polski ubior1

88.    Strój włoski królowej Ilony • suknio z wzorzystego brokatu Z rękawami rozciętymi na przodzje i przywiązanymi do stanika na linii ramion, na włosach siatka - „crinale“ z beretem

89.    Ubiory kobiet najzamożniejszych : a - suknia z aksamitu włoskiego o dużym ornamencie, przepasana wąskim pasem z naszytymi „czenlkami"; na głowie nisko ułożony biały rańtuch;

b - szuba ze złotogłowiu podszyta futrem, suknia adamaszkousi bez rękawów, rękawy koszuli obeiinięte paskami ze złocistej tkaniny; na głowie czepiec złoty z perłami

zawsze starannie i kunsztownie prasowane, za charakterystyczną cechę mody polskiej (Cesarc Vecelio).

Dworki królowej Bony obdarowywane były włoskimi tkaninami na suknie i miały do dyspozycji włoskiego krawca dworskiego. Ta nowa moda przenikała z zamku wawelskiego do zamożnego patrycjatu, najczęściej przy okazji załatwiania zleceń dworu i kontaktów handlowych. Ogół jednak kobiet, a zwłaszcza szlachcianek zamieszkałych w swych wiejskich posiadłościach, pozostawał długo poza sferą oddziaływania nowych prądów mody włoskiej, zatrzymując tradycyjne relikty ubioru z końca XV w. Składały się na nic zawicia i podwiki, proste suknie dawnego kroju, a także podszyte futrem szuby i białe rańtuchy! Najwcześniejszy przykład włoskiej sukni zachował się na portrecie Katarzyny Przybyłowej, żony bogatego złotnika (fot. 18). Suknia ta ma szerokie wycięcie obrzeżone aksamitem lub futrem,