2012 12 18 28 28

201

niemymi. Stosowanie łagodnych wykopów i skarp w przekrojach poprzecznych oraz rozległych łuków pionowych i poziomych wpisuje drogę prawidłowo w krajobraz. Poza formowaniem ziemnym istotną rolę odgrywa odpowiednie zazielenienie pasa przydrożnego. Roboty te winny być wynikiem ścisłej .współpracy inżynierów drogowych z zadrzewie-niowcami i architektami krajobrazu.

Przy sadzeniu drzew i krzewów przestrzegać należy zasady umieszczania drzew i krzewów wysokich przy koronie zbocza i schodzenia materiałem niższym w dół, przy jednoczesnym ich rozrzedzaniu. Właściwe rozmieszczenie nasadzeń roślinnych oraz dobór odpowiedniego materiału pozwalają na spełnienie wielorakich zadań ochronnych, osłaniających, sygnalizujących i kompozycyjnych. Obok zadrzewień alejowych dróg na równinach i w terenie falistym należy się posługiwać swobodnie komponowanymi grupami drzew i ciągów zakrzewień, tworzących prześwity i wglądy w dalekie krajobrazy, zamykających widokowo wnętrza lub przesłaniających obiekty nieestetyczne (tabl. XVI, rys. 1 i 2).

Sygnalizowanie odpowiednio ukształtowaną zielenią mało widocznych luków (tabl. XVI, rys. 3 i 4) oraz rozjazdu dróg czy skrzyżowań ma znaczenie nie tylko estetyczne, ale przede wszystkim funkcjonalne. Zazielenienie wcięcia w teren oraz urządzenie koniecznych zasypów (tabl. XVI, rys. 5 i 6) stanowią zabezpieczenia przeciwosuwiskowe. Pasma zieleni przydrożnej należy organicznie wiązać z istniejącymi w sąsiedztwie masywami leśnymi lub łęgowymi, z zielenią osiedlową itp. Droga przechodząca przez^- las nie powinna mieć zadrzewienia alejowego, lecz odpowiednio ukształtowane obrzeże leśne, którego pas około dwustu metrowy powinien być wyłączony od zupełnych zrębów. Przy skrzyżowaniach dwupoziomowych należy dążyć do rozwiązań nieckowatych w wykopach, a nie na nasypach, a i w tym przypadku należy stosować możliwie płynnie i łagodnie formy robót ziemnych i odpowiednio rozmieszczone nasadzenia roślinne.