img368

235

Możliwości stosowania w praktyce impregnacji in situ są bardzo ograniczone ze •'•zględu na trudność wywoływania na powierzchni elementu odpowiedniego me-finanizmu, który pozwoliłby wprowadzić impregnat w pory betonu na odpowiednią głębokość. Wyróżnić można dwa takie mechanizmy:

-    naturalne podciąganie kapilarne, które w celu uzyskania żądanej głębokości nasycenia wymaga doboru odpowiedniego zespołu cech fizykochemicznych impregnatu,

-    zjawisko termokapilame, co oznaczy ruch cieczy w kapilarze pod wpływem gradientu temperatury.

impregnację z wykorzystaniem pierwszego z tych mechanizmów określa się jako impregnację kapilarną, a drugiego jako impregnację termiczną. Oczywiście obydwa te mechanizmy należą do zjawisk kapilarnych, a przyjęte nazwy są uproszczone.

Czynniki wpływające na efektywność impregnacji mierzone głębokościąnasyce-nia można podzielić na:

-    związane ze strukturą i stanem materiału: struktura porowatości, charakter i właściwości powierzchni porów (podatność na zwilżanie przez impregnat), stan zawilgocenia,

-    związane z fizykochemiczną charakterystyką kompozycji impregnacyjnej, a przede wszystkim jej napięciem powierzchniowym, zwilżalnością materiału podłoża, lepkością.

Z tych dwóch grup czynników czynniki materiałowo-strukturalne podło-znajdują się przeważnie poza możliwością oddziaływania wykonawcy, to maczy świadomego kształtowania struktury betonu w kierunku zwiększania ej podatności na impregnację. Pozostaje więc przede wszystkim taka modyfikacja kompozycji impregnacyjnej, która umożliwi jej wnikanie w podłoże na głębokość niemniejszą niż 4 mm. Podstawowym problemem jest możliwie maksymalne obniżenie lepkości przez zastosowanie odpowiedniego mało epkiego polimeru oraz jego znaczne rozcieńczenie odpowiednim rozpuszczalnikiem.

Drugi istotny problem to umożliwienie zwilżania powierzchni porów, z reguły pokrytych mikrobłonką wilgoci, przez zawsze hydrofobową kompozycję impregnacyjną. Osiągnąć to można przez wprowadzenie do składu kompozycji substancji powierzchniowo czynnych lub silnie hydrofilnych rozpuszczalników.

Efektywność impregnacji mierzona poprawą żądanych cech warstwy zaimpregnowanej zależy w głównej mierze od rodzaju i zawartości substancji aktywnej, -p. polimeru w kompozycji impregnacyjnej. Stosuje się preparaty hydrofobizujące uszczelniająco-wzmacniające (tab. 9.4). Do tych pierwszych zalicza się impregnaty silikonowe, silikonowo-siloksanowe i akrylowe. Konsolidację podłoży uzyskuje się rrzez stosowanie kompozycji żywicznych, np. epoksydowych.