sen drzewo wieszcze1

Kto woń zaczuje albo w szum się wsłucha,

Wyśni sam w sobie stu pokoleń dzieje!

„ Na ziemi będzie, a z niebem w sojuszu:

Tęczą Bóg zejdzie do serca, do uma,

Ku strunom gęśli i rozbrzmi do uszu W myślach i słowach cudotwórcza duma.

Wieszczy nasz Bojan sam zaklął Sen-Drzewo! so Po niem myślami rozcieka! się swemi,

I siwym orłem bił w prawo, to w lewo,

I szarym wilkiem zrywał się od ziemi.

Toż duma jego na wieki nam świeża,

Choć przebrzmiał wyraz i wtęchło uczucie, , as    Zaczarowała dnieprowe wybrzeża,

Tu gdzieś po wodach lśni i szumi w nucie.

I ja — och! z dziecka poluję w te szumy;

Do lotu karzeł podźwigam się chromy:

Dumy a dumki moje — do tej Dumy 40 Świecące pyłki, rozgrane atomy! —

Jeśli niekiedy tchnę zaklęte słowa,

Jak czarnoksięskie, — jak z innego świata,

To w uszy alho duma Bojanowa,

Lub szum Wieszczego-Sen-Drzewa załata.

« Bracia, o! gorzkim żyć nam przyjdzie chlebem, Aleć nagroda znaczna — bracia moi!

Słuchem śród ludu i wzrokiem pod niebem.

Za mną ho! razem, gdzie Sen-Drzewo stoi.

Kto pierwszy rószczkę Snu-Drzewa dostanie,

»o 1 sercem Boże cuda w niej zrozumie;

Po królu pieśni, po wieszczym B ijanie,

_ ^M|ędzy Stawiany zawiekuje w Dumie! —

io tej dumy** ^ ^dur»V — wyrażenie skrócone zamiast »w porównaniu