asembler5

		EAX(32 bity)
	31 Starsze bity	15	7 0 Młodsze bity
		ECX (32 bity)
31 9 Starsze bity Carry Flag (znacznik przeniesienia)		15	7 0 Młodsze bity

Rysunek 2.8. Rysunek prezentują, jak przesuwają się bity dla instrukcji SHLD

EAX (32 bity) 31 15 7 0 Starsze bity Młodsze bity
ECX(32 bity)
3^ ^5 ^ 0 Carry Flag Starsze bity Młodsze bity , . . . . , ' (znacznik przeniesienia)

Rysunek 2.9. Rysunek prezentujący, jak przesuwają się bity dla instrukcji SHRD

2.3. Instrukcje wywołania procedury i powrotu

Instrukcje związane z procedurami

Procedury to wydzielone części programu, które mogą być wielokrotnie wywoływane, bez potrzeby kopiowania tego samego kodu w różne miejsca. Tworzenie takich procedur (nazywanych też podprogramami) jest możliwe przy użyciu instrukcji związanych z procedurami.

CALL (wywołanie funkcji/podprogramu)

Składnia: CALL nazwa_funkcji

Służy do wywołania jakiejś funkcji. Poniżej przedstawiam przykład użycia tej instrukcji:

pmh 0

cali Ex1tProcess

A zatem, jak widać, odkładamy na stos wartość zero i wywołujemy funkcję, która zakończy program. Przed instrukcją CALL odkładamy na stos argumenty funkcji za pomocą znanej już nam instrukcji PUSH. Pamiętajmy, żeby odkładać argumenty w odpowiedniej kolejności, więc jeśli funkcja przedstawia się tak: JakasFunkcja(argumentl, argumentż, nryument3), to jej wywołanie będzie następujące (zaczynamy od końcowego argumentu):

push argument3 push argument2 push argumentl cali JakasFunkcja

RET (powrót)

Składnia: RET

Wychodzi z danej funkcji/procedury i wraca do miejsca jej wywołania, będziemy używać tej instrukcji na końcu procedur.

Tworzenie procedur/funkcji

Procedury tworzymy za pomocą dyrektyw PROC i ENDP. Przykładowy program z procedurą wygląda następująco:

.386 .model fiat, stdcall option casemap: nonę
Include Include Include	Windows.inc kernel32.inc user32.inc
Includelib Includelib	user32.1ib kernel32.1ib
.data MsgCaption MsgText	db "Informacja", 0 db "Witaj!", 0
.data?
.codę start: