201404020351

U

K.

K

1 r id

p|

koto

o*

dą¹

m#

tci

W

Vj

M

_■ u f i r wybrać my pn Mn w Wy

I [ Tfyf,    «*» kcmóAt rfMWMl

£EyS%**1? Sm 9ggffi| M«rr. y §gg

®*^łwTw«/« Ho pofc*« u wybór- szcfaiu refleksów I otrcymanlo n kb BMOC4    39 komórki etomenumej sieci odwrotnej. Znając U.

■Mf    5J mołna wywłksźnikowsć wszyiikie refleksy występuj**

M ireitfoognmie Cała łrudnott wskaźnikowania polega więc na wybraai, gS ■Mrtwyrh wafcłorów sieci odwrotnej. Technika tego wyboru nnula eprarowa— srtafefc pna ho, a następnie udoskonalona przez Uukydb

T. ko wprowadził wielkość 0„ którą zdefiniował jako:

(S.I7)

Wszystkie refleksy pomierzone na rentgc no gramie są reprezentowane wartościami Q_m, obliczonymi z równania (5.17).

Związek między Q_m i kątem od błysku 0 wynika z równania Biagp podniesionego do drugiej potęgi:

IWt»

I 4ńn^J0*, Vm ■ .i ■ ii

a między parametrami komórki elementarnej sieci odwrotnej:

Om, - h*ag² + A^aóJ² + W + 2i*fl|ó«cosy« + 2*/ł>J cocom* +

+ 2Ihttatc<Ap (S.19)

Pierwszym etapem wskaźnikowania jest zestawienie Qmi według wzrastających wartości, następnie zaś wybranie trzech możliwie małych wartości Cm* które są rozpatrywane jako spełniające zależności:

@|00 = ^af*	(5.20)
@0 to =	m
@001 • ci^2	(W

Pozostaje wyznaczenie kątów a*, p*, y*. Jeżeli jako pierwszy wyznacza aę kąt y* * 90T (kąt między af i bf), to można tego dokonać z wartości Q dto refleksów AkO i hTćO, po ich ziadeatyftkowaniu na rentgcnogramic.    '

Q_¥, dowolnego refleksu oblicza się z równania (5.19), wstawiając do niego 240 wartości (5.20), (5-21), (5.22). Tak więc