Zdj�cie155 (2)

Iy«” OkofitA^UawuiikW), bU*k* .jtttonwl wewitftnae» I n* Bałcemna. Jut on rtwnni wywkdUwy a dik* I o. rMRi Ht NmIi ad „nadawcy utworu** tym, li nie | o> drtttmtnowanjf hutorycanie; jeat po praetu kort-I pną reguł tkwiących obiektywnie w ddtlt, reguł i poddawanych rAtnym kntarpretor)om. dokonywanym w [ ikijdi rytuacjach odbioru l rartoju Ittrratufy. Nte I «ydaje fig, aby to narigMut ugmawdłtwtftłD two>

I fflk odrębnej buggrti nadawctej, Uotni bowiem I o rorwatiniach o autów togo oto utworu akcentować I iSpo ant cijmuM trybom, albo produkt lago wy* im: podtndbt albo tolagjt do konwencji obowtąniją-I cjd w ono tworaonla. albo oune konwencje obecno e bak ujmowane unmonontnie; uwiglądnieć albo (gnanot nacwon kMoryam utworu* albo Jego ydmcjabw moaliwoiot mmantycaae w priyuiaćn. mam t premMoeaaCrta kontekstu kulturowego. JhdBMt utworu** — nadawca reguł unmanentnyck —

I mer Ift wtąc. jak etą wydaje, ogarnięty prtes „n»-Imeet trwam*", o w dabncj koneekwencji — utoam-I wmy a tkmiftonym Mpaklem fokradloną rolą) autora {edfmbfa Waąyetko mięty po promu od tego. na to iwracnmy etegt.

kg prtytacea m jeaacar argument aa tym. te • obręb* stworu podmiot mówiący nie jam aetatecaną tTrtmrJą nodawcuą. Chodu o występowanie takich ele-aade, jak tytuł. podtytuł, motto, kamen tara npu lamytnlde. post wypadkami aacaegćlnymi (op. gdy madMf narrator wyraźnie wtkasuje na twoje autorom tytułuj nar jeet aa te elementy odpowedwtay iudwinit mówiący. Cay moóamy być jednak supebue i*im, a elementy la istotnie neletą do diak literat* fi|gi Sebt. te aą one ariele atowariyteone | utww owa wtiakda w wiąksweri wypadków jaga »-kpdaą caąbną. Twortą paerweaą. najkliHią adsk