245

12

Łączenie kontraktów dla długoterminowej analizy wykresów

KONIECZNOŚĆ STOSOWANIA WYKRESÓW ŁĄCZĄCYCH KONTRAKTY

Wiele formacji technicznych omawianych w rozdziałach od trzeciego do szóstego wymaga stosowania wykresów długoterminowych, często obejmujących okres wielu lat. Tak jest zwłaszcza w przypadku rozpoznawania formacji szczytowych i bazowych, jak również przy określaniu poziomów wsparcia i oporu.

Główny problem analityka wykresów z rynków terminowych polega na tym, że okres trwania większości kontraktów jest stosunkowo krótki, a jeszcze krótsze są okresy, w których dzieje się coś istotnego. Dla wielu kontraktów terminowych (na przykład waluty, indeksy giełdowe) aktywność transakcyjna koncentruje się niemal wyłącznie na kontraktach najwcześniej wygasających. Na przykład na diagramie 12.1 widzimy tylko pięć miesięcy płynnych danych dla kontraktu na franka szwajcarskiego. Na niektórych rynkach niemal wszystkie transakcje dotyczą najbliższego terminu wygasania (na przykład większość kontraktów na zagraniczne obligacje) i w rezultacie istotne dane cenowe istnieją dla okresu zaledwie od jednego do trzech miesięcy, co widać na diagramach 12.2 i 12.3, przedstawiających kontrakt na obligacje brytyjskie (marzec 1995) i kontrakt na włoskie obligacje. Zauważmy, że mamy tu tylko około dwóch miesięcy płynnych danych, pomimo że przedstawione kontrakty i tak były w owym czasie najpopularniejsze na tych rynkach.

Sytuacja taka uniemożliwia stosowanie większości technik analitycznych do badania wykresów poszczególnych kontraktów. Nawet na tych rynkach, gdzie poszczególne kontrakty mają rok czy więcej płynnych danych, staranna analiza wykresu wymagałaby przestudiowania sytuacji