DSCF5602

• trudności w mechanizacji zbioru oraz częsta konieczność dosuszania nasion po zbiorze,

0 drobne nasiona (masa 1000 nasion od 0,7 do 0,9 g),

• nie zawsze zadowalająca plenność.

W wielu krajach prowadzi się intensywne prace hodowlane zmierzające do wyeliminowania tych ujemnych cech. Wykorzystuje się przy tym krzyżówki między-gatunkowe, również z dzikimi gatunkami szarłatu. W Polsce prace takie podjęto w IHAR w Radzikowie pod kierunkiem profesora Henryka Czembora oraz w Stacji Hodowli Roślin w Dankowie pod kierunkiem profesora Tadeusza Wolskiego.

Od 1998 r. w rejestrze oryginalnych odmian krajowych znajduje się odmiana szarłatu krwistego — Rawa. Jej cechy morfologiczne są następujące: łodygi zielone, sztywne, średniej długości, liście duże, jajowate, jasnozielone, kwiatostany krótkie, stojące, zielonożółte, nasiona kremowe. W 2000 r. do rejestru weszła druga polska odmiana Aztek, o długich łodygach i kwiatostanach barwy ciemnobordowej, kończących kwitnienie.

11.5. Wymagania klimatyczne i glebowe

Szarłat oszczędnie gospodaruje wodą. Dobrze znosi jej niedobór, dlatego może być uprawiany tam, gdzie roczne opady wynoszą zaledwie 200 mm. Nalborczyk i współpracownicy (1994) twierdzą, że pod względem wykorzystania wody w jednostkowej produkcji biomasy szarłat jest najbardziej efektywny ze wszystkich uprawianych w Polsce roślin. Optimum temperatury dla szarłatu wynosi 26—28 °C, chociaż dobrze rozwija się w temperaturze 16—35 °C. Wzrost szarłatu ustaje w temperaturze 7 °C, natomiast spadek temperatury poniżej 4 °C powoduje znaczne uszkodzenia roślin, zwłaszcza młodych siewek.

Szarłat preferuje dobre, zasobne i suche stanowiska, chociaż nie ma ustalonycł wymagań glebowych. Wykazuje on dużą tolerancję na różnorodne rodzaje gleb, oc alkalicznych i piaszczystych, o pH powyżej 8,5 do gliniastych i lekko kwaśnych, < pH 6,0. Niektóre gatunki szarłatu tolerują wysoki poziom glinu.

Zdaniem Nalborczyka (1994) szarłat może być uprawiany w różnych rejonacl glebowo-klimatycznych Polski. Jest to jednak roślina ciepłolubna, o długim okresi wegetacji, dlatego wydaje się, że najwłaściwsze są dla niej te same rejony co dl kukurydzy, uprawianej na ziarno lub prosa. Nadaje się do uprawy na glebach kom pleksu żytniego bardzo dobrego i dobrego, o odczynie zbliżonym do obojętnego będących w dobrej kulturze. Na glebie ciężkiej ma utrudniony rozwój systemu kc rzeniowego i słabo się rozwija.