132 2

258

Rys. 7

realizacja układowa

Eliminując występowanie dwóch adresów lokalnych w jednej makroinstrukcji, można uzyskać rozwiązanie równoważne funkcjonalnie ale ₀ prostszej realizacji układowej.

ZESPÓL 3¹¹

execute Y:	W = <K,	Y>,	K = (Kj	O O II O	(7.51a)
if p then go	to A.: J
	V II 73:	B>,	K = (K1	o II "o	(7.51b)
execute (p: =	xc);
	II A 7*	c>.	7^ II	o II o	(7.51c)

Niezbędna jest tu stała Xg = 1. Standardowe segmenty sieci działań przedstawiono na rys. 7.12 a, zaś realizację układową na rys. 7.12 b.

Rozwiązanie układu adresowania jest tu analogiczne jak w przypadku Zespołów 2    i 2 C**, zatem adresowanie odbywa się zgodnie z zasadą

(7.42), przy czym teraz

^SL ⁼ K0 * ^K0 ^SL ⁼ ^0 ^{+ K}0 P ⁼ ^0 ^{+ K}0 ^(XC © ^cx^{K    (7}’⁵²⁾

Dla pierwszej mikroinstrukcji (7.51 a) oraz trzeciej (7.51 c), Kq jest równe 0, czyli s^ = 1 i nowy adres A’, zgodnie z (7.42), jest równy adresowi następnemu A + 1. Dla drugiej mikroinstrukcji (7.51 b), Kg = 1 zatem s^ = s^ = p = Xę © c_x (p musi być oczywiście wcześniej ustawione przy pomocy mikroinstrukcji (7.51 c)). Nowy adres A’ jest w tym przypadku - w zależności od warunku x^ (lub jego negacji Xę) -równy B (skok do Aj gdy p = 1 w (7.51 b)) albo A + 1 (przejście do następnej mikroinstrukcji gdy p = 0). Wpis do pomocniczego przerzutnika typu D przechowującego bit p jest możliwy tylko w trakcie obsługi mikroinstrukcji (7.51 c) - wówczas = 1 (wpis następuje od tylnego zbocza zegara). Dla dwu pozostałych mikroinstrukcji Kj = 0, co blokuje ^2egar przerzutnika (c^ = 0) i zmiana jego zawartości nie jest możliwa. Sygnał Sy działa identycznie jak w układzie dla Zespołu 3*.

Zasady wykorzystania omówionych wyżej zespołów mikroinstrukcji są bardzo proste. Dysponując siecią działań opisującą dany układ sterujący, należy ją podzielić na standardowe segmenty odpowiadające