Zatwierdził:

…………….

KONSPEKT ZAJĘĆ

I. Przedmiot: Ratownictwo Medyczne

II. Temat: Przenoszenie i przemieszczanie poszkodowanych

Czas trwania zajęć: 1 x 45 minut zajęcia teoretyczne 1 x 45 minut zajęcia praktyczne

IV. Metoda nauczania: 1. nauczanie teoretyczne:

- wykład

- pogadanka

- dyskusja

- opis

- opowiadanie

- wyjaśnienie

2. nauczanie praktyczne:

- rozwijanie umiejętności

- pokaz

- ćwiczenie

- instruktaż

- inscenizacja

V. Typ lekcji

1. obejmująca kilka momentów procesu dydaktycznego

2. poświęcona podaniu nowego materiału

3. problemowa

4. poświęcona powtórzeniu wiadomości

5. obejmująca ćwiczenia praktyczne

6. poświęcona sprawdzeniu wiadomości i umiejętności

VI. Format zajęć

1. system klasowo - lekcyjny

2. praca grupowa

3. zapoznanie z obiektami, urządzeniami i instalacjami

4. zajęcia praktyczne - ćwiczenia praktyczne ze sprzętem

VII. Miejsce zajęć

1. sala wykładowa

2. plac ćwiczeń

3. stanowisko ćwiczebne

4. zakład produkcyjny lub inne obiekty

VIII. Cel ogólny:

POZNAWCZY -

KSZTAŁCĄCY -

WYCHOWAWCZY -

IX. Pomoce dydaktyczne (wykaz sprzętu)

- foliogramy

- rzutnik

- filmy

- monitory + magnetowid

- tablica lekcyjna

- makiety

- przekroje

- programy multimedialne

- komputer

- PN

- zdjęcia

- inne Torba PSP R1, zestaw szyn Kramera, nosze typu deska

X. Zagadnienia do zajęć:

1. Podstawowe zasady przenoszenia poszkodowanych.

2. Sposoby przenoszenia i podnoszenia

3. Wykorzystanie noszy do transportu poszkodowanych

XI. Literatura do zajęć:

1. Pierwsza Pomoc - sposoby postępowania w nagłych wypadkach

(Świat Książki, W - wa 1996)

XII Plan zajęć:

Lp.	Treść zajęć	Czas	Uwagi
1.	1. Część wstępna: 2. Czynności organizacyjno - porządkowe. - przyjęcie meldunku - sprawdzenie obecności - podanie tematu i przygotowanie odpowiednich pomocy dydaktycznych.	5
2.	3. Część zasadnicza: Przemieszczanie ofiary wypadku wiąże się z ryzykiem zwiększenia urazu lub pogorszenia stanu zdrowia ratowanego. Z tego powodu należy przesuwać poszkodowanego tylko w przypadku bezpośredniego zagrożenia lub jeśli udzielenie pomocy na miejscu wypadku jest niemożliwe. Warunkiem uniknięcia dodatkowych urazów u poszkodowanego, a także zabezpieczenia zdrowia ratownika jest przestrzeganie podstawowych zasad: - nie wolno przesuwać poszkodowanego jeśli nie jest to absolutnie konieczne - poszkodowanego przytomnego należy informować o tym co zamierza się robić, aby umożliwić współpracę i uniknąć jego niepokoju - zawsze trzeba się upewnić, czy wszyscy pomocnicy wiedzą, co robić aby współdziałanie było sprawne - gdy kilka osób przenosi poszkodowanego, wówczas tylko jedna wydaje polecenia. W czasie ratowania należy stosować odpowiednią technikę, aby ustrzec się urazów pleców lub kręgosłupa. Podczas podnoszenia i opuszczania należy posłużyć się najsilniejszymi mięśniami swojego ciała (udo - biodro - ramię). W tym celu ratownik musi przykucnąć z rozstawionymi stopami ( z jedną wysuniętą nieco do przodu) obok poszkodowanego. Potem wyprostowuje plecy i przysuwa się możliwie blisko do poszkodowanego, by chwyciwszy za miejsce uchwytu, którego wybór zależy od urazu i liczby ratujących - podnieść ratowanego. Podstawowe techniki podnoszenia, wynoszenia i odciągania poszkodowanych poszkodowanych miejsc niebezpiecznych ( przez jedną lub dwie osoby): Chwyt Rauteka jest najbezpieczniejszym sposobem przenoszenia poszkodowanych, poszkodowanych których nie podejrzewa się uszkodzenia kręgosłupa. Jeśli poszkodowany leży to trzeba: skrzyżować jego nogi, a ręce ułożyć wzdłuż tułowia, uklęknąć za głową poszkodowanego, wsunąć ręce pod jego kark i między łopatki (głowę oprzeć na wewnętrznych częściach przedramienia), podnieść głowę i jednocześnie unieść plecy, przesunąć się jak najbliżej poszkodowanego, następnie podnieść go do pozycji siedzącej i podeprzeć jego plecy, zgiąć jedną rękę poszkodowanego poszkodowanego ułożyć na klatce piersiowej, wsunąć ręce pod jego pachy i, przytrzymując brodą głowę ułożyć na klatce piersiowej ratownika, oburącz chwycić za przedramię, jedną ręką chwycić w okolicach nadgarstka, drugą w okolicy łokcia, zrobić przysiad w rozkroku z zachowaniem pozycji pionowej (nie zginać pleców), wstać, podciągając poszkodowanego do góry i oprzeć go o swoje biodro, nie zmieniając pozycji poszkodowanego, odciągnąć go w bezpieczne miejsce, ułożyć poszkodowanego w sposób zależny od typu urazu i udzielić mu pierwszej pomocy. Zawsze, gdy to możliwe, warto korzystać z pomocy świadków zdarzenia. Gdy jest dwóch ratowników, wówczas jedna osoba stosuje chwyt Rauteka, Rauteka druga trzyma nogi poszkodowanego poszkodowanego podnoszą go równocześnie. Polecenie wydaje zawsze osoba stojąca w okolicy głowy. Podobnie wynosi się osobę siedzącą na krześle lub w samochodzie. Zawsze stojąc za plecami poszkodowanego wsuwa się ręce pod jego pachy, następnie chwyta przedramię, jedną dłonią w okolicy nadgarstka, a drugą w pobliżu łokcia. Angażując mięśnie ud i ramion, wynosi się poszkodowanego. W czasie podnoszenia osobę poszkodowaną trzeba pamiętać o wyprostowanych plecach i ustawieniu nóg w rozkroku. Wynosząc poszkodowanego z samochodu, trzeba uważać, aby nie zahaczyć piętami o ramę samochodu ani nie uderzyć nogami o podłoże. Najlepiej, gdy jest druga osoba, np. świadek zdarzenia, i może w tym pomóc. Bywają sytuacje, gdy osobę wyczerpaną, np. długim marszem, trzeba przenieść do miejsca zakwaterowania. Przytomnego małej masie ciała można przenieść sposobem na barana, matczynym (poszkodowany obejmuje ratownika za szyję) lub w ostateczności sposobem strażackim. Jeżeli jest dwóch ratowników, to najlepiej przenosić osoby wyczerpane, stosując tzw. krzesełko dwuręczne. Ratownicy kucają twarzami do siebie z wyprostowanymi plecami, po obu stronach poszkodowanego. Krzyżując swoje ręce za jego plecami i chwytają za pasek od spodni poszkodowanego, ten zaś obejmuje swoimi rękoma barki ratowników. Druga parę rąk przesuwają pod kolanami poszkodowanego, chwytają się za nadgarstki i splecione ręce przesuwają na środek jego ud. Podnosząc się równocześnie, pamiętając o utrzymaniu wyprostowanych pleców. Przenoszenia sposobem na ławeczce polega na tym, że ratownicy klękają za plecami poszkodowanego twarzami do siebie, chwytają się wzajemnie za nadgarstki, pod udami poszkodowanego oraz na wysokości jego łopatek. Ten obejmuje ratowników za szyje. Przenosząc go, lekko przechylając do tyłu. Możemy również przemieszczać poszkodowanych za pomocą noszy w przypadku, gdy osoba jest chora lub ranna, która z różnych przyczyn nie może się przemieszczać o własnych siłach. Przy układaniu poszkodowanego obowiązują zasady: nosze ustawia się po stronie cięższego zranienia lub przed rannym, ratownicy ustawiają się po stronie lżejszego zranienia lub stając w dużym rozkroku nad leżącym poszkodowanym, poszkodowanego unosi się ostrożnie i równocześnie, a potem delikatnie układa na noszach, uszkodzone kończyny trzeba obłożyć miękkimi przedmiotami, kończyny górne dodatkowo zawiesza się na temblaku, rannych w klatkę piersiową i mających trudności w oddychaniu układa się w pozycji półsiedzącej, podkładając im pod plecy i głowę miękki przedmiot, głowę poszkodowanego mającego trudności w oddychaniu odchyla się na bok i odwodzi ku tyłowi z wyjątkiem rannych w szyję, których przenosi się z głową pochyloną ku przodowi, rannych w potylice, szczękę, plecy i nieprzytomnych przenosi się w ułożeniu na boku, stabilizując ciało miękkimi przedmiotami np. zwinięta odzież, ręczniki itp. rannych w brzuch za wyjątkiem ran wzdłużnych brzucha, przenosi się z uniesionym tułowiem i głową oraz podkurczonymi nogami np. można podłożyć wałek pod kolana, by nogi w czasie marszu nie przesuwały się, rannych z podejrzeniem urazu kręgosłupa lub miednicy trzeba przenosić na twardym podłożu np. blacie stołu, drzwiach lub specjalistycznych noszach, dobrze stabilizując ciało. Nie przenosimy poszkodowanych, jeżeli nie jest to konieczne. Tylko w wyjątkowych sytuacjach, gdy życie ludzkie jest zagrożone, można przemieszczać poszkodowanych. Poszkodowanego należy ciepło okryć np. za pomocą koca termicznego, obserwować, kontrolować czynności życiowe i reagować na zmiany w jego zachowaniu. Zgodnie z zasadami, poszkodowanego powinny przenosić na noszach cztery osoby. Każdy z ratowników przyklęka po zewnętrznej stronie noszy i chwyta je mocno za trzonek i podnoszą się równocześnie. Nosze muszą być utrzymane na tym samym poziomie. Podczas marszu stawiać małe kroki. Wszystkie czynności wykonuje się na komendę, wydawane przez tę samą osobę. Zasadą jest niesienie poszkodowanego nogami do przodu. Wyjątek stanowią poszkodowani z rozległymi urazami kończyn dolnych, których znosi się po schodach lub zboczu głową w dół. Rannych w klatkę piersiową i głowę nie można przenosić z głową ułożoną poniżej poziomu stóp. Gdy trzeba przenieść poszkodowanego na znaczną odległość, a nie ma typowych noszy ratowniczych, wówczas trzeba przygotować nosze prowizoryczne. Można je wykonać z drążków i kocy, kurtek, płaszczy lub marynarek. Kurtkę, marynarkę itp. należy dokładnie zapiąć, wywrócić na lewą stronę za wyjątkiem rękawów, które pozostawiamy nie wywrócone i właśnie przez nie poprowadzić drążki. W podobny sposób można przygotować prowizoryczne nosze z drążków i koców, taśm i większości części bielizny pościelowej. Za nosze mogą również posłużyć drzwi, blaty stołów, szerokie deski.	70
3.	4. Synteza materiału: - powtórzenie najważniejszych części podanego materiału - kontrola efektów nauczania, pytania do odpowiedzi ustnej lub pisemnej:	10
4.	5. Zakończenie zajęć: - podsumowanie zajęć - podanie literatury do zajęć	5

XIII. Uwagi i wskazówki prowadzącego zajęcia.

________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

---