662

662 Wybór szeregów cenowych do testowania

— x 51,04 + — x 51,77 = 51,42 91    91

Ogólny wzór na czynnik wagi każdego kontraktu wygląda następująco:

W₂ =

c₂-f

C -C

f-Ci C₂ — c,

gdzie Cj - liczba dni do wygaśnięcia najbliższego kontraktu C₂ - liczba dni do wygaśnięcia kontraktu forward F - liczba dni do daty forward W₃ - waga dla kursu najbliższego kontraktu W₂ - waga dla kursu kontraktu forward

Na przykład wagi kursów marcowego i czerwcowego zastosowane do wygenerowania kursu sto dni wprzód 2 marca wyglądałyby następująco:

Waga dla kursu marcowego = Waga dla kursu czerwcowego =

103-100

103-12

100-12

103-12'

__3_

'91

88

91

Kiedy przesuwamy się w czasie, bliższy kontrakt waży coraz mniej, ale proporcjonalnie wzrasta waga następnego kontraktu. Kiedy liczba dni pozostających do wygaśnięcia kontraktu forward równa się stałej (sto dni w tym przykładzie), notowanie dla szeregu „constant-forward" będzie po prostu notowaniem dla kontraktu forward (czerwcowego). Kolejne kursy będą oparte na ważonej średniej z cen czerwcowych i wrześniowych. W ten sposób uzyskuje się ciągły szereg cenowy.

Szereg cenowy „constant-forward" eliminuje problem dużych luk cenowych w punktach rolowania i z pewnością stanowi znaczące ulepszenie względem metody kolejnych kontraktów. A jednak i ten rodzaj szeregu cenowego ma poważne wady. Zacznijmy od tego, że nie da się bezpośrednio wykorzystać go w praktyce, ponieważ nie odpowiada on żadnemu rzeczywistemu kontraktowi. Jeszcze poważniejszy problem polega na tym, że szereg „constant-forward" nie odzwierciedla efektu upływającego czasu, jaki zaznacza się w rzeczywistych kontraktach futures, co na niektórych rynkach może powodować istotne zniekształcenia.

Rozważmy na przykład hipotetyczną sytuację, w której cena gotówkowa złota pozostaje przez rok stabilna na poziomie 400 dolarów za uncję, podczas gdy kontrakt na złoto jest w obrocie z premią w wysokości 1 procent. Przy tych założeniach kontrakt futures znajdowałby się w stałym trendzie