Madonna4

««4 MAKYA KONOPNICKA

I

Florentynek piękne głowy.

Niby kwiaty, się kołyszą.

Nad kornego tłumu dszą Poszept wieje stugłosowy:

...»Bądi-że ty nam pozdrowiona, Santa Maria dei Fiori! Odrodzenia ł»łogiej pory Jutrznio, słońcem spromieniona!

Toć jest lico i kolory.

Co sierotom się przyśniwa!

Toć jest nasza i prawdziwa Santa Maria dei Fiori!...

I wyciągną ku niej ręce Uniesieniem tłumy zdjęte,

I rozebrzmią hymny święte,

W cześć mistrzowi i Panience.

Szumią Arna modre fale, Rozbujane huczą dzwony, Florentyńców lud wzruszony Swą Madonnę niesie w* chwale.

Z każdą chwilą dżba wzrasta. Przestrzeń objąć jej nic zdoła...

Płyną tłumy do kościoła.

Przez ulice wązkie miasta.

Idą Gwelfy, Ghihelliny,

»Bianchi«, »Neri« — pomieszani: Dziś służkowie jednej pani.

Dziś jednego grodu syny.

Buondelmonci i Uberci,

Idą pobok za obrazem.

Zapomnieli waśni razem. Zapomnieli przysiąg śmierci...

Jak kto stał, tak naprzód nisza, Huczy, szumi fala żywa...

W każdej piersi krzyk: »£viva!c W każdym krzyku cała dusza.

Cimabue podniósł oczy:

— Tam, daleko, ponad tłumy, Przez zbożowe srebrne szumy, Pani jego biała kroczy...

Nic dotyka stopką ziemi,

Nie dotyka trawek szatą,

Wieje lekko a skrzydlato Nad polami, nad cichemi.