IMGP9341

zamieszkania, nie znaczy to, że musi to być ten sam teren, na którym przodkowie od dwudziestu pokoleń uprawiali ziemię. Kultury tego typu istnieją również wśród ludów koczowniczych, które wędrują dwa 15zy~ do roku, wśród grup w diasporze — Ormian i Żydów, wśród kast indyjskich, które żyją w niewielkich społecznościach 'rozsianych po wsiach zamieszkałych przez inne kasty. Można je znaleźć wśród nielicznych grup arystokracji lub wśród społeczności skazanych na wygnanie, jak np. Eta w Japonii. A także ludzie, którzy niegdyś żyli w złożonych społeczeństwach, mogą, znalazłszy się na obcej ziemi stracić zdolność do dynamicznego reagowania na zmiany, dzięki którym stali się emigrantami, i w swej nowej ojczyźnie mogą lgnąć do siebie, by tym silniej stwierdzić wspólną tożsamość ze swymi przodkami.

Dołączenie się do takich grup jest możliwe przez na‘wrócenie,~ inicjację, ~ obrżezańi~e7 ale za każdym razem decyzja ta wymaga, absolutnego przyjęcia nowej tożsamości wraz z zobowiązaniem przekazywania jej z dziadka na wnuka w niezachwianej formie postfiguratywnego przekazu. Członkostwo w grupie, w zasadzie dostępne tylko przez urodzenie i wyjątkowo nadawane tym, którzy się o nie ubiegają, wymaga totalnej i bezwarunkowej identyfikacji.

" Kultury postfiguratywne wymagają jednoczesnej obecności trzech generacji. Tym samym, kultury postfiguratywne są w szczególny sposób związane ze społeczną rolą pokoleń. Ciągłość tych kultur opiera się na realizacji oczekiwań'starszego pokolenia, na niemal bezwzględnie egzekwowanym spełnieniu jego wymagań. Opierają się na pokoleniu ludzi dojrzałych, mających cały czas przed oczami rodziców, którzy dali im wychowanie. Średnie pokolenie wychowuje więc dzieci w ten sam sposób, w jaki samo było wychowane. W takim społeczeństwie jest wprost niemożliwe odwołać się do postaci mitycznego rodzica, który w naszym zmieniającym się świecie tak często się pojawia, by poprzeć i uzasadnić ■wymagania średniego pokolenia. Nie ma miejsca na argument „mój ojciec nigdy by tego nie zrobił”, gdy dziadek jest tuż obok i doskonale rozumie się ze swym wnukiem. Ojciec może znaleźć się w konflikcie z jednym i drugim, gdyby próbował naruszyć dyscyplinę, która w równym stopniu obowiązuje jego, i jego syna. Cały system leży jak na dłoni. Żadna jego część nie jest podtrzymywana przez zdarzenia przeszłe, które nie stanowiłyby wspólnej wiedzy całej społeczności. Każdy od urodzenia słyszał tę samą wersję przeszłości. Dla każdego jest więc równie oczywista. Istnieją gotowe odpowiedzi na pytania: kim jestem? ma czym polega moje życie jako jednostki w mojej kulturze? jak mam mówić i chodzić, jeść i spać, kochać i zarabiać na życie, zostać rodzicem i przyjąć śmierć? Możliwe, że jednostka okaże się nie dość odważna, nie dość troskliwa jako ojciec czy matka, nie dość zaradna lub hojna wedle wymagań, które zostały przekazane przez dziadków.' Nie wypełniając oczekiwań należycie, jednostka jest jednak takim samym członkiem swej kultury, jak ci, którzy spełniają oczekiwania w pełni. Gdy samobójstwo uzna-

31