011(1)

Sztuka informowania - rozmowy z dzieckiem na temat choroby

• dzieci chore chcą być traktowane poważnie, mieć wpływ na to co się z nimi dzieje, wiedzieć co je czeka, dziecko nie powiipno być zaskakiwane, a tym bardziej oszukiwane - informacje dopływające do dziecka powinny być możliwie spójne, na bieżąco tłumaczyć mu wszelkie niejasności rozwiewać wątpliwości

• uważnie słuchać i uczciwie odpowiadać na pytania

stawiane przez dziecko - bowiem to właśnie pytania przez nie zadawane wskazują na źródła jego niepokoju i leku

• z niezwykłą starannością przygotować dziecko do czekających je kolejnych trudnych sytuacji czy koniecznych zmian w tych sytuacjach dziecko' oczekuje’ odpowiedzi na kilka prostych pytań: czy będzie bolało? co będą ze mną robili? na jak długo idę do szpitala, jak długo będę sam? czy będzie ze mną mama?

• na ile jest to możliwe unikać zmian personalnych w kręgu osób zajmujących się dzieckiem, aby nie zakłócać jego poczucia stabilności i bezpieczeństwa, nie narażać na ponowną inwestycje emocjonalną i przełamywanie pewnych barier nieufności

• ••

• • • * • • # *

W # ■ : i;

Sposób radzenia sobie rodziców z chorobą dziecka zależy w dużym Stopniu od wykorzystania przez nich zasobów wewnętrznych i zewnętrznych.

•    Pomocne tu będą różne formy wsparcia społecznego- współmałżonek, zespól terapeutyczno-pielęgniarski, stowarzyszenia rodziców dzieci z podobnymi chorobami

•    Dobre relacje między współmałżonkami

•    Zdolność rodziców do rozwiązywania problemów- pozytywne myślenie

•    Poczucie skuteczności własnych działań

O © © ©©•fi!

Przykłady instytucjonalnego krzywdzenia I*: dziecka w szpitalu

7.    Nie zapewnienie dziecku prawa do intymności i godności,

do poczucia bezpieczeństwa.

8.    Poniżanie, zawstydzanie, szantażowanie dziecka.

9.    Ograniczenie wstępu do odpowiedniego wysokiego poziomu leczenia, nowoczesnej techniki medycznej, aparatury' i leków oraz dostępu do nauki gier i zabaw w oddziale.

10.    Przedłużanie pobytu dziecka w oddziale bez wskazań do leczenia szpitalnego.

11.    Nieznajomość przez personel medyczny specyficznych potrzeb psychicznych i emocjonalnych dziecka, zgodnie z jego okresem rozwojowym, w tym także objawów choroby szpitalnej jako odmiany choroby sierocej.

Sztuka informowania - rozmowy z dzieckiem na temat choroby

treść, forma, zakres i stopień szczegółowości przekazywanych informacji powinien być dostosowany do możliwości percepcyjnych dziecka i jego ciekawości (niekoniecznie d( wieku)

• rozmowie z dzieckiem powinny towarzyszyć spokój, cierpliwość, szacunek do dziecka i jego pytań oraz uczciwość

• zapoznając dziecko ze wszystkimi składnikami jego nowej sytuacji trzeba uwzględnić, że nie zawsze pojemność percepcyjna i możliwości intelektualne pacjenta, a także jego stan emocjonalny pozwalają na adekwatne i obiektywne postrzeganie tej sytuacji oraz przyjęcie wszystkich ’ potrzebnych informacji (mechanizmy obronne np. wypieranie racjonalizacja powodują odrzucenie pewnych informacji, zapominanie, bagatelizowanie)

• trzeba wiedzieć, jaki dziecko ma aktualnie obraz choroby, siebie i swego zdrowia, aby na bieżąco udzielać mu informacji i skutecznej pomocy i pobudzać do aktywności.

Przykłady instytucjonalnego krzywdzenia dziecka w szpitalu

1 Rozłączenie dziecka od matki natychmiast przy przyjęciu.

2.    Ograniczenie pobytu matki przy dziecku wymagającym jej opieki.

3.    Nie informowanie, nie rozmawianie o stanie zdrowia dziecka z ani z rodzicami ani z dzieckiem.

4.    Nie przygotowanie dziecka przed planowanymi zabiegami i operacją.

5.    Nie zwalczanie ostrego i przewlekłego bólu.

6.    Wykonywanie zabiegów bez znieczulenia ogólnego lub miejscowego.

• ••

©O O*

• • £ *

• ••

LĘK PRZED ŚMIERCIĄ

Wiele chorób przewlekłych niesie ze sobą zagrożenie życia dziecka w bliższej czy dalszej perspektywie czasu. Najwcześniej świadomi tego sa lekarze i pielęgniarki, potem rodzice, a na końcu i dziecko.

• ••

• • • ■■ • • S

Głównymi źródłami informacji są:

•    posłyszane strzępy rozmów rodziców, lekarzy i pielęgniarek,

•    rozmowy między dziećmi na sali szpitalnej,

•    śmierć kolegi chorego na to samo,

•    nagle zwiększona troska i niepokój otoczenia,

•    niedomówienia, przerywanie rozmów na widok dziecka.

» liczne przekazy niewerbalne, plącz rodziców, „grobowe” miny otoczenia, zmieniony nastrój, wszelkie niespójności w informowaniu o chorobie, kłamstwa - to wszystko nasuwa dziecku „niedobre” przypuszczenia.