011 (25)

hEtk m RÓŻANIEC

hEtk m RÓŻANIEC

Twoje oczy są tak podobne Do oczu ostrożnego kota.

O, jak serce moje zamiera! Czyżby życie ze mnie uciekło? A tę, która tańczy teraz, Niewątpliwie pochłonie piekło.

1 stycznia 1913

SEWERYN POLLAK

NJIAJ

*.

ZKIN

Ha rna3a ocTopoacHoń kouikh rioxo*H tboh rna3a.

O, KaK cepaue Moe TOCKyeT! He CMepTHoro ab naca amy? A Ta, hto ceimac TaHttyeT, HenpeMeHHo 6yaei b aay.

1 HHeapn 1913

EUGENIA SIEMASZKIEWICZ

noicopHO MHe Boo6pa»ceHbe B H3o6pa»ceHbn cepbix rna3.

B MoeM TBepcKOM yeaHHeHbc źł ropbKo BcnoMHHaio Bac.

npeKpacHbix pyK caacTJiHBbiił ruieHHHK, Ha acBOM 6epery HeBbi,

Mon 3HaMeHHTbIH COBpeMeHHHK, CayHHaocb, KaK xoTean Bbi,

Bbi, npHKa3aBiiiHH MHe: aoBoabHO, noaH, y6eił cboio aroóoBb!

M bot a Taio, a 6e3BOJibHa,

Ho Bce cHabHen cKynaer KpoBb.

H ecaw a yMpy, to kto ace Moh cthxh HamimeT BaM,

Kto CTaTb 3BeHamwMH homo>kct Eme He cKa3aHHbiM caoBaM?

Hm.ib 1913 CnenHeeo

Jest wyobraźnia mi posłuszna,

Gdy szarość oczu jej zadana.

W mojej pustelni, w twerskiej głuszy <Gorzko wspominam dzisiaj pana.

Szczęśliwy jeniec dłoni ślicznych W mieście, na lewym brzegu Newy, Mój znakomity współcześniku,

Stało się tak, jak chciał pan wtedy.

Pan, co mi kazał sobie gwoli,

Abym swą miłość uśmierciła.

A więc topnieję już bez woli,

Lecz krew wciąż tęskni w moich żyłach.

A jeśli umrę, to któż panu Napisze moje własne wiersze, Niewymówione, jak się staną Dźwięcznymi słowa — po raz pierwszy?

Lipiec 1913 Slepniewo

56

57