43 (32)

I już wróbel bez wahania skacze... w farbkę, tę do pra

Wraca pani Kazimiera. Przeciąg; okno się otwiera, a że chla dziś na dworze, lepiej okno zamknąć może? I zamknęła. Spn prosta. Tylko...

—    Jak się stąd wydostać? Jestem teraz uwięziony! Kręcę się wszystkie strony, lecz na oknie miejsca skąpo. Wpadłem, ach,; śliwka w kompot!

A nad balią sporo pary, mgłą zachodzą okulary. Spojrzy pracz no tak, tak! Koło szyby skacze ptak na niepewnych, sztywnych kach. Ptak niebieski! To papużka, miły ptaszek Małgorzatki Jasia. Pewnie z klatki im się wymknął.

Szybkim ruchem ściąga fartuch i z fartuchem goni ptaka. Nie i żartów! Przykrył wróbla wielki fartuch, Kazimiery fartuch w kral| Ona idzie w stronę klatki, wpuszcza ptaszka i zawraca, bowiem i ka na nią praca.

Nie spostrzega, nie rachuje, że nic w klatce nie brakuje; że papu modre obie siedzą grzecznie tuż przy sobie, bo już taki zwyczaj że ogromnie się kochają.

—    Żonko droga, przetrzyj oczy: dobrze widzę? Ptak tu m czył?

—    Tak, mężulku mój serdeczny. Wtargnął do nas. Pfuj! grzeczny!

—    Też niebieski, lecz zbyt ciemny. Szafirowy. Nieprzyjemny.

—    To nie kuzyn, nie ma mowy!

., — Ty! Umykaj, pókiś zdrowy!

Tak to skrzeczą dwie papużki. A pod wróblem gną się nóżki, I

46