych numerów rejestracyjnych; 3) tłoczącą numery rejestracyjne; 4) produkującą lub sprowadzającą z zagranicy, określone przez ministra właściwego do spraw transportu, w drodze rozporządzenia, materiały służące do produkcji tablic rejestracyjnych. Zezwolenie na produkcję tablic rejestracyjnych wydaje, na wniosek przedsiębiorcy, marszałek województwa.

  3. Na podstawie ustawy z 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538) wymaga się zezwolenia na: 1) prowadzenie giełdy 2) prowadzenie rynku pozagiełdowego 3) prowadzenie działalności maklerskiej przez firmę inwestycyjną, 4) prowadzenie działalności maklerskiej przez dom maklerski, 5) prowadzenie działalności maklerskiej przez bank z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, 6) prowadzenie działalności maklerskiej w formie oddziału na terytorium Polski przez zagraniczną osobę prawną z siedzibą na terytorium państwa należącego do OECD lub WTO, 7) prowadzenie działalności powierniczej Zezwolenia na prowadzenie giełdy wydaje minister właściwy do spraw instytucji finansowych, natomiast pozostałe zezwolenia i zgody - Komisja Nadzoru Finansowego (patrz ustawa z 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym, Dz. U. Nr 157, poz. 1119).

  4. Na podstawie ustawy z 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U. Nr 184, poz. 1539) wymagane jest zezwolenie na przywrócenie akcjom formy dokumentu (zniesienie dematerializacji akcji - patrz art. 91 i 92 ustawy). Ponadto konieczna jest też zgoda Komisji na zatwierdzenie prospektu emisyjnego. Zezwolenia udziela oraz dokonuje zatwierdzenia prospektu Komisja Nadzoru Finansowego.

  5. Na podstawie ustawy z 28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 159, poz. 1667) utworzenie funduszu emerytalnego wymaga: 1) nadania funduszowi statutu przez towarzystwo; 2) zawarcia przez towarzystwo z depozytariuszem umowy o przechowywanie aktywów funduszu; 3) uzyskania przez towarzystwo zezwolenia na utworzenie funduszu; 4) wpisania funduszu do rejestru funduszy. Komisja Nadzoru Finansowego wydaje zezwolenie na utworzenie funduszu w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku. Zezwolenie jest równoznaczne z zatwierdzeniem statutu funduszu. Zezwolenie na utworzenie funduszu wygasa, jeżeli w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia zezwolenia towarzystwo nie złożyło wniosku o wpisanie funduszu do rejestru funduszy.

  6. Na podstawie ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665) bank w formie spółki akcyjnej i bank spółdzielczy mogą być utworzone po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego (od 1 stycznia 2008 r.). Ponadto, bank może rozpocząć działalność bankową wyłącznie po uzyskaniu zezwolenia na rozpoczęcia działalności. Utworzenie za granicą banku przez bank krajowy, jak również utworzenie oddziału banku krajowego za granicą wymaga zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego. Utworzenie oddziału banku zagranicznego w kraju następuje na podstawie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego, wydanego po uzgodnieniu z Ministrem Finansów, na wniosek zainteresowanego banku. Banki zagraniczne i instytucje kredytowe mogą otwierać w Polsce swoje przedstawicielstwa na podstawie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego wydanego, po uzgodnieniu z ministrem właściwym do spraw instytucji finansowych, na wniosek zainteresowanego banku lub instytucji kredytowej.

  7. Na podstawie ustawy z 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019) prowadzenie giełdy towarowej wymaga zezwolenia, które wydaje Minister Finansów na wniosek spółki akcyjnej ubiegającej się o zezwolenie, zaopiniowany przez Komisję Nadzoru Finansowego.

  8. Na podstawie ustawy z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251) posiadacz odpadów, który prowadzi działalność w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów obowiązany jest do uzyskania zezwolenia na prowadzenie tej działalności. Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów jest wydawane, w drodze decyzji, przez właściwy organ na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat. Właściwym organem jest: 1) marszałek województwa - dla przedsięwzięć lub instalacji, o których mowa w art. 378 ust. 2 Prawa ochrony środowiska, 2) starosta - dla pozostałych przedsięwzięć. Właściwość miejscową organu ustala się według miejsca prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. Marszałek województwa wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwego ze względu na miejsce prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów. Natomiast starosta wydaje zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów po zasięgnięciu opinii wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, właściwych ze względu na miejsce prowadzenia działalności w zakresie odzysku lub unieszkodliwiania odpadów; wymóg zasięgania opinii prezydenta miasta nie dotyczy prezydenta miasta na prawach powiatu. Prowadzenie działalności w zakresie zbierania lub transportu odpadów wymaga uzyskania zezwolenia. Zezwolenie to wydaje starosta w drodze decyzji na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat. Właściwym starostą jest: 1) do wydania zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów - starosta właściwy ze względu na miejsce zbierania odpadów, 2) do wydania zezwolenia na transport odpadów - starosta właściwy ze względu na miejsce siedziby lub zamieszkania posiadacza odpadów. Zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów wydaje się po uzyskaniu pozwolenia na użytkowanie obiektu lub po zakończeniu postępowania w sprawie zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, jeżeli są wymagane. Nie wymaga zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie zbierania odpadów zbieranie odpadów komunalnych, wytwarzanych na terenie nieruchomości, przez władającego tą nieruchomością.

  9. Na podstawie ustawy z 11 maja 2001 r. - Prawo o miarach (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 243, poz. 2441) wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami okresowo, przed zainstalowaniem i po zainstalowaniu oraz po naprawie określonych rodzajów przyrządów pomiarowych, jeżeli to wynika z wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych, wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie tej działalności. Organem właściwym w sprawach zezwoleń jest Prezes Głównego Urzędu Miar. Zezwolenie wydaje się na czas określony, nie krótszy niż 12 miesięcy oraz nie dłuższy niż 48 miesięcy.

  10. Zgodnie z ustawą z 7 czerwca 2001 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858) na prowadzenie zbiorowego zaopatrzenia w wodę lub zbiorowego odprowadzania ścieków jest wymagane uzyskanie zezwolenia wydawanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) w drodze decyzji. Zezwolenie może być wydane na wniosek przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego. Nie mają obowiązku uzyskania zezwolenia gminne jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, prowadzące na obszarze własnej gminy działalność na zasadach określonych w ustawie. Jednostki te opracowują projekt regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków.

  11. Wprowadzenie - na podstawie ustawy z 22 czerwca 2001 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 36, poz. 233) do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej produktów genetycznie zmodyfikowanych (GMO), a także ich wywóz poza granicę lub tranzyt przez terytorium Polski, wymagają zezwolenia Ministra Środowiska, wydawanego na wniosek zainteresowanego użytkownika GMO. W przypadku obejmowania produktów GMO wprowadzanych na polski obszar celny procedurą dopuszczenia do obrotu, do zgłoszenia celnego należy dołączyć kopię zezwolenia. Zezwolenie na wprowadzenie produktu GMO do obrotu wydawane jest na czas określony, nie dłuższy niż 10 lat. Zezwolenie na wywóz za granicę produktu GMO wydaje się na czas określony, nie dłuższy niż 5 lat. Zezwolenie na tranzyt produktów GMO przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wydaje się na czas określony, nie dłuższy niż 5 lat.

  12. Na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533) wymaga się zezwolenia na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie: 1) wytwarzania produktu leczniczego; 2) importu produktu leczniczego; 3) prowadzenia hurtowni farmaceutycznej, 4) prowadzenia składów celnych i konsygnacyjnych produktów leczniczych; 5) prowadzenia apteki ogólnodostępnej, 6) prowadzenia punktów aptecznych.Organem właściwym do wydania, odmowy wydania i cofnięcia, a także zmiany zezwolenia na wytwarzanie lub zezwolenia na import produktu leczniczego jest Główny Inspektor Farmaceutyczny, z tym jednak zastrzeżeniem, że jeśli zezwolenie dotyczy wytwarzania lub importu wyłącznie produktów leczniczych weterynaryjnych, właściwy do wydania, odmowy wydania, cofnięcia oraz zmian zezwolenia jest Główny Lekarz Weterynarii; decyzję tę Główny Lekarz Weterynarii wydaje w porozumieniu z Głównym Inspektorem Farmaceutycznym. Z kolei zezwolenia na prowadzenie apteki ogólnodostępnej i prowadzenie punktów aptecznych wydaje wojewódzki inspektor farmaceutyczny. Przedsiębiorca, który zamierza podjąć działalność gospodarczą w dziedzinie podlegającej zezwoleniu, może ubiegać się o przyrzeczenie wydania zezwolenia (promesę). Zezwolenie wydaje się na czas nieoznaczony. Zezwolenie może być wydane na czas oznaczony na wniosek przedsiębiorcy.

  13. Wykonywanie przewozów regularnych (tj. publicznego przewozu osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami) i przewozów regularnych specjalnych (tj. niepublicznego przewozu regularnego określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób) na podstawie ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874) wymaga zezwolenia: 1) w krajowym transporcie drogowym - wydanego, w zależności od zasięgu tych przewozów odpowiednio przez: a) wójta - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych na obszarze gminy, b) burmistrza albo prezydenta miasta - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych w komunikacji miejskiej, c) burmistrza albo prezydenta miasta, któremu powierzono to zadanie na mocy porozumienia zawartego pomiędzy miastem i gminą albo miastami albo miastami i gminami sąsiadującymi - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych w komunikacji miejskiej w granicach tych miast lub gmin, d) burmistrza albo prezydenta miasta będącego siedzibą związku międzygminnego - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych na obszarze gmin, które utworzyły związek międzygminny, e) prezydenta miasta na prawach powiatu, w uzgodnieniu z właściwym starostą ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywaniu przewozów na liniach komunikacyjnych przebiegających na obszarze miasta i sąsiedniego powiatu, f) starostę, w uzgodnieniu z wójtami, burmistrzami lub prezydentami miast właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych na obszarze powiatu, z wyłączeniem linii komunikacyjnych określonych w lit. a-e, g) marszałka województwa, w uzgodnieniu ze starostami właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co najmniej jednego powiatu, jednakże niewykraczających poza obszar województwa, h) marszałka województwa właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, w uzgodnieniu z marszałkami województw właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co najmniej jednego województwa; 2) w międzynarodowym transporcie drogowym - wydanego przez Ministra Transportu. Wykonywanie przewozów wahadłowych i okazjonalnych w międzynarodowym transporcie drogowym wymaga zezwolenia, z wyjątkiem sytuacji, gdy - w odniesieniu do przewozu okazjonalnego: 1) tym samym pojazdem samochodowym na całej trasie przejazdu przewozi się tę samą grupę osób i dowozi się ją do miejsca początkowego albo 2) polega on na przewozie osób do miejsca docelowego, natomiast jazda powrotna jest jazdą bez osób (podróżnych), albo 3) polega on na jeździe bez osób do miejsca docelowego i odebraniu oraz przewiezieniu do miejsca początkowego grupy osób, która przez tego samego przewoźnika drogowego została przewieziona na zasadzie określonej w pkt 2. Wykonywanie przez przewoźnika drogowego przewozu kabotażowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wymaga zezwolenia na przewóz kabotażowy wydanego przez Ministra Transportu. Zezwolenie może być wydane na wniosek przewoźnika drogowego pod warunkiem dołączenia do niego co najmniej dwóch pozytywnych opinii polskich organizacji o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszających przewoźników drogowych. Minister Transportu wydaje przewoźnikowi drogowemu zezwolenie zagraniczne na przewóz osób pod warunkiem posiadania przez niego odpowiedniej licencji. Wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagranicznego przewoźnika drogowego wymaga zezwolenia Ministra Transportu, jeżeli umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej. Zezwolenie może być udzielone na okres nieprzekraczający danego roku kalendarzowego. Zezwolenie, wydaje się, na wniosek przedsiębiorcy, na czas nie dłuższy niż: 1) 5 lat - na wykonywanie przewozów regularnych lub przewozów regularnych specjalnych; 2) rok - na wykonywanie przewozów wahadłowych lub przewozów okazjonalnych. Minister Transportu wydaje przewoźnikowi drogowemu zezwolenie zagraniczne na przewóz rzeczy pod warunkiem posiadania przez niego odpowiedniej licencji. Natomiast wykonywanie międzynarodowego transportu kombinowanego nie wymaga posiadania zezwolenia zagranicznego ani zezwolenia polskiego przez przewoźnika zagranicznego, jeżeli w umowach międzynarodowych, którymi Rzeczpospolita Polska jest związana, przewidziano wzajemne zwolnienie w tym zakresie.

  14. Wykonywanie rybołówstwa morskiego w danym roku kalendarzowym wymaga uzyskania specjalnego zezwolenia połowowego (ustawa z 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie, Dz. U. Nr 62, poz. 574). Jest ono wydawane, na wniosek armatora, na statek rybacki, na który wydano licencję, chyba że armator występujący z wnioskiem o wydanie specjalnego zezwolenia połowowego na statek rybacki, na który nie ma licencji, składa ten wniosek łącznie z wnioskiem o wydanie licencji. Specjalne zezwolenie połowowe wydaje: 1) minister właściwy do spraw rybołówstwa - na połowy w polskiej wyłącznej strefie ekonomicznej, na morzu terytorialnym, w Zatoce Puckiej i w Zatoce Gdańskiej oraz poza polskimi obszarami morskimi; 2) właściwy okręgowy inspektor rybołówstwa morskiego - na połowy w Zalewie Wiślanym, w Zalewie Szczecińskim, na obszarze Zalewu Kamieńskiego i Jeziora Dąbie. Wniosek o wydanie specjalnego zezwolenia połowowego, składa się za pośrednictwem okręgowego inspektora rybołówstwa morskiego, właściwego dla portu macierzystego statku rybackiego, który potwierdza informacje złożone we wniosku. Składa się go w terminie do dnia 31 października roku poprzedzającego rok, na który ma być wydane specjalne zezwolenie połowowe. Po upływie terminu armator, który nabył uprawnienie do wykonywania rybołówstwa morskiego na podstawie umowy międzynarodowej albo z innego tytułu, może ubiegać się o wydanie specjalnego zezwolenia połowowego. Prowadzenie skupu lub przetwórstwa organizmów morskich w polskich obszarach morskich wymaga uzyskania zezwolenia. Wydaje się je na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy, na wniosek armatora statku, za pomocą którego prowadzony jest skup lub przetwórstwo na morzu organizmów morskich. Prowadzenie chowu lub hodowli ryb i innych organizmów morskich albo zarybiania w polskich obszarach morskich również wymaga uzyskania zezwolenia. Zezwolenia nie wymaga zarybianie w polskich obszarach morskich związane z zarybianiem planowanym, przeprowadzanym w celu utrzymania i odtwarzania zasobów ryb.

  15. Na podstawie ustawy z 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696) udziela się nie tylko koncesji (patrz art. 46), lecz także zezwoleń. Te bowiem są wymagane na działalność gospodarczą związaną z: 1) założeniem lotniska, 2) zarządzaniem lotniskiem użytku publicznego i obsługą naziemną statków powietrznych, ładunków, pasażerów i ich bagażu; 3) międzynarodowymi lotami handlowymi obcych przewoźników lotniczych z lądowaniem handlowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Lotnisko można założyć po uzyskaniu zezwolenia udzielonego przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego na wniosek zainteresowanego. Zezwolenie na założenie lotniska może uzyskać: 1) organ administracji publicznej Rzeczypospolitej Polskiej, 2) państwowa lub samorządowa jednostka organizacyjna, 3) spółka handlowa lub spółdzielnia zarejestrowana w Rzeczypospolitej Polskiej, 4) stowarzyszenie, którego przedmiotem działalności jest działalność lotnicza, utworzone zgodnie z przepisami prawa polskiego, 5) osoba fizyczna mająca miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Uzyskania zezwolenia wymaga wykonywanie działalności gospodarczej na lotniskach użytku publicznego w zakresie: 1) zarządzania lotniskiem, 2) obsługi naziemnej statków powietrznych, ładunków, pasażerów i ich bagażu. Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje, odmawia wydania oraz cofa zezwolenie. Warunkiem wydania zezwolenia na rozpoczęcie i prowadzenie działalności jest posiadanie przez przedsiębiorcę odpowiedniego certyfikatu. Zezwolenie na zarządzanie lotniskiem użytku publicznego uprawnia do świadczenia usług lotniczych związanych ze startem, lądowaniem i postojem statków powietrznych, wykonywanych na rzecz przewoźników lotniczych oraz innych użytkowników statków powietrznych.

Nie wymagają uzyskania zezwolenia: 1) międzynarodowe loty niehandlowe polskich cywilnych statków powietrznych, 2) międzynarodowe nieregularne loty niehandlowe statków powietrznych państw stron Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym sporządzonej w Chicago 7 grudnia 1944 r. (Dz. U. z 1959 r. Nr 35, poz. 212 i 214), 3) międzynarodowe regularne loty tranzytowe obcych statków powietrznych przewoźników lotniczych państw stron Układu o tranzycie międzynarodowych służb powietrznych, sporządzonego w Chicago 7 grudnia 1944 r. (Dz. U. z 1959 r. Nr 35, poz. 213 i 215), 4) międzynarodowe loty obcych statków powietrznych niewymienione w pkt 2 i 3, jeżeli zwolnienie z obowiązku uzyskania zezwolenia jest przewidziane wyraźnym postanowieniem umowy międzynarodowej. Wniosek o zezwolenie powinien być złożony nie później niż 48 godzin przed przekroczeniem granicy polskiej przestrzeni powietrznej. Zezwolenie jest decyzją administracyjną doręczaną przy wykorzystaniu teleksowej lub elektronicznej łączności lotniczej. Prezes Urzędu może odstąpić, w niezbędnym zakresie, od wymagań prawa lotniczego dotyczących zezwalania na loty, a organ ruchu lotniczego, w niezbędnym zakresie, od wymagań dotyczących planowania lotów cywilnych statków powietrznych, jeżeli lot jest związany z prowadzeniem akcji poszukiwawczo-ratowniczej, ratownictwa medycznego, pomocy w razie klęsk żywiołowych lub katastrof przemysłowych i komunikacyjnych albo jeżeli statek powietrzny znajduje się w niebezpieczeństwie lub też takie odstąpienie jest konieczne do uniknięcia niebezpieczeństwa.

  1. Na podstawie ustawy z 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385) wymagane jest zezwolenie na utworzenie instytucji pieniądza elektronicznego (tj. innej niż bank osoby prawnej działającej w formie spółki akcyjnej, której przedmiotem działania jest prowadzenie we własnym imieniu i na własny rachunek działalności polegającej na wydawaniu do dyspozycji i wykupie pieniądza elektronicznego oraz rozliczaniu transakcji dokonywanych za pomocą instrumentów pieniądza elektronicznego) oraz prowadzenie przez nią działalności. Instytucja ta może być utworzona i prowadzić działalność na podstawie zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego (od 1 stycznia 2008 r.).

  2. Na podstawie ustawy z 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151) wymaga się zezwolenia na wykonywanie działalności ubezpieczeniowej przez: 1) krajowy zakład ubezpieczeń, 2) zagraniczny zakład ubezpieczeń. Zezwolenie na wykonywanie działalności ubezpieczeniowej dla krajowego zakładu ubezpieczeń wydaje, w drodze decyzji, po rozpatrzeniu wniosku założycieli zakładu ubezpieczeń, Komisja Nadzoru Finansowego. Na wniosek założycieli zakładu ubezpieczeń Komisja może wydać promesę zezwolenia na wykonywanie działalności ubezpieczeniowej. Zagraniczny zakład ubezpieczeń może podejmować i wykonywać działalność ubezpieczeniową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadzie wzajemności. Zasady wzajemności nie stosuje się do państw należących do Światowej Organizacji Handlu. Zagraniczny zakład ubezpieczeń może podejmować i wykonywać działalność ubezpieczeniową na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jedynie przez główny oddział. Świadczenie usług ubezpieczeniowych w ramach swobody przedsiębiorczości na terenie UE nie wymaga zezwolenia, a jedynie powiadomienia KNF.

  3. Na podstawie ustawy z 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154) brokerem ubezpieczeniowym jest osoba fizyczna albo prawna mająca, wydane przez organ nadzoru, zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej i wpisana do rejestru brokerów ubezpieczeniowych. Zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej w zakresie ubezpieczeń albo w zakresie reasekuracji wydaje Komisja Nadzoru Finansowego, która jest jednocześnie organem nadzoru w zakresie działalności ubezpieczeniowej i pośrednictwa ubezpieczeniowego. Ten sam podmiot może mieć zezwolenie zarówno na wykonywanie działalności brokerskiej w zakresie ubezpieczeń, jak i na wykonywanie działalności brokerskiej w zakresie reasekuracji. Broker ubezpieczeniowy, mający siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, może wykonywać działalność brokerską na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli jest wpisany do odpowiedniego rejestru pośredników ubezpieczeniowych w tym państwie. Broker ubezpieczeniowy może rozpocząć wykonywanie działalności brokerskiej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie wcześniej niż po upływie 30 dni od dnia uzyskania przez Komisję informacji od właściwego organu prowadzącego rejestr pośredników ubezpieczeniowych w państwie członkowskim Unii Europejskiej o zamiarze podjęcia przez brokera ubezpieczeniowego działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast broker ubezpieczeniowy, mający zezwolenie na wykonywanie działalności brokerskiej wydane przez Komisję, może wykonywać tę działalność na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Ma jednak obowiązek powiadomić o tym Komisję. Zezwolenie wygasa z chwilą śmierci brokera ubezpieczeniowego lub z chwilą wykreślenia go z rejestru przedsiębiorców lub ewidencji działalności gospodarczej.

  4. Wykonywanie działalności pocztowej wymaga uzyskania zezwolenia i wpisu do rejestru (ustawa z 12 czerwca 2003 r. - Prawo pocztowe, Dz. U. Nr 130, poz. 1188). Organem właściwym w sprawach zezwoleń oraz wpisu do rejestru jest Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Zezwolenia wydaje się na czas oznaczony, nie krótszy niż 5 lat i nie dłuższy niż 25 lat. W zezwoleniu określa się: 1) uprawnionego przedsiębiorcę oraz jego siedzibę i adres; 2) zakres działalności pocztowej objętej zezwoleniem; 3) obszar, na którym będzie wykonywana działalność pocztowa objęta zezwoleniem; 4) okres ważności zezwolenia.

  5. Na podstawie ustawy z 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257) jest wymagane zezwolenie na utworzenie składu podatkowego. W składzie podatkowym może być prowadzona działalność polegająca na produkcji, przetwarzaniu lub magazynowaniu wyrobów akcyzowych zharmonizowanych oraz na ich przyjmowaniu i wysyłce. Prowadzącym skład podatkowy może być wyłącznie podmiot, któremu wydano zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego. Zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego wydaje właściwy naczelnik urzędu celnego na pisemny wniosek zainteresowanego podmiotu. Zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego zawiera w szczególności wskazanie: 1) numeru akcyzowego; 2) rodzaju prowadzonej działalności; 3) rodzaju wyrobów akcyzowych zharmonizowanych; 4) miejsc, w których będzie prowadzona działalność, wraz z numerami akcyzowymi tych miejsc; 5) rodzaju i wysokości zabezpieczenia akcyzowego, a także terminu obowiązywania zabezpieczenia.

  6. Na podstawie ustawy z 24 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546) towarzystwo funduszy inwestycyjnych wykonuje za zezwoleniem Komisji Nadzoru Finansowego działalność polegającą na tworzeniu funduszy inwestycyjnych i zarządzaniu nimi, w tym pośrednictwie w zbywaniu i odkupywaniu jednostek uczestnictwa, reprezentowaniu ich wobec osób trzecich oraz zarządzaniu zbiorczym portfelem papierów wartościowych. Za zezwoleniem Komisji towarzystwo może rozszerzyć przedmiot działalności o: 1) zarządzanie cudzym pakietem papierów wartościowych na zlecenie; 2) doradztwo w zakresie obrotu papierami wartościowymi. Spółka ubiegająca się o uzyskanie zezwolenia na wykonywanie działalności wraz z wnioskiem o udzielenie takiego zezwolenia składa jednocześnie wniosek o zezwolenie na utworzenie funduszu inwestycyjnego. Towarzystwo może utworzyć - za zezwoleniem Komisji - więcej niż jeden fundusz inwestycyjny, przy czym fundusz inwestycyjny może być utworzony jako: 1) fundusz inwestycyjny otwarty; 2) specjalistyczny fundusz inwestycyjny otwarty; 3) fundusz inwestycyjny zamknięty. Rejestr funduszy inwestycyjnych prowadzi Sąd Okręgowy w Warszawie.

  7. Na podstawie ustawy z 21 stycznia 2005 r. o doświadczeniach na zwierzętach (Dz. U. Nr 33, poz. 289) w zakresie dotyczącym prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na hodowli zwierząt laboratoryjnych lub dostarczaniu zwierząt doświadczalnych wymaga się uzyskania zezwolenia powiatowego lekarza weterynarii.

  8. Na podstawie art. 19a ustawy z 28 września 1991 r. o lasach (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435) wykonywanie planów urządzenia lasu wymaga uzyskania zezwolenia. Decyzję w sprawie wydania zezwolenia, odmowy Zezwolenie wydawane jest na czas nieokreślony, w szczególnie uzasadnionych przypadkach określa się termin ważności decyzji.

  9. Na podstawie ustawy z 29 listopada 2000 r. - Prawo atomowe (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 276) wykonywanie działalności związanej z narażeniem, polegającej na: 1) wytwarzaniu, przetwarzaniu, przechowywaniu, składowaniu, transporcie lub stosowaniu materiałów jądrowych, źródeł i odpadów promieniotwórczych oraz wypalonego paliwa jądrowego i obrocie nimi, a także na wzbogacaniu izotopowym; 2) budowie, rozruchu, próbnej i stałej eksploatacji oraz likwidacji obiektów jądrowych; 3) budowie, eksploatacji, zamknięciu i likwidacji składowisk odpadów promieniotwórczych i składowisk wypalonego paliwa jądrowego oraz budowie i eksploatacji przechowalników wypalonego paliwa jądrowego; 4) produkowaniu, instalowaniu, stosowaniu i obsłudze urządzeń zawierających źródła promieniotwórcze oraz obrocie tymi urządzeniami; 5) uruchamianiu i stosowaniu urządzeń wytwarzających promieniowanie jonizujące; 6) uruchamianiu pracowni, w których mają być stosowane źródła promieniowania jonizującego, w tym pracowni rentgenowskich; 7) zamierzonym dodawaniu substancji promieniotwórczych w procesie produkcyjnym wyrobów powszechnego użytku i wyrobów medycznych, obrocie tymi wyrobami oraz przywozie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wywozie z tego terytorium wyrobów powszechnego użytku i wyrobów medycznych, do których dodano substancje promieniotwórcze; 8) zamierzonym podawaniu substancji promieniotwórczych ludziom i zwierzętom w celu medycznej lub weterynaryjnej diagnostyki, leczenia lub badań naukowych - wymaga zezwolenia albo zgłoszenia w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej. Zezwolenie na wykonywanie działalności związanej z narażeniem wydaje Prezes Państwowej Agencji Atomistyki, natomiast zezwolenie na uruchamianie i stosowanie aparatów rentgenowskich do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych oraz uruchamianie pracowni stosujących takie aparaty wydaje państwowy wojewódzki inspektor sanitarny, a dla jednostek organizacyjnych: 1) podległych lub podporządkowanych Ministrowi Obrony Narodowej lub nadzorowanych przez niego albo dla których jest on organem założycielskim - komendant wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej; 2) podległych lub podporządkowanych ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych i administracji lub przez niego nadzorowanych albo dla których jest on organem założycielskim - państwowy inspektor sanitarny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

  10. Na podstawie ustawy z 29 lipca 2005 r. o systemie tachografów cyfrowych (Dz. U. Nr 180, poz. 1494) prowadzenie warsztatu w zakresie instalacji, w tym aktywacji, napraw lub sprawdzania pod względem zgodności z wymaganiami rozporządzenia Komisji (WE) nr 1360/2002 tachografów cyfrowych, w tym ich kalibracji, wymaga uzyskania zezwolenia. Tryb wydawania zezwoleń szczegółowo określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z 11 lutego 2005 r. w sprawie zezwoleń na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie instalacji lub napraw oraz sprawdzania urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym - tachografów samochodowych (Dz. U. Nr 33, poz. 295). Prezes Głównego Urzędu Miar, w trybie decyzji, wydaje zezwolenie na wniosek przedsiębiorcy lub innej jednostki. Wniosek powinien zawierać: 1) imię i nazwisko, miejsce zamieszkania albo nazwę, siedzibę i adres wnioskodawcy; 2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), jeżeli jest nadany; 3) określenie zakresu świadczenia usług; 4) wskazanie miejsca świadczenia usług. Zezwolenie wydaje się na czas nieokreślony.

LICENCJE

  1. Na podstawie ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874) podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji. Licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat, uwzględniając wniosek przedsiębiorcy. Przedsiębiorca może złożyć wniosek o wydanie: 1) licencji na wykonywanie przewozu drogowego osób lub 2) licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką udzielana jest na określony pojazd i obszar obejmujący: 1) gminę; 2) gminy sąsiadujące - po uprzednim zawarciu przez nie porozumienia; 3) miasto st. Warszawę - związek komunalny. Dopuszcza się wykonywanie przewozu z obszaru określonego w licencji poza ten obszar, lecz bez prawa świadczenia usług przewozowych poza obszarem określonym w tej licencji, z wyjątkiem przewozu wykonywanego w drodze powrotnej lub w przypadku złożenia zamówienia przez klienta z innego obszaru. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji następuje w drodze decyzji administracyjnej. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany lub cofnięcia licencji w zakresie transportu drogowego jest: 1) w krajowym transporcie drogowym - starosta właściwy dla siedziby przedsiębiorcy, z zastrzeżeniem pkt 2; 2) w przewozach taksówkowych: a) na obszar gminy - wójt, burmistrz lub prezydent miasta, b) na obszar gmin sąsiadujących - wójt, burmistrz lub prezydent miasta właściwy dla siedziby lub miejsca zamieszkania przedsiębiorcy, c) na obszar miasta st. Warszawy - Prezydent m.st. Warszawy; 3) w międzynarodowym transporcie drogowym - minister właściwy do spraw transportu. Przedsiębiorca zamierzający podjąć działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego może ubiegać się o przyrzeczenie (promesę) udzielenia licencji. Licencja na krajowy transport drogowy uprawnia do wykonywania przewozów wyłącznie na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Ta licencja nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką, natomiast uprawnia do wykonywania transportu w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy, jeżeli przedsiębiorca ma zabezpieczenie finansowe w wymaganej wysokości. Licencja na międzynarodowy transport drogowy uprawnia do wykonywania przewozów z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z rodzajem przewozów w niej określonym, jak również do wykonywania przewozów w krajowym transporcie drogowym, zgodnie z rodzajem przewozów w niej określonych. Licencja nie zastępuje zezwoleń wymaganych przepisami ustawy lub umów międzynarodowych. Licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej wynikających na osobę trzecią. Organ, który udzielił licencji, przenosi, w drodze decyzji administracyjnej, uprawnienia z niej wynikające w razie: 1) śmierci osoby fizycznej mającej licencję i wstąpienia na jej miejsce spadkobiercy, w tym również osoby fizycznej będącej wspólnikiem w szczególności spółki jawnej lub spółki komandytowej, 2) połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami, przedsiębiorcy mającego licencję, pod warunkiem spełnienia wymagań przez przejmującego uprawnienia wynikające z licencji. Licencja wygasa w razie: 1) upływu okresu, na który została udzielona; 2) zrzeczenia się jej, 3) śmierci posiadacza licencji, 4) likwidacji albo postanowienia o upadłości przedsiębiorcy, któremu została udzielona.

  2. Działalność gospodarcza polegająca na wykonywaniu przewozów kolejowych osób lub rzeczy albo na świadczeniu usług trakcyjnych podlega licencjonowaniu (ustawa z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94). Licencja jest potwierdzeniem zdolności przedsiębiorcy do wykonywania funkcji przewoźnika kolejowego na terytorium Polski oraz państw członkowskich UE lub państw członkowskich EFTA. Potwierdzeniem tej zdolności są również licencje wydane przez właściwe władze innych państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Licencje wydaje się na czas nieokreślony. Licencja nie uprawnia przedsiębiorcy do dostępu do infrastruktury kolejowej. Obowiązkowi uzyskania licencji nie podlegają przedsiębiorcy wykonujący przewozy w obrębie bocznicy kolejowej lub stacji kolejowej.

Prezes Urzędu Transportu Kolejowego może wydać licencję tymczasową na przeprowadzenie zmian w przedsiębiorstwie, jeśli nie zagraża to bezpieczeństwu prowadzonej działalności. Licencja tymczasowa jest ważna nie dłużej niż 6 miesięcy od dnia jej wydania.

Organem właściwym do udzielania, odmowy udzielania, zmiany zawieszenia lub cofnięcia licencji jest Prezes Urzędu Transportu Kolejowego. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji następuje w drodze decyzji.

ZGODA

  1. Prowadzenie systemów płatności, z wyjątkiem systemów prowadzonych przez Narodowy Bank Polski, wymaga zgody Prezesa NBP. Natomiast prowadzenie systemów rozrachunku papierów wartościowych, z wyjątkiem systemów prowadzonych przez Narodowy Bank Polski, Krajowy Depozyt i giełdową izbę rozrachunkową, wymaga zgody Komisji Nadzoru Finansowego, wydanej po zasięgnięciu opinii Prezesa NBP. Zgody wymaga również wprowadzenie zmian w zasadach funkcjonowania systemu, na którego prowadzenie wymagana jest zgoda (ustawa z 24 sierpnia 2001 r. o ostateczności rozrachunku w systemach płatności i systemach rozrachunku papierów wartościowych oraz zasadach nadzoru nad tymi systemami, Dz. U. Nr 123, poz. 1351).

KONCESJE

  1. art. 15-30 oraz art. 118,119 oraz 119a ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947)

Art. 15. 1. Koncesji wymaga działalność gospodarcza w zakresie:

1) poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin;

2) wydobywania kopalin ze złóż;

3) bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych.

2. W sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie do koncesjonowania stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807, z późn. zm.2)).

4. Zabrania się wydobywania kopalin wykonywanego inaczej niż jako koncesjonowana działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.

5.  Koncesji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 3 lata i nie dłuższy niż 50 lat, chyba że przedsiębiorca wnioskuje o udzielenie koncesji na czas krótszy.

6. Koncesja uprawnia do wykonywania działalności gospodarczej w oznaczonej przestrzeni.

Art. 16. 1. Koncesji na działalność:

1) określoną w art. 15 ust. 1, wykonywaną w granicach obszarów morskich Rzeczypospolitej Polskiej,

2) w zakresie poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania kopalin podstawowych wymienionych w art. 5 ust. 2 pkt 1-3, solanek, wód leczniczych i termalnych oraz innych kopalin leczniczych zaliczonych do kopalin podstawowych na podstawie art. 5 ust. 6,

3) określoną w art. 15 ust. 1 pkt 3

- udziela minister właściwy do spraw środowiska.

2. (3) Z zastrzeżeniem przepisów ust. 1 i 2a, koncesji na poszukiwanie, rozpoznawanie lub wydobywanie kopalin podstawowych i pospolitych udziela marszałek województwa.

2a. Koncesji na poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin pospolitych, jeżeli jednocześnie spełnione są odpowiednio następujące wymagania:

1) obszar zamierzonej działalności nie przekroczy powierzchni 2 ha,

2) wydobycie kopaliny w roku kalendarzowym nie przekroczy 20.000 m3,

3) działalność będzie prowadzona bez użycia materiałów wybuchowych

- udziela starosta.

  1. art. 23 ust. 2 pkt 1, art. 32-43 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625)

Art. 32. 1. Uzyskania koncesji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie:

1) wytwarzania paliw lub energii, z wyłączeniem: wytwarzania paliw stałych lub paliw gazowych, wytwarzania energii elektrycznej w źródłach o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nieprzekraczającej 50 MW niezaliczanych do odnawialnych źródeł energii lub do źródeł wytwarzających energię elektryczną w kogeneracji, wytwarzania ciepła w źródłach o łącznej mocy zainstalowanej cieplnej nieprzekraczającej 5 MW;

2) magazynowania paliw gazowych w instalacjach magazynowych, skraplania gazu ziemnego i regazyfikacji skroplonego gazu ziemnego w instalacjach skroplonego gazu ziemnego, jak również magazynowania paliw ciekłych, z wyłączeniem: lokalnego magazynowania gazu płynnego w instalacjach o przepustowości poniżej 1 MJ/s oraz magazynowania paliw ciekłych w obrocie detalicznym;

3) przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii, z wyłączeniem: dystrybucji paliw gazowych w sieci o przepustowości poniżej 1 MJ/s oraz przesyłania lub dystrybucji ciepła, jeżeli łączna moc zamówiona przez odbiorców nie przekracza 5 MW;

4) obrotu paliwami lub energią, z wyłączeniem: obrotu paliwami stałymi, obrotu energią elektryczną za pomocą instalacji o napięciu poniżej 1 kV będącej własnością odbiorcy, obrotu paliwami gazowymi, jeżeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 100.000 euro, obrotu gazem płynnym, jeżeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 10.000 euro, oraz obrotu paliwami gazowymi lub energią elektryczną dokonywanego na giełdzie towarowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych lub rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi przez towarowe domy maklerskie prowadzące działalność maklerską w zakresie obrotu towarami giełdowymi na podstawie ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, jak również obrotu ciepłem, jeżeli moc zamówiona przez odbiorców nie przekracza 5 MW.

2. Koncesje na prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1 pkt 4, w zakresie obrotu gazem ziemnym z zagranicą, będą wydawane z uwzględnieniem dywersyfikacji źródeł gazu oraz bezpieczeństwa energetycznego.

3. Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia, minimalny poziom dywersyfikacji dostaw gazu z zagranicy poprzez ustalenie maksymalnego procentowego udziału gazu z jednego źródła. Rozporządzenie określi poziom dywersyfikacji na okres co najmniej 10 lat.

4. Uzyskania koncesji, o której mowa w ust. 1 pkt 1, nie wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania ciepła uzyskiwanego w przemysłowych procesach technologicznych, a także gdy wielkość mocy zamówionej przez odbiorców nie przekracza 5 MW.

5. Uzyskania koncesji, o której mowa w ust. 1 pkt 4, nie wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu benzyną lotniczą oznaczoną symbolem PKWiU 23.20.11-40 oraz objętą kodem CN 2710 11 31, jeżeli roczna wartość obrotu nie przekracza równowartości 1.000.000 euro.

Art. 23. 1. Prezes URE reguluje działalność przedsiębiorstw energetycznych zgodnie z ustawą i polityką energetyczną państwa, zmierzając do równoważenia interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców paliw i energii.

2. Do zakresu działania Prezesa URE należy:

1) udzielanie i cofanie koncesji;

  1. art. 15-24 i art. 49 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221)

Art. 15. 1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy prowadzenia tych usług.

2. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2, jeżeli nie dotyczy obszarów, obiektów i urządzeń określonych w art. 5 ust. 5.

Art. 16. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji(7), po zasięgnięciu opinii właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, jest organem właściwym do udzielenia, odmowy udzielenia, ograniczenia zakresu działalności gospodarczej lub formy usług oraz cofania koncesji na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia.

Art. 17. 1. Koncesję wydaje się na wniosek:

1) przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeżeli osoba ta posiada licencję drugiego stopnia, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub art. 29 ust. 1;

2) przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, jeżeli licencję, o której mowa w pkt 1, posiada co najmniej jedna osoba będąca wspólnikiem spółki cywilnej, jawnej lub komandytowej, członkiem zarządu, prokurentem lub pełnomocnikiem ustanowionym przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w koncesji.

2. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji(8) określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje dokumentów wymaganych przy złożeniu wniosku o udzielenie koncesji.

Art. 18. 1. Koncesja zawiera:

1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo adresu zamieszkania;

1a) numer w rejestrze przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);

2) imiona i nazwiska wspólników lub członków zarządu, prokurentów oraz pełnomocników w razie ich ustanowienia, ze wskazaniem osób posiadających licencję drugiego stopnia;

3) określenie zakresu działalności gospodarczej i formy usług;

4) wskazanie miejsca wykonywania działalności gospodarczej;

5) określenie czasu jej ważności;

6) określenie obszaru wykonywania działalności gospodarczej w zakresie ochrony osób i mienia oraz datę jej rozpoczęcia.

2. Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art. 16.

  1. art. 4 pkt 1-4 i art. 33-40b oraz art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531),

Art. 2. 1. Prawo rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych przysługuje jednostkom publicznej radiofonii i telewizji oraz osobom, które uzyskały koncesję na taką działalność.

2. Ustawy nie stosuje się do:

1) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego wyłącznie w obrębie jednego budynku;

2) programu rozpowszechnianego lub rozprowadzanego w systemie, w którym urządzenia nadawcze i odbiorcze należą do tej samej osoby, prowadzącej działalność gospodarczą lub inną zarejestrowaną działalność publiczną, a treść programu ogranicza się do spraw związanych z tą działalnością i jest adresowana do pracowników lub innego określonego kręgu osób związanych z nadawcą;

3) programu rozprowadzanego w sieci kablowej, jeżeli liczba indywidualnych odbiorców nie przekracza 250.

Art. 33. 1. Rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych, z wyjątkiem programów publicznej radiofonii i telewizji, wymaga uzyskania koncesji.

2. Organem właściwym w sprawach koncesji jest Przewodniczący Krajowej Rady.

3. Przewodniczący Krajowej Rady podejmuje decyzję w sprawie koncesji na podstawie uchwały Krajowej Rady. Decyzja w tej sprawie jest ostateczna.

Art. 36. 3.  Koncesja jest udzielana na 10 lat.

  1. art. 3, art. 6-17a oraz art. 36 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 67, poz. 679),

Art. 2. Wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym jest dozwolone wyłącznie po spełnieniu warunków określonych w ustawie.

Art. 3. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) wytwarzaniu - należy przez to rozumieć, oprócz działalności wytwórczej, także odzysk w rozumieniu przepisów o odpadach oraz działalność rusznikarską polegającą na naprawianiu albo wytwarzaniu istotnych części broni niezbędnych do jej naprawy lub na przerabianiu broni poprzez ingerencję w jej istotne części,

2) obrocie - należy przez to rozumieć działalność handlową dotyczącą materiałów wybuchowych, broni, amunicji oraz wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym wykonywaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

Art. 6. 1. Wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie:

1) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,

2) obrotu technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym

wymaga uzyskania koncesji, z zastrzeżeniem przypadków, o których mowa w ust. 2.

2. (13) Nie jest wymagane uzyskanie koncesji na obrót:

1) wyrobami pirotechnicznymi wymienionymi w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. U. Nr 117, poz. 1007 i Nr 238, poz. 2019 oraz z 2004 r. Nr 222, poz. 2249),

2) wyrobami pirotechnicznymi stosowanymi w kolejnictwie, leśnictwie, modelarstwie, motoryzacji, ratownictwie, rolnictwie i żegludze.

Art. 7. 1. (14) Koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 6 ust. 1, zwanej dalej "koncesją", udziela, odmawia udzielenia, zmienia, cofa lub ogranicza jej zakres, w drodze decyzji, MINISTER WŁAŚCIWY DO SPRAW WEWNĘTRZNYCH, zwany dalej "organem koncesyjnym".

2. (15) Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny jest obowiązany, a przed wydaniem innych decyzji, o których mowa w ust. 1, może zasięgnąć opinii Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw gospodarki, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i właściwego komendanta wojewódzkiego Policji.

3. (16) Organ koncesyjny zawiadamia o udzieleniu koncesji, jej zmianie lub cofnięciu właściwych ze względu na siedzibę przedsiębiorcy lub miejsce wykonywania działalności gospodarczej wojewodę, komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej, komendanta wojewódzkiego Policji, Głównego Inspektora Pracy, Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw gospodarki i Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. O odmowie wydania koncesji zawiadamia się również Ministra Obrony Narodowej, Szefa Urzędu Ochrony Państwa oraz komendanta wojewódzkiego Policji.

Art. 14. 1. Koncesja zawiera:

1) podstawę prawną jej udzielenia,

2) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres,

3) numer w rejestrze przedsiębiorców albo w ewidencji działalności gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP),

4) imiona i nazwiska członków organu zarządzającego oraz prokurentów lub pełnomocników w przypadku ich ustanowienia, powołanych do kierowania działalnością określoną w koncesji,

5) określenie rodzaju i zakresu działalności gospodarczej, na którą została wydana koncesja,

6) adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej,

7) planowaną datę rozpoczęcia działalności gospodarczej,

8) obowiązki przedsiębiorcy na wypadek zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, na którą uzyskał koncesję,

9) czas ważności koncesji,

10) datę wydania koncesji.

2. Koncesja może ustalać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej, określone przez organ koncesyjny, mające na celu zapewnienie ochrony życia i zdrowia ludzkiego, mienia oraz środowiska naturalnego.

3. Koncesja udzielana jest na czas oznaczony nie krótszy niż 5 lat i nie dłuższy niż 50 lat.

4. W koncesji zamieszcza się pouczenie o obowiązku powiadomienia organu koncesyjnego o podjęciu działalności gospodarczej w terminie 6 miesięcy od daty wydania koncesji lub planowanej daty rozpoczęcia działalności gospodarczej, pod rygorem jej cofnięcia.

  1. art. 164-172 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696).

Art. 164. 1. Koncesji na podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu lotniczego udziela Prezes Urzędu zgodnie z rozporządzeniem nr 2407/92/EWG z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników lotniczych.

2. Do lotów lokalnych nieobejmujących przewozu lotniczego miedzy różnymi lotniskami stosuje się przepisy dotyczące koncesjonowania zawarte w rozporządzeniu nr 2407/92/EWG z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników lotniczych, z wyjątkiem art. 5 ust. 1-4 i 6 tego rozporządzenia.

3. Z obowiązku uzyskania koncesji jest zwolniony przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie przewozu lotniczego wykonywanego wyłącznie przy użyciu statków powietrznych bezsilnikowych lub o masie startowej nieprzekraczającej 495 kg.

Art. 167. 1. (uchylony).

2. (uchylony).

3. W koncesji określa się:

1) osobę koncesjonariusza i jego siedzibę lub miejsce zamieszkania osoby fizycznej;

2) strukturę kapitałową spółki koncesjonariusza, o ile działa on w takiej formie prawnej;

3) rodzaj, zakres i przedmiot działalności objętej koncesją;

4) obszar działalności;

5) termin rozpoczęcia działalności;

6) okres ważności koncesji;

7) szczególne warunki wykonywania działalności.

  1. USTAWA z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych

Art. 4. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o:

1) ośrodkach gier - rozumie się przez to:

a) kasyno gry - jako wydzielone miejsce, w którym prowadzi się gry cylindryczne, gry w karty, gry w kości lub gry na automatach, na podstawie zatwierdzonego regulaminu, przy czym minimalna łączna liczba urządzanych gier cylindrycznych i gier w karty wynosi 4, a liczba zainstalowanych automatów wynosi od 5 do 70 sztuk,

b) salon gry bingo pieniężne - jako wydzielone miejsce, w którym prowadzi się grę bingo pieniężne na podstawie zatwierdzonego regulaminu;

2) punkcie przyjmowania zakładów wzajemnych - rozumie się przez to wydzielone miejsce, w którym przyjmowane są zakłady totalizatora lub bukmacherstwa, na podstawie zatwierdzonego regulaminu.

2. Ilekroć w ustawie jest mowa o grach hazardowych, rozumie się przez to gry losowe, zakłady wzajemne i gry na automatach, o których mowa w art. 2.

Art. 5. 1. Prowadzenie działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo stanowi monopol państwa.

2. Wykonywanie monopolu państwa należy do ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa, który w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych tworzy w tym celu jednoosobowe spółki Skarbu Państwa.

3. Do prowadzenia działalności, o której mowa w ust. 1, nie mają zastosowania przepisy o ochronie konkurencji i konsumentów w zakresie ochrony konkurencji.

Art. 6. 1. Działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry.

2. Działalność w zakresie gry bingo pieniężne może być prowadzona na podstawie udzielonego zezwolenia na prowadzenie salonu gry bingo pieniężne.

3. Działalność w zakresie zakładów wzajemnych może być prowadzona na podstawie udzielonego zezwolenia na urządzanie zakładów wzajemnych.

4. Działalność w zakresie określonym w ust. 1-3 może być prowadzona wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 32. 1. Koncesji na prowadzenie kasyna gry udziela Minister Właściwy Do Spraw Finansów Publicznych

Art. 48. 1. Podmiot posiadający koncesję lub zezwolenie może wystąpić o przedłużenie określonego w nich terminu rozpoczęcia działalności. Termin ten może zostać przedłużony jednokrotnie, na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy.

2. W przypadku nierozpoczęcia działalności w terminie określonym w koncesji lub zezwoleniu, koncesja lub zezwolenie wygasają w całości lub w części, w której nie podjęto działalności.

Art. 49. 1. Koncesji na prowadzenie kasyna gry udziela się na okres 6 lat.

2. Zezwolenia na prowadzenie salonu gry bingo pieniężne oraz zezwolenia na urządzanie zakładów wzajemnych udziela się na okres 6 lat.

3. Zezwolenia na urządzenie turnieju gry pokera udziela się na czas jego urządzania, nie dłużej jednak niż na 3 miesiące.

4. Zezwolenia na urządzenie loterii fantowej, gry bingo fantowe, loterii promocyjnej oraz loterii audioteksowej udziela się na okres trwania loterii lub gry, nie dłużej jednak niż na 2 lata.

5. Podmiot posiadający zezwolenie, o którym mowa w ust. 2, które wygasa z uwagi na upływ terminu, na jaki zostało ono udzielone, może wystąpić jednorazowo o jego przedłużenie na okres 6 lat.

6. Do wniosku o przedłużenie zezwolenia przepisy dotyczące udzielania zezwoleń stosuje się odpowiednio.

25


Wyszukiwarka