15

7.4. Grubość blachy czołowej i efekt dźwigni 135

blachy czołowej oblicza się wg wzoru (82)

_f =12

’ V bj_& ’

przy oznaczeniach c - odległość między krawędzią spoiny a brzegiem otworu na śrubę, b_s - szerokość współdziałania blachy przypadająca na jedną śrubę, lecz nie więcej niż 2(c -r d), 5_Rl - nośność obliczeniowa śruby (lub siła w śrubie najbardziej obciążonej), - wytrzymałość obliczeniowa stali blachy czołowej.

W połączeniach sprężanych obciążonych statycznie, ze śrubami klasy 10.9 usytuowanymi w odległości c ^ d, przyjmuje się na podstawie wyników doświadczeń = d. Przytoczony w normie wzór (83)

t =    ^m

^mir' A 1000 ’

gdzie R_m jest wytrzymałością materiału gotowej śruby, umożliwia zachowanie takiej samej sztywności blach dla śrub innych klas jak dla śrub klasy 10.9,

W połączeniach sprężanych obciążonych dynamicznie siłami wielokrotnie zmiennymi zaleca się przyjmować większe grubości blach

t ? max

1-62 t_mia, przy czym wg (82), 1,25 t_miR, przy czym f_mia wg (83).

Jeśli przyjęta grubość blachy nie spełnia powyższego warunku, to należy sprawdzać nośność zmęczeniową połączenia (jak w przypadku połączeń niesprężanych) lub przyjmować jego nośność obliczeniową zredukowaną o 50%.

Wpływ' efektu dźwigni w obliczeniach nośności połączeń ujęty jest w postaci współczynnika efektu dźwigni P, którego wartość określa wzór (84)

jS = 2,67--—,

t -

^t"min

gdzie przyjmuje się zawsze wg wzoru (82).

W połączeniach prostych w'pływ ten uwzględnia się zawsze, gdy części blachy czołowej wystające poza obrys przekroju nie są usztywmione żebrami.

W złożonych połączeniach rozciąganych, bez żeber usztywniających blachę czołowy, wpływ efektu dźwigni uwzględnia się tylko w tym przypadku, gdy dla zewnętrznego szeregu śrub współczynnik rozdziału oj_: > 1//3. W obliczeniach zginanych połączeń złożonych pomija się zawsze w^rpływ efektu dźwigni poza przypadkiem. gdy w połączeniu występuje tylko zewnętrzny szereg śrub, i blacha nie jest usztywniona żebrem - patrz tabl. 17.