2012 12 18 23 53

160

160

H

WM

&*£

fŁ*"¹

m ^

-w JNB i**"

do ¥**

9** u <*"

mai rt mu tn

(np. ekonomicznych, socjologicznych). Materiał lokalowy,    <

i kartograficzny należy w tym celu zsynchronizować, p.r/^i chronologicznie. W ten sposób powstaje obraz dynamiki pr , * obrazowych, który nanosimy na mapy, zestawiając rozwój wwHag? lejnych statycznych przekrojów.

Metodą przekrojów historycznych, zgodnie z istniejącymi mi planistycznymi, zestawia się kolejno według dostępnych mm VII, rys. 1): stan sieci zabudowy i dróg, powierzchni upraw, fcMhr B np. od roku ok. 1850 (plan katastralny), poprzez rok 1900, t*ą< , // je później na lata około: 1930, 1950 i 1965. Nałożone na deifi dtSk kroje”, w odpowiedniej wersji graficznej, dają obraz dynamiki srat kształceń krajobrazu. Na tej podstawie można wysuwać konkretne ski odnośnie do naturalnych tendencji rozwojowych sieci osiedUtaM Ogółem kierunki rozwoju sieci osiedleńczej w krajobrazie «pre*t dzić można do trzech zasadniczych (tabl. VII, rys. 2):

—kierunki proste, zwrócone zgodnie ze schematem ku ctntrwt całego układu (ku miastu),

— kierunki zwrotne, gdzie zabudowa na skutek silnego '//&•* położonego poza obrębem miasta (zakład przemysłowy, ośrodek udap. wy itp.) rozwija się i koncentruje w kierunku nie związanym bezp, średnio z centrum układu (miasta),

— kierunki obojętne, kiedy zabudowa pod wpływem rflnydi j bodźców wypełnia wolne, ale niedogodne miejsce, które samo (np. nią. im kształtem lub położeniem pomiędzy dwoma różnymi kierunkami rv | zwoju) określa kienmek rozwoju. Tak jest np. w przypadku zabudowy podmokłych łąk, które dotychczas stanowiły omijaną przeszkodę.

Metoda „przekrojów historycznych” wraz z uzupełniającymi niami pozwala na zanalizowanie i poznanie struktury przestrzennej ^rxn dynamiki rozwoju osiedla, ujawniając jego współczesne, naturalne, żywiołowe kierunki rozwojowe. Jednocześnie badania te dają podstawę skonstruowania wytycznych do dalszych studiów.

Zbadanie w stosunku do określonego terenu przedstawionych kolejno czynników, oddziałujących na samorzutny schemat rozwoju sieci zabudowy w strefie urbanizowanej, siły oddziaływania tych czynników oraz uchwycenie ich kierunków metodą „przekrojów historycznych” w odpowiednio dobranych i zagęszczonych przekrojach, pozwala zwykle na rozpoznanie -przyczyn powstania takiej właśnie, a nie innej formy nozwoja i przekształceń krajobrazu (diagnoza) oraz uchwycenie przypuszczalnych dalszych kierunków i form rozwoju krajobrazu (prognoza). Zrozumienie logiki rozwoju samorzutnie powstającego układu przestrzennego unx»-liwia znalezienie właściwych środków do kierowania żywiołowym rozwojem oraz stworzenie realnych planów i projektów, co w konsekwencji pozwala na świadome kształtowanie architektury krajobrazu.

M

zera,

stadu

cały

zwoji

odpo

kładł -kraj dta i

tych

fis