0000123

ZBIGNIEW SZŁENK, STEFAN ŻARSKI. EDMUND RUZIKOWSKI, KLEMENTYNA MAKUCH. ANDRZEJ LESIAK. TADEUSZ BARDADIN. JANINA FERDYNUS-CHROMY

BADANIA RADIOLOGICZNO-KLINICZNE U CHORYCH Z ZESPOŁAMI KLINICZNYMI SPONDYLOZY SZYJNEJ

Z Kliniki Otolaryngologicznej Kierownik: doc. dr hab. T. Bardadin,

Z Kliniki Neurologicznej Kierownik: doc. dr hab. S. Żarski Z Zakładu Radiologii Kierownik: dr med. K. Makuch Z Zakładu Rehabilitacji Instytutu Reumatologii w Warszawie Kierownik: doc. dr hab. A. Seylried

W codziennej praktyce lekarskiej powszechny jest zwyczaj rozpoznawania spondylozy szyjnej jako jednostki chorobowej, w której objawom klinicznym towarzyszą charakterystyczne zmiany radiologiczne. W przypadkach, w których nie udaje się ujawnić zmian radiologicznych na zdjęciach przeglądowych, a wykonanie badań kontrastowych nie jest możliwe, powstają duże trudności rozpoznawcze, opóźniające podjęcie właściwego postępowania leczniczego. Wagę tego zagadnienia powiększa fakt, że przeważająca liczba chorych z objawami klinicznymi spondylozy szyjnej znajduje się w wieku produkcyjnym i nierozpoznanie tego zespołu chorobowego we wczesnym okresie może spowodować w konsekwencji ograniczoną lub trwałą niezdolność do pracy.

Z tego względu podjęliśmy badania, mające na celu określenie korelacji ra-diologiczno-klinicznych u chorych z zespołami klinicznymi spondylozy szyjnej.

MATERIAŁ I METODA

Obserwacji klinicznej poddanych zostało 49 chorych w wieku 31—67 lat, większość chorych stanowiły kobiety. Chorzy poddani zostali badaniom radiologicznym, neurologicznym, otologićznym i ortopedycznym.

Badanie radiologiczne wykonywano w projekcji przednio-tylnej i bocznej — w przodopochyleniu głowy i w jej nadwyproście oraz w projekcji skośnej.

Badanie neurologiczne przeprowadzono sposobem klasycznym z uwzględnieniem objawów odcinkowych typu korzeniowego na kończynach górnych i typu rdzeniowego w obrębie tułowia i kończyn dolnych. W ocenie badania odruchów, siły mięśniowej, czucia powierzchniowego i głębokiego, w tym czucia wibracyjnego, kierowano się topografią układu neuromerycznego w obrębie der-matomów i miotomów kończyn górnych.

Badanie ortopedyczne przeprowadzano w sposób-klasyczny.

W badaniu otologićznym wyeksponowany został przede wszystkim narząd przedsionkowy. Badanie to obejmowało dokładny wywiad, próby statyczne, dynamiczne, próby kaloryczne lub obrotowe oraz elektronystagmografię. Badanie elektronystagmograficzne (eng) przeprowadzono w typowych pozycjach położeniowych oraz w skrętach głowy na boki: w pozycji siedzącej i w pozycji leżącej na wznak z głową zwieszoną. Pozycje skrętowe stosowano w celu zwięk-