075 3

Zelandii aż do brzegów Antarktydy*. Uzgodniono, iż wszystkie mapy odnoszące się do tych opracowane w średnich oraz dużych skalach, będą sukcesywnie wycofywane i zastępowane przez ■dpowiednich map australijskich i nowozelandzkich

' . Mapy kanadyjskie i amerykańskie

Nanadyjskie przepisy dotyczące map i publikacji (Canadian Charts and Publications Regulation) oraz sr.-z" pańskie przepisy doty czące bezpieczeństwa żeglugi (US Navigation Safety Regulations) narzucają na *ary nawigujące na wodach Kanady oraz Stanów Zjednoczonych wymóg posiadania i używania odpo-* ; ;h map i publikacji nautycznych. W kilku przypadkach zezwalają na stosowanie tylko i wyłącznie rac Kanadyjskich i amerykańskich [32].

'■.reszczenia tych wymagań są podane w Annual Summary ofAdmiralty Notices to Mariners (podrozdz.

■    2 rc zdziału 6) [7],

'•łapy amerykańskie różnią się od brytyjskich wieloma szczegółami, między innymi: formatem, kolo-

-    - a. symboliką, jakością papieru, chociaż system aktualizacji jest podobny. Przede wszystkim należy a:, nić sobie stały dostęp do amerykańskich „Wiadomości Żeglarskich”, co może sprawiać pewien kłopot. I c- viając mapy brytyjskie statek otrzymuje mapy na bieżąco poprawione w punkcie kolportażu. Zupełnie

::rej wygląda sprawa w wypadku zamówienia map amerykańskich. Statek otrzyma wówczas mapy oraz . tronicowe wydruki komputerowe zawierające nie naniesione poprawki. Wprowadzenie ich jest bardzo .. chłonne i dodatkowo utrudnione przez stosowaną przez Amerykanów nieco inną symbolikę.

J 5.3. Serie map międzynarodowych

;iea współpracy międzynarodowej w dziedzinie kartografii morskiej pojawiła się w końcu XIX wieku,

■    •: ■ to nastąpił rozwój różnorodnych map żeglarskich (żeglugowych) (Nautical Charts), wydawanych przez : czególne państwa morskie. Pierwszą próbą porozumienia międzynarodowego była konferencja zorgani-

na w Londynie w 1919 roku. Zaproponowano wówczas utworzenie Międzynarodowego Biura Hydrogra-

-    ego (International Hydrographic Bureau). W 1921 r. na podstawie umowy międzynarodowej utworzono -! edzvnarodowe Biuro Hydrograficzne z siedzibą w Monako. Obecnie działa Międzynarodowa Organizacja

rograficzna (International Hydrographic Organization - IHO) na podstawie umowy międzynarodowej, :?isanej w 1967 r. Członkiem tej organizacji może zostać każde państwo morskie. Do Międzynarodowej _ .nizacji Hydrograficznej należy obecnie 60 państw, wśród których znajduje się także Polska [40],

Celem Międzynarodowej Organizacji Hydrograficznej jest koordynowanie działalności krajowych orga--i ...:i hydrograficznych, umożliwianie jak największej jednolitości w wydawnictwach nautycznych (hydro-■ eznych), a szczególnie na nawigacyjnych mapach morskich, przyjmowanie niezawodnych i skutecznych d prowadzenia i wykorzystania pomiarów hydrograficznych oraz techniki stosowanej w nawigacji i kar-"ufii morskiej.

Jednym z najważniejszych zadań, realizowanych przez Międzynarodową Organizację Hydrograficzną, program zmierzający do opracowania batymetrii oceanu światowego w celu tworzenia serii światowych _r batymetrycznych i nawigacyjnych.

Międzynarodowa Organizacja Hydrograficzna w roku 1967 podjęła prace nad przygotowaniem dwóch : map nawigacyjnych - w skali 1:10 milionów i 1:3.5 miliona. W wyniku prac specjalnego komitetu IHO _ dniono granice każdej mapy, a zadania związane z opracowaniem podzielono między instytucje hydrograficzne państw członkowskich. W 1972 roku podjęto dalsze prace nad przygotowaniem międzynaro-: >.ych map nawigacyjnych w średnich i dużych skalach. Postanowiono opracować pierwsze mapy średnio-• iełkoskalowe dla obszaru Morza Północnego oraz północno-wschodniego Atlantyku pomiędzy Gren-. jią i North Cape do Ushant. Opracowano opis techniczno-kartograficzny sporządzania międzynaro-. .vych map nawigacyjnych, składających się z pięciu części:

I    - Ogólniki

II    - Format, pozycje, zasięgi

III    - Topografia

IV    - Hydrografia, pomoce nawigacyjne i usługi żeglarskie

V    - Nazwy, opisy i numeracja wielka korekta granic tych akwenów nastąpiła 4 lipca 1993 r.

75