|
|
|
Na oazie
|
Nauka o człowieku |
Pomoc w rozwiązywaniu problemów |
Psycholog - człowiek otwarty |
Nauka pomagająca zrozumieć człowieka |
Nakierowanie na wartości |
Reklama |
Nauka odpowiadająca na pytanie, kim jest człowiek |
Przeniesienie wiedzy teoretycznej na praktykę |
Obiekt obserwacji psychologicznej |
Nauka o duszy |
Poznać mechanizmy kierujące zachowaniem człowieka |
Wykłady na temat Junga |
N. o zachowaniach człowieka, jego psychice |
Obrona przed manipulacją |
W szkole |
Nauka o osobowości i duszy człowieka, o kontaktach interpersonalnych |
Umiejętność nazwania problemu |
Psycholog - pomógł, ale też zawiódł |
Nauka zajmująca się problemami |
Pomoc w rozwiązaniu problemu drugiej osoby |
Uczucia negatywne towarzyszące spotkaniu z psychologiem |
Przygotowanie na odejście samego chorego jak i jego rodziny |
Poznać siebie, by pomóc innym |
Wykłady z psychologii społecznej |
Nauka o sposobie radzenia w trudnej sytuacji |
Przygotowanie do przyszłej pracy - nauczyciela |
Niby wszystko wiedzą, ale tak na pewno niczego |
|
Pogłębienie swojej wiedzy na temat zachowania |
Wykłady na kursie animatorskim |
|
Elementy psychologii religii |
|
|
Jak sobie radzić z trudną młodzieżą, w gimnazjum |
|
|
|
PSYCHOLOGIA JAKO NAUKA O DUSZY
TALES Z MILETU, VII-VI w.p.Ch. przypisywał duszę magnesowi, ponieważ wprawiał on w ruch (ożywiał) żelazo.
Tales z Miletu i inni filozofowie -przyrodnicy, jak DEMOKRYT (460 - 360 przed Chr.) pojmowali ją przy tym jako materię, tyle tylko że subtelniejszą od tej, z jakiej zbudowane jest ciało.
Ateńczyk PLATON (427 - 347) twórca teorii idei odwiecznych, doskonałych, niedostępnych dla bezpośredniego (zmysłowego) poznania.
Dusza jest niematerialna, doskonalsza, niezależna od ciała.
Jako byt duchowy dusza nie jest złożona z części, w przeciwieństwie do ciała.
Człowiek to dusza władająca ciałem.
Uczeń Platona - ARYSTOTELES, (384-322),
O duszy - pierwszy podręcznik psychologii.
Dusza i ciało stanowią nierozłączną jedność.
Funkcje psychiczne: rozum, poznający byt i dobro (ocena bytu).
Znając dobro (wartość bytu) kieruje wolą, czyni, że wola staje się rozumna.
Zasada całościowości: całość jest czymś więcej niż tylko sumą jej części
AUGUSTYN Z TAGASTY (354 -430), bp Hippony
Człowiek to przede wszystkim rozumna dusza, która posługuje się śmiertelnym ziemskim ciałem.
Poprzez ciało dusza może się doskonalić, kształtować swój charakter.
Jedną z własności duszy jest zdolność do poznania siebie.
ŚW. TOMASZ Z AKWINU (1225-1274).
Dusza jest nieśmiertelna.
Przynależą jej najwyższe władze - rozum i wola, które nie są poznawalne bezpośrednio, lecz poprzez swoje przejawy, tzn. aktywność władz psychicznych.
Do św. Tomasza z Akwinu nawiązywało wielu innych filozofów i teologów, będących przedstawicielami tzw. psychologii racjonalnej. Zajmowali się oni takimi zagadnieniami jak:
istnienie duszy,
duchowość duszy,
zjednoczenie duszy z ciałem,
nieśmiertelność duszy,
forma życia wiecznego.
a) Dowody na istnienie duszy:
z analizy aktów świadomości
z jedności życia świadomego
-z dynamizmu życia rozumnego
Dowód z analizy aktów świadomości
Mówimy: „ja myślę”, „ja słucham”, „ja chcę”,
Nie mówimy: „myśli się”, „chce się”, „czuje się”.
Właściwością aktów psychicznych jest ich przynależność tylko do jednego ja.
Wszystkie procesy psychiczne jednostki odnoszą się do niego jako swej przyczyny i w nim się rozgrywają jako w podmiocie.
Dowód z jedności życia świadomego
Teraźniejszość i przeszłość jako niepodzielną jedność.
Jedności tej nie można tłumaczyć ciałem ludzkim. Należy więc przyjąć istnienie niezmiennego i samoistnego ja, które leży u podstaw wszystkich przeżyć, przenika je i do siebie odnosi, ale się z nimi nie utożsamia, ani się nie zlewa, lecz jest ich przyczyną sprawczą.
Dowód z dynamizmu życia rozumnego
Procesy myślowe nie rozwijają się samorzutnie, ale są kierowane.
Zakłada to istnienie czynnika nadrzędnego, któryby te czynności przeprowadzał.
Te codzienne przejawy życia ludzkiego byłyby niezrozumiałe, gdyby nie istniało odrębne ja ludzkie, które by kierowało aktami psychicznymi i za swe czyny czuło się odpowiedzialne.
b)Dowody na duchowość duszy
- analizy poznania
- z analizy dążeń ludzkich
- ze samoświadomości
- z twórczości kulturalnej
Dowód z analizy poznania
Akty poznania rozumowego kierują się ku bytom duchowym, nie mającym swego odpowiednika w świecie materialno-zmysłowym i tworzą pojęcia Boga, ducha, prawdy, sprawiedliwości, dobra. Jeżeli treści poznawcze są duchowe, to duchowe są również akty poznania rozumowego, a tym samym również wykonująca je władza - dusza ludzka.
Dowód z analizy dążeń ludzkich
Człowiek zakłada sobie cele czysto duchowe, jak: Bóg, świętość, cnota doskonałość.
W myśl zasady, że pomiędzy dążeniem, a jego celem, pomiędzy funkcją a jej przedmiotem zachodzi proporcja natury, należy wnosić, że duchowość przedmiotu i czynności woli mówi o duchowości samej woli, a pośrednio o duchowości duszy.
Dowód ze samoświadomości
Człowiek jest świadom tego, że żyje, że myśli, że realizuje cele życiowe.
To znaczy, że nie zlewa się ze swymi czynnościami, lecz zachowuje dystans, ocenia je i wprowadza w nie zmiany.
Człowiek zna swoje ja i swoje możliwości.
Tylko duch posiada świadomość siebie samego.
Dowód z twórczości kulturalnej
Człowiek jest kulturalnie twórczy.
Człowiek jest częścią przyrody, podlega jej prawom i posiada wiele właściwości wspólnych ze światem materialno-zwierzęcym, a jednocześnie transcenduje materię.
Opanowuje rzeczywistość, wydobywa z niej nowe, ukryte wartości, wyznacza im nowe funkcje i w ten sposób realizuje idee dobra i piękna.
Zjednoczenie duszy z ciałem
Dusza występuje łącznie z ciałem i tworzy z nim wspólnotę życiową.
Na duszy odbijają się: niedorozwój ciała, jego uszkodzenia i choroby, podobnie jak jego rozkwit.
Dusza nadaje ciału życie, kieruje nim, posługuje się nim do wyrażenia swych przeżyć i przekazania ich otoczeniu
Nieśmiertelność duszy
W prastarych wierzeniach religijnych przechowało się przekonanie, że w człowieku istnieje coś subtelniejszego i wyższego od materii, co nie zanika ze śmiercią ciała.
Dowody:
metafizyczny,
z analogii,
psychologiczny
moralny.
Dowód metafizyczny
Śmierć oznacza koniec życia:
wprost (per se), jeśli byt rozpada się na swe części składowe,
przypadkowo (per accidens), jeśli byt przestaje istnieć, ponieważ zniszczeniu ulega inny byt, z którym ten był związany w swym istnieniu.
Dusza nie ulega zniszczeniu, bo nie składa się z części fizycznych i nie jest wewnętrznie zależna od ciała.
Dowód z analogii
Prawo zachowania energii głosi, że w świecie nie ginie żaden atom, materia nie ulega zniszczeniu, a tylko zmienia swą formę istnienia.
Jeżeli nie ginie żadna cząstka materii, to tym bardziej nie powinien zaniknąć duch ludzki, który kieruje siłami atomów i zmienia siły przyrody.
Dowód psychologiczny
Zachodzi korelacja pomiędzy dążeniami a ich przedmiotem.
Pragnienie dobra i szczęścia jest zapowiedzią innego życia, gdzie najwyższe dobro będzie urzeczywistnione. Warunkiem tego jest nieśmiertelność.
Dowód moralny
Sprawiedliwość wymaga, by cnota i wina były poparte należnymi sankcjami.
W imię czego człowiek ma się podporządkować prawu moralnemu, ma ponosić ofiary i walczyć z własną zmysłowością?
Gdyby jego dusza była śmiertelna, takimi sankcjami byłby sankcje doczesne.e) Forma życia wiecznego
Pamięć dawnych przeżyć i poczucie odpowiedzialności za dawne życie.
Dusza pozna Boga jako rację ostateczną swego istnienia i pozna swe związki z innymi bytami.
Aktywność rozumu i woli będzie pełna.
1
7