DSC17

kwaśna buczyna górsko — LumuIo (DuRietz 1923) Marfcgr. 1932 omami Mauaal 10J7 syn. Luzuto nemorosae-Fagetum (Pu Rlołł 1023) Mttrkgr 1032

(it dt«nter}i(>aiie dl« mpelii (ChAu.)    (Ul.    iHd    *'

ImzuUi luzuioides syn. L. nemorosa - kos maiło    Altie.t tiłfrii Ml# po*pollt«    Sj

gąjowM    PrcMMhti pufpurtn ■ •    _    >«.<

Strurlo fltthtil - Marroc    ^hr*^k

Kwaśne buczyny górskie spotykane są nąjc/.ęśclcj w piętrze regla dou i pogórza Sudetów i Karpat (ryc. 29). W niższych partiach gór kwaśne j^Ni występują w zasadzie niezależnie od ukształtowania terenu, przy czym postacie są związane z miejscami silne nasłonecznionymi i wystAwiot^S działanie wiatrów, a żyżniejsze z chłodniejszymi i osłoniętymi, W wyższych, gdzie surowe warunki mikroklimatu są niekorzystne dla buka, p?    §_r

wiają się boty świerkowe.    yl

Siedlisko zespołu Luzulo luzuloidis-Fagetum jest ubogie i na ogół tw*.    L

W płytkich profilach gleby przeważa drobna frakcja / kilkucentymetrową^    c

stwą zbutwiałej próchnicy. Warstwy wierzchnie podłoża są kwaśne, przy    ^c

kwasowość maleje wraz z głębokością. Pod względem zasobności w składnik pokarmowe gleby kwaśnej buczyny górskiej wykazują duże zróżnicować

zawsze jednak istnieje różnica w stosunku do gleb żyznej buczyny, od której ^ uboższe.

Drzewostan (A) silnie ocieniający dno lasu złożony jest głównie z bub zwyczajnego (Fagus syfaatica), z domieszką świerka pospolitego (Picea obuj) i jednostkowym dodatkiem jodły pospolitej (Abies alba). Przy tym domieszka świerka zwiększa się wraz z wysokością, a jego zwiększony udział często jeg spowodowany działalnością człowieka. W wilgotniejszych postaciach opisy. wanego zbiorowiska pojawić się może także domieszka jaworu (Acer pseudo-platanus). Podszycie (B) jest słabo wykształcone, przeważnie z podrostu bulu. Runo (C) pokrywające mniej niż połowę powierzchni ma charakter wyraźnie skupiskowy i zbudowany jest z traw: kosmatki gaj owej (Luzula luzuloides syn. L nemorosa), śmiałka pogiętego (Deschampsia flexuosa), oraz krzewinek borówki czernicy (Vaccinium myrtillus) i borówki brusznicy (V. vitis-idaea). Wyraźna jest też warstwa mchów i porostów (D), występująca w postaci drobnych płatów.

Przydatność kwaśnej buczyny górskiej dla leśnictwa jest stosunkowo duża. Sprowadza się ona najczęściej do uprawy buka, choć zdarza się też uprawa świerków (Sudety), a w niższych położeniach niekiedy także modrzewia i sosny - co należy uznać za niewłaściwe. Płaty zespołu pełnią ponadto ważną

rnln irlćhn__i u ?n A nr h hau ri o    -----