img228

228

aa proctej I i Ii z początkiem układu w punkcie I. Z przyrostów współrzędnych oblicza się kąt kierunkowy ot, porównując go z wartością kąta kierunkowego plonów w układzie powierzchniowym* Po dokonaniu obrotu u-kładu lokalnego o wielkość skrętu i równoległego przesunięcia układu wylicza się współrzędne właściwe punktom I 1 II*

Szczegółowe wzory do obliczeń oraz dodatkowe wyjaśnienie znajdzie czytelnik w pozycji Fl03.

Wśród licznych zalet metod ekscentrycznego nawiązania istnieją i wady, które rzutują na dokładność wyznaczanego kierunku z powodu występowania zbyt krótkiej bazy.* 3aza ta jeBt bowiem ograniczona średnicą czynną szybu. Jeśli wyobrazimy sobie, że błędy wyznaczenia współrzędnych pionów na dole charakteryzują się swymi mimcśrodami    i e^, tD wyprowadzo

ny wzór na błąd kieruuku (rys. 244) na postać

(157)

Ze wzoru tego wynika wniosek świadczący o tym, że błąd kierunku będzie tym mniejszy, im mniejsze będą błędy współrzędnych, a dłuższa baza między pionami. 3zór (137) nie prezentuje całkowitego błędu średniego wyznaczonego kierunku poligonu' dołowego, gdyż nie uwzględnia on dodatkowych elementów wynikających z tytułu figury nawiązania na dole.

Sys. 244

6.1.4-,*. Nawiązanie metodą wllczenlomą

Nawiązanie metodą wliczeniową jest najdokładniejszą metodą orlentaoji kopalni i może być realizowane jako nawiązanie dwu- lub wieloszybowe, jednopoziomowe lub wielopoziomowe. W przypadku nawiązania dwuszybowego

musi istnieć wyrobisko korytarzowe łącząoe pod ziemią oba szyby. Przez

to wyrobisko prowadzi się ciąg poligonowy, którego początkiem jest punkt Identyczny z odrzutowanym punktem z powierzchni za pomocą jednego plonu. Koniec tego poligonu etanowi punkt identyczny z punktem Pg powierzchni odrzut owa cym przez ezyb drugi, Na rysunku 245 ciągiem podziemnym jest ciąg P₁, a, b, ..., d, e, Pg.

Na powierzchni osnową triangulacyjną są punkty 23 i 24 (rys. 245), od któryoh jest prowadzony ciąg poligonizacji precyzyjnej dwustronnie