atlas hub70 jpeg

(jlównle na korzeniach i odziomkowej części pnia. Wywołuje bardzo silną zgniliznę białą jednolitą drewna korzeni i dolnej części pnia. Zakażenie ranowe, często przez zamarłe lub skaleczone korzenie oraz przez uszkodzenia mechaniczne u podstawy pnia. Porażeniu ulegają tylko pojedyncze, osłabione drzewa.

Ochrona - wygładzanie i zabezpieczanie ran środkami grzybobójczymi.

Uwagi - owocniki pojawiają się nieregularnie, nie każdego roku. Najczęściej tworzą się u podstawy pnia, rzadziej na odsłoniętych korzeniach. Łatwy do odróżnienia na podstawie preferencji pokarmowych (na dębie) oraz obecności brunatnej wydzieliny na powierzchni owocnika. Status na Czerwonej Liście: V - zagrożony wymarciem.

Fot. 238. Włóknouszek płaczący na dębie (P. Łakomy)

Wrośniak - Trametes Fr.

Systematyka - gromada: Basidiomycota, klasa: Agaricomycetes, podklasa: Agaricomycetidae, rząd: Polyporales, rodzina: Polyporaceae.

Cechy rodzaju - grzyby nadrzewne, saprotroficzne. Owocniki jednoroczne, wyjątkowo zimujące, półeczkowate, konsolowate, rozpostarto-odgięte, najczęściej owłosione, koncentrycznie strefowane i bruzdowane. Około 10 gatunków.

Wrośniak anyżkowy -Trametes suaveolens (L.) Fr.

Synonimy polskie - huba przyjemna, huba wierzbowa, huba wonna, żagiew wonna, wrośniak bezwonny, wrośniak pachnący.

Synonimy łacińskie (11) - Agarico-pulpa suoveolens (L.) Paulet, Boletus suoveolens L., Boletus suberosus Bolton, Daedalea su-aveolens (Buli.) Pers., Daedalea suaveolens (L.) Gray, Fomitopsis odoratissima Bondart-sev, Haploporus odorus sensu auct., Haplo-porus suaveolens (L.) Donk, Polyporus itoi Lloyd, Polyporus suaveolens (L.) Fr., Trametes suaveolens f. indora (L.) Piłat.

Środowisko i występowanie w lasach, parkach, ale najczęściej przy drogach i wzdłuż potoków. Kolonizuje martwe i żywe drewno wierzby (Salix sp.), rzadziej topoli (Populus sp.), grabu (Carpinus sp.) i dębu (Quercus sp.). Spotykany w ciągu całego roku. Rozpowszechniony. Pospolity.

Owocniki - jednoroczne, zwykle w grupach, półkoliste, konsolowate, poduszeczkowate, bocznie przyrośnięte, u nasady grubsze, na przekroju trójkątne, rzadziej rozpostarto-odgięte, ułożone dachówkowato. Pojedyncze kapelusiki 20-120 (-150) mm szerokości i 15-40 mm grubości. Powierzchnia płaska lub wypukła, nierówna, promieniście pofałdowana, aksamitna, filcowata, omszona, biała, szara lub izabelowata, bez pręgowania, z wiekiem naga i żółknąca. Brzeg tępy lub ostry, lekko podwinięty. Miąższ początkowo miękko korkowaty i nasycony wodą, z wiekiem twardniejący, biały, brudnobiały lub kremowy, na przekroju pręgowany, 5-20 mm grubości. Hymenofor rurkowaty, biały lub słomkowożółty, z wiekiem szarobrunatny. Rurki w jednej warstwie, ale mogą również występować w 2-3 warstwach. Ostrza rurek tępe, równe, z wiekiem ząbkowane. Pory okrągłe do kanciastych, czasami podłużne, 1-2 na mm, 0,5-1 mm średnicy. Zapach silny anyżowy. Smak łagodny lub gorzkawy. Niejadalne.

Zarodniki podstawkowe - wysyp bladokre-mowy. Zarodniki cylindryczne, u podstawy zaostrzone, gładkie, bezbarwne 7-11 x 3-3,5 pm.

Znaczenie - saprotrof i pasożyt słabości wywołuje zgniliznę białą jednolitą drewna.

Ochrona - nie jest praktykowana.

Fot. 239. Owocniki wrośniaka anyżkowego (A. Łakomy)

139