Eklezjastes3

mjtW’ ^r-^< i :VvW-^,v . V\s<X\J ^,VN' ■

'    <■'    , ¹, i J

■o u vA -Eklezjasti:n

C.

■po W

A/v

tv> ^ ojMfy

C \C:

. ,_Ł .    , _ ,    .    [ j) \ / 9 l/M WyA

286 ^{1 4}

ROZDZIAŁ I

Vanitas vanitatum et omnia vanitas — dixit Ecclesiastes. Quid habet homo? etc.

Marność marności, wszytko jest na świecie Marne, a marą, co jedno świat plecie.

Nie masz pod słońcem nic doskonałego.

I co li, proszę, jest tak szczęśliwego,

35 Co by człek z prace i krwawego znoju Zyskał pod słońcem i użył w pokoju?

Rodzaj przemija i rodzaj się roi, v\0'    _:    -

A ziemia przecię aż na wieki stoi.

Wschód lotne słońce wnet w zachód obraca 40 I na swe miejsce znowu się powraca.

I ledwo zajdzie, prędko potym wznidzie,

Aż przez południe do północy przyjdzie.

Lustrując wszystko duch wokoło krąży I tam skąd wyszedł, prędkim pędem dąży.

45 Wszelka swe rzeka wody w morze wlewa,

Samo zaś morze nigdy nie wylewa;

A rzeki, skoro w morze zapłynęły,

Tam się wracają, skąd początek wzięły.

Kto li to pojmie, i kto powie, czemu?

50 Kto to wywiedzie rozumowi swemu?

Wszystko jest trudne i niedoścignione Ludzkim dowcipem, co jedno stworzone.

Nie napasie się oko swym widzeniem Ani swym ucho ciekawe słyszeniem.

55 Pytam się, co jest to, co pierwej było?

Jest to, co z laty będzie się krążyło.

To zaś, co pierwej przed nami się stało,

Już toż się dzieje i będzie się działo.

Nic jeszcze nie masz nowego pod słońcem,

60 Będzie początkiem to, co teraz końcem.

Żadne stworzenie, choćby wieki żyło,

Mówić nie może: „Jeszcze to nie było”.

Bo to, co nowe czasy nam podały,

Tego dawniejsze wieki zapomniały.

65 Niepamięć stare dzieła zagrzebała;

A czegóż długo żyje pamięć trwała?

Tego zaś, co się będzie dziać na potym,

Nikt się nie dowie, zapomni świat o tym.

Wiedzieć nie będą, czyśmy kiedy byli,

70 Ci, co ostatni będą po nas żyli.

Eklezyjastem i królem się zwałem W Jerozolimie —ja, co to pisałem.

Wziąłem był przedsię dochodzić wszytkiego Chciwym umysłem, co jedno rzadkiego 75 Świat ma pod słońcem lub co ziemia rodzi,

Chcąc wiedzieć czemu i skąd co pochodzi.

Tęć to uciechę złą i zbyt ciekawą Nadał Bóg ludziom i tą ich zabawą Zwikłał umysły, aby się bawili 80 I nigdy szczerze nic nie dochodzili.

Wszystko widziałem, co jedno promieniem Słońce oświeca, albo co imieniem Ubogaciło możne przyrodzenie.

Wszystko to marność, wszystko utrapienie!

85 Nie poprawi się zły, choćbyś go ćwiczył,

A liczby głupich żaden nie policzył.

Mówiłem w sercu i rzekłem te słowa:

„Otom jest wielkim! Czegóż moja głowa Nie doścignęła? Byłli kto przede mną 90 Większy i mógłli porównać się ze mną?

Głęboko wszelką mądrość uważałem,

Wszystkom na wybór znał, wszystko umiałem.

Serce nauce dałem i mądrości,

Znałem się i na niedoskonałości.

95 Alić w tym wszystkim — rzekę — nic nie było,

Co by umysłu mego nie strapiło.

Wielka nauka z wielką pracą idzie I nic bez potu ciężkiego nie przydzie.

W długiej mądrości wielkie utęsknienie,

100 Az ciekawością rośnie uprzykrzenie.

I ta jest sprawa samej ręki Boskiej,

Że większy rozum cięższe miewa troski.

ROZDZIAŁ II

. :\A_r ■; ' ru ‘    °'°u0 X c U ■ . ■

Dixi ego in corde meo: vadam et ajjluam deliciis, etc.

Mówiłem: „Pójdę, a będę opływał W różnych rozkoszach i w sercu zażywał 105 Dobra wszelkiego; a co zmysł człowieczy Pragnie, to tylko będę miał na pieczy”.

Ale doznałem wielkiej w tym próżności.

Śmiech za występek kładłem, wesołości Rzekłem: „Czemu się darmo oszukiwasz? no Na co się w marne pociechy zdobywasz?”

Oderwać ciało zgoła umyśliłem Nawet od wina; więcej go nie piłem,