0000009(1) 2

Stacja VI — chwytanie drobnych przedmiotów (kasztany, żoł^ dzie. guziki, klocki plastykowe) palcami lewej i prawej stopy i pn noszenie na wyznaczone miejsce.

Ryc. 53.

W końcowej części zajęć można zastosować ćwiczenia rytmiczni wyprostne i rozluźniające.

Tor przeszkód

Tor przeszkód jest to taka forma zajęć ruchowych, w której ć^ czący musi pokonać pewną przestrzeń oraz ustawioną na niej okr< loną liczbę dowolnie wybranych przeszkód wykonanych z przyrządów, urządzeń czy przyborów. Tor przeszkód można ustawić w sal gimnastycznej, w korytarzu (jeśli są odpowiednie warunki lokalowe) w ogrodzie przedszkolnym, na boisku, w terenie otwartym (pol< łąka, las). Długość toru uzależniona jest od wielkości pomieszczeni i przestrzeni, natomiast liczba przeszkód od trudności w ich pokonywaniu, tempa ćwiczeń i czasu ich trwania. Proponuje się stosowani od 4 do 10 przeszkód. Przeszkody, których pokonanie wymaga od] dziecka wysiłku w granicach jego możliwości, muszą być dziecki znane, a ćwiczenia już wcześniej opanowane.

Również ćwiczący powinien znać sposób pokonywania poszczególnych przeszkód. Najlepiej przed rozpoczęciem ćwiczeń zademonstn wać je w wolnym tempie.

Dzieci pokonują cały tor, składający się np. z 6 przeszkód, bez przerwy w określonej przez nauczyciela kolejności. Pokonywanie toru powtarzamy kilka razy. Liczba powtórzeń obiegu całego toru zależy od jego długości, liczby przeszkód, stopnia ich trudności i liczby ćwiczących.

Prowadzenie zajęć w formie torów przeszkód ma wiele zalet. Daje możliwość zestawienia atrakcyjnych układów ćwiczeń za pomocą prostych przyborów oraz wykorzystania terenu z jego naturalnymi przeszkodami i formami. Rozwija sprawność motoryczną, a zwłaszcza takie cechy, jak: zwinność, szybkość i wytrzymałość; wzmacnia i rozwija zespoły mięśni; wszechstronnie oddziałuje na organizm dziecka i usprawnienie jego funkcji wegetatywnych, a ponadto kształtuje postawę społeczną dziecka, wdrażając je do dyscypliny, współzawodnictwa i przestrzegania zasady „czystej gry".

Wszystkie wyżej wymienione zalety toru przeszkód przemawiają za zastosowaniem tej formy zajęć nie tylko w szkole, ale również już w starszych grupach przedszkolnych.

Z idei toru przeszkód powstała „ścieżka zdrowia”. Są to trasy biegowe, na których buduje się urządzenia do ćwiczeń. Długość, kształt ścieżki zdrowia i jej zabudowa uzależnione są od warunków terenowych, bowiem charakter i ukształtowanie naturalne terenu sugeruje rodzaj aktywności ruchowej i rozmieszczenie przyrządów do ćwiczeń.

A zatem można budować:

a)    ścieżki z wykorzystaniem głównie naturalnych przeszkód terenowych,

b)    ścieżki w terenie naturalnym, częściowo zmodyfikowanym,

c)    ścieżki w terenie zabudowanym wyłącznie urządzeniami sztucznymi.

Dobór przyrządów na ścieżce zdrowia powinien być taki, aby wykonywane na nich ćwiczenia oddziaływały na różne grupy mięśni i sprzyjały rozwijaniu podstawowych cech motoryki: szybkości, siły, mocy (skoczności), zwinności, wytrzymałości. Na trasie ścieżki zdrowia znajdują się tzw. punkty sprawnościowe, rozmieszczone w odstępach kilku, a nawet kilkunastu metrów, w zależności od tego, jak długą dysponujemy trasą. W miejscu startu umieszczamy dużą tablicę informacyjną, a w punktach ćwiczebnych — małe tarcze, na których przedstawiony jest rodzaj ćwiczeń i sposób wykonania, liczby powtórzeń oraz informacje na temat kierunku ruchu i sposobu pokonywania trasy (marszem, biegiem, podskokami).

Ścieżki zdrowia można lokalizować na boiskach szkolnych, przy stadionach sportowych, na placach osiedlowych, w parkach miejskich lub na innych otwartych terenach wypoczynkowych. Główną

119