176 2

Florystyka ślubna

Florystyka ślubna

Wiązanka ślubna graficzna

elementów układu. Jest to więc zestaw pełen kontrastów zarówno barw, jak i form oraz faktur.

Decydując o wyborze materiału roślinnego, florysta przede wszystkim bacznie obserwuje formy ukształtowane przez naturę: krzywe gałązki, ciekawe owoce, wyjątkowe w swym charakterze kwiaty. Nawet z podobnych materiałów za każdym razem można osiągnąć inny efekt.

Najczęściej spotykanym kształtem wiązanki graficznej jest stylizowany łuk lub odwrócona, nieregularna kropla. Na ogół środek bukietu stanowi uformowana, niezbyt wyrównana kopuła (przeważnie z elementów dość dużych i ciężkich), z której wyprowadzone są te charakterystyczne, graficzne linie, formujące ostatecznie zarys wiązanki. Często stosowane (zimą - ze względu na czerwoną barwę) są lekko wygięte gałęzie derania białego, skrzypy, różnorodne pędy bezlistne, liście trawy niedźwiedziej, noliny, pałki wąskolistnej (także plecionej), bluszcze, kolumnee. Wyjątkowy efekt można osiągnąć, używając do aranżacji wiązanki kwiaty i owoce egzotyczne (lub ich części, np. stwardniałe łupiny). Niezwykle dekoracyjnie (i śmiało!) wyglądają w bukiecie wa chlarze koralowców, muszle i pióra. Częstym dodatkiem są różne gatunki szparagów; najciekawiej pre zentuje się pokrzywiony szparag Meyera lub tzw. lejce (bardzo długie, wijące się pędy) szparagi pierzastego, także w postaci bezlistnych łodyg. Wyjątkową dekoracyjnością charakteryzują się kwiato stany i owocostany w formie baldachimów (koper lub arcydzięgiel), które bardzo pięknie uzupełniaji kopułę bukietu.

Wybór techniki sporządzenia wiązanki graficznej zależy od rodzaju użytych materiałów, umie jętności florysty, a także możliwości czasowych, w tym jej wcześniejszego wykonania. Wiadomo że wszystkie układy w „mikrofonach" korzystają z wody zgromadzonej w gąbce; taką wiązanka można więc wykonać nawet na parę dni przed ślubem (zwłaszcza z trwałych kwiatów). Aby cięż kie i długie elementy utrzymały się w mikrofonie, należy nawinąć je na drut, który po przebicii przez gąbkę (na wylot) zagina się po jej drugiej stronie, bacząc szczególnie na to, aby łodyga ro śliny pozostała wewnątrz gąbki. Dodatkowym zabezpieczeniem może być klej (na zimno). Inna me toda polega na wiązaniu elementów lub raczej splataniu ze sobą drutów, na które są one nawinięte w taki sposób, żeby powstał bukiet. Aby zabezpieczyć rośliny w wodę, można watować ich koń ce, a następnie szynować łodygi (nawijać na druty i owijać taśmą florystyczną). Pozwala to na do wolne kształtowanie pędów w celu uzyskania zamierzonego kształtu bukietu. Dodatkową zaletć wiązanki „na drutach" jest cienka rączka (niekiedy trzeba ją nawet specjalnie pogrubić, np. za po mocą warstwy waty wokół drutów). Najczęściej jednak taka potrzeba nie występuje, gdyż częś< roślin użytych do wiązanki pozostaje na swoich naturalnych łodygach (pędy bezlistne i niektóre kwiaty).

Niezależnie od przyjętej techniki sporządzania wiązanki graficznej, należy pamiętać o wykończę niu bukietu od spodu. Wykorzystuje się liście (lub tkaninę), tworząc estetyczną kryzę.

Pnącze

Pnącze bywa najczęściej zaliczane do wiązanek ślubnych w formie kropli. Jego konstrukcja przy pominą wieniec ślubny. Podstawą (bazą) są lekko wijące się bezlistne pędy drzew i krzewów, kwitnący lub owocujący wiciokrzew albo bluszcz. Pnącze powinno być wystarczająco długie, aby przerzucone przez łokieć i szyję panny młodej spływało z przodu, sięgając do jej kolan. Konstrukcję dekoruje się

182

ABC Florystyki