065 6

2-5- PALIWO

—ięknięcia popiołu (tzn. stan poprzedzający proces przechodzenia popiołu ze stanu -niego w stan ciekły). Jeżeli spaliny zawierające cząstki popiołu o takiej tem-reraturze omywają powierzchnię ogrzewalną, to nastąpi przylgnięcie (przylepienie) ropiołu do powierzchni, powodując żużlowanie powierzchni (pogorszenie jej . arunków wymiany ciepła). Dlatego też temperatura spalin wychodzących z komory r aleniskowej powinna być niższa o 50 K od temperatury mięknięcia popiołu, aby nie zachodziło żużlowanie przegrzewaczy.

Zawartość wilgoci całkowitej wynosi 5 — 30% dla węgla kamiennego oraz iochodzi do 60% dla węgla brunatnego. Duża wilgotność utrudnia zapłon i zmniejsza wartość opałową paliwa, utrudnia transport paliwa do młynów oraz na ruszt, ■pływa niekorzystnie na warunki pracy młynów oraz zmniejsza ich wydajność, poza z.-m sprawia duże kłopoty w rozładunku wagonów z węglem zimą.

Węgiel charakteryzuje się także innymi cechami wpływającymi na konstrukcję paleniska, a częściowo i samego kotła oraz na urządzenia pomocnicze, np. młyny węglowe. Są to: zawartość części lotnych, podatność przemiałowa oraz spiekałność węgla. Częściami lotnymi nazywa się gazy organiczne wydzielające się rodczas rozkładu termicznego substancji palnych paliwa. Zawartość części lotnych, króra wynosi 10 — 50%, ma wpływ na łatwość zapłonu oraz rodzaj płomienia. Do spalania w kotłach energetycznych najlepiej się nadaje węgiel zawierający ponad 25% części lotnych. Podatność przemiałowa określa stopień trudności mielenia węgla i wpływa na konstrukcję młynów mielących węgiel, zużycie ich elementów mielących, zużycie energii na przemiał itp. Im większa jest wartość podatności przemiałowej węgla, tym go łatwiej mleć. Wpływ na dobór palenisk, zwłaszcza rusztowych, ma też rodzaj i właściwości (spiekalność) koksu otrzymanego z danego gatunku węgla. Na ruszcie łatwiej jest spalać węgle mało spiekające się. Na rysunku 3.6 porównano omawiane charakterystyczne parametry węgla kamiennego : brunatnego na tle innych paliw.

Aby wywołać proces spalania, trzeba paliwo doprowadzić do temperatury zapłonu, tzn. temperatury, przy której nastąpi zapłon. Temperatura zapłonu zależy przede wszystkim od zawartości części lotnych w paliwie (rys. 3.6) i przy ich zawartości ponad 30% dla węgla kamiennego wynosi 300 — 350°C, dla węgla brunatnego 230 -p250°C, dla oleju opałowego 65 — 110°C, a dla antracytu “00 —800°C. Im mniejsze są drobiny paliwa, tym łatwiej następuje zapłon i np. dla pyłu węglowego temperatura zapłonu wynosi ok. 170°C.

Główną miarą jakości paliwa jest ilość ciepła wydzielającego się podczas całkowitego i zupełnego spalania. Spalaniem zupełnym nazywa się takie spalanie, przy którym składniki palne ulegają najwyższemu możliwemu stopniowi utleniania | spalanie całkowite - patrz p. 3.7.2). Warunkiem całkowitego i zupełnego spalania ^;est: dostatecznie wysoka temperatura, intensywne mieszanie składników spalania , substratów), dostateczna ilość tlenu i odpowiedni czas spalania. Podczas spalania wodór w paliwie utlenia się - z 1 kg wodoru otrzymuje się 9 kg pary wodnej. Powstająca woda wraz z wodą wynikającą z wilgoci paliwa, odparowując, pobiera pewną ilość ciepła rw_c (ciepło parowania r = 2,5 MJ/kg, w_c - całkowita masa pary

65