Foto2294

nego aktu wykonawczego, a tym samym nie można zmienić czy rozszerzać zakresu merytorycznego planów. Stosując zapisy ustawowe, należy jednak mieć na względzie fakt, że plany są sporządzane przez poszczególne organy adekwatnie do ich właściwości rzeczowej; dlatego plan wojewódzki nie powinien dublować postanowień planów sporządzanych na bazie ustaw branżowych, lecz stanowić ich uzupełnienie oparte na kompetencjach i właściwości rzeczowej wojewody. Podobnie plan krajowy nie powinien dublować planów sporządzanych przez poszczególnych ministrów i organy administraqi centralnej, a jedynie stanowić ich uzupełnienie w oparciu o kompetencje RM.

Wątpliwości może budzić sposób wykonania procedur reagowania kryzysowego. Przykład takiej procedury przedstawiono na schemacie nr 5 (na końcu książki).

5.5. Załączniki do Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego

Art 12.

1.    Ministrowie kierujący działami administracji rządowej oraz kierownicy urzędów centralnych realizują, zgodnie z zakresem swojej właściwości, zadania dotyczące zarządzania kryzysowego.

2.    Ministrowie i kierownicy, o których mowa w ust. 1, opracowują plany zarządzania kryzysowego, w których w szczególności uwzględnia się:

1)    analizę i ocenę możliwości wystąpienia zagrożeń, w tym dla infrastruktury krytycznej uwzględnionej w wykazie, o którym mowa w art. 5b ust. 7 pkt 1;

2)    szczegółowe sposoby i środki reagowania na zagrożenia oraz ograniczania i likwidacji ich skutków;

3)    organizację monitoringu zagrożeń i realizację zadań stałego dyżuru w ramach podwyższania gotowości obronnej państwa;

4)    organizację realizacji zadań z zakresu ochrony infrastruktury krytycznej. 2a. Plany, o których mowa w ust. 2, są uzgadniane z dyrektorem Centrum [RCB] i stanowią załączniki funkcjonalne do Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego.

Zarządzanie kryzysowe w omawianej ustawie opiera się na założeniu integracji i wspierania działań tych organów, które zgodnie z własną kompetencją rzeczową są zobowiązane do przeciwdziałania zagrożeniom. Praktycznym wymiarem tej zasady jest sporządzanie raportu o zagrożeniach dla bezpieczeństwa narodowego przez poszczególnych ministrów nadzorujących działy administracji i te organy centralne, w zakresie właściwości których znajdują się zadania zarządzania kryzysowego. Dalszą konsekwencją jest sporządzanie przez te same organy planów zarządzania kryzysowego. Plany te powinny pozwalać na sprawne reagowanie w przypadkach, gdy wystarczające są

kompetencje sporządzającego plan, przy rutynowym wsparciu innych uczestników działań. Ustawa nie wskazuje, jak taki plan powinien wyglądać, ale zarówno zawartość raportu o zagrożeniach dla bezpieczeństwa narodowego, jak i postanowienia opisywanego art. 12 stanowią de facto wytyczne dla ministrów i kierowników urzędów centralnych co do ich zawartości. Plany te jednocześnie stanowią załączniki do KPZK. Zasadnicza część planu krajowego powinna się opierać na kompetencjach RM i opisywać tylko te zagrożenia, z którymi żaden minister ani organ centralny nie jest w stanie uporać się samodzielnie.

5.6. Zatwierdzanie i aktualizacja planów

Art. 8.

1. Pizy Radzie Ministrów tworzy się Rządowy Zespól Zarządzania Kryzysowego, zwany dalej „Zespołem”, jako organ opiniodawczo-doradczy właściwy w sprawach inicjowania i koordynowania działań podejmowanych w zakresie zarządzania kryzysowego.

Art. 9.

1. Do zadań Zespołu należy:

(...)

5) opiniowanie i przedkładanie Radzie Ministrów Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego;

Art. 12.

2a.Plany, o których mowa w ust. 2, są uzgadniane z dyrektorem Centrum [RCB] i stanowią załączniki funkcjonalne do Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego.

Art 14.

1.    Organem właściwym W sprawach zarządzania kryzysowego na terenie województwa jest wojewoda.

2.    Do zadań wojewody w sprawach zarządzania kryzysowego należy:

Mgr

2) realizacja zadań z zakresu planowania cywilnego, w tym:

1_:

b) zatwierdzanie powiatowych planów zarządzania kryzysowego.

Mm

8?