Obraz

Anna C )ni< himowska

Czy ty wiesz, mamusiu, żc ja jestem wróżką? — spytała pewnego dnia Kasia, popijając kakao.

Wiem, kochanie — przytaknęła mamusia. Była to mądra mamusia, której nie dziwiło hyle co i nie wybuchała śmiechem za każdym razem, kiedy jej córeczka coś do niej mówiła.

Dzisiaj są andrzejki. Będziemy sobie wieczorem wróżyć — przypomniała Kasia i pobiegła na podwórko.

Kiedy wróciła, nic mogła założyć kapci, ho trzymała się za guzik.

Widziałam kominiarza pochwaliła się. — Ale nie było żadnego pana w okularach, a bez niego nie wolno puścić guzika. Bardzo mi było niewygodnie jeździć na rowerze...

'lu też nie ma pana w okularach powiedziała mamusia, ale Kasia włączyła telewizor i od razu zobaczyła dwóch.

No, lo spełni się twoje życzenie uśmiechnęła się mamusia. — Wymyśliłaś sobie jakieś? — spytała, a Kasia kiwnęła tylko głową, żc tak.

Kiedy zrobiło się już ciemno, stopiły stare świeczki, a potem wylały wosk przez dziurkę w kluczu do miski z zimną wodą.

Zobacz! — krzyknęła Kasia, puszczając cień na ścianę. — Pies!

Gdzie? — zdziwiła się mamusia.

Moim zdaniem ptak.