IMG
66

POISMA PIASTA DANTY8z_Ka

POISMA PIASTA DANTY8z_Ka

163J

Ale ten straszny, co psim zębem broczy Białą pierś żony i bólem się żywi;

A gdy zapłacze — to piekło zadziwi;

Ten jeden z myśli mi trupy wygonił,

I zadziwiłem się, żem łzę uronił.

1610

O! bo to sercom Polaka nie trudna Przebaczyć ręce, co krwią naszą brudna; Przebaczyć zdrajcy prochom i mogiłom, Zapomnieć nawet; a to jeden wyłom,

Zrobiony ręką ich w kraju budowie,

KU

Położył gruzy nam całe na głowie;

A to więc mieczem ich podcięta jodła Uschła i mieszka w niej gadzina podła.

A choćby i znów powstał lud z rozpaczy,

Któż Polskę taką, jak była, zobaczy?

1K9

Czy jaki rycerz ścięty od zawoja Na zmartwychwstałą powie: matka moja?

Czy jaki z grobu wywołany miecznik Pozna ten blady dzisiejszy słonecznik,

Co za nowości gwiazdą się obraca?

2675

Lud z takim sercem po śmierci nie wraca!

A gdzież są dzisiaj te pany w żupanie,

U których w sercu cnot na króla stanie?

1«M

A gdzież niewiasty, co synowskie ciało I zgon nie nadto ani też za mało Umiały płakać, gdy legł za ojczyznę?

O! dajcie mi krwi ojcowskiej, niech bryznę I zwalam twarze dziś białe i ciała!

2655

Bo krew w nich płynie jak w gadzinach — biała; A nie tak ważną jak ojcowie głowę,

Ni takie serca mają bursztynowe;

Lecz wszystko jakoś popsuło się, zgniło,

A lud już strupiał, a kraj już mogiłą.

Nie budź! — Bo jestem smutnie zamyślony

0    strasznym oku piekielnej korony.

Widzę, jak gwiazda okropna sumnienia    m

Z góry wieżycę trupów opromienia. —

A jako okno gdzieś po nocy w sali Od czerwonego księżyca się pali

1    opłomienia loża królów ciemne,

A w sny ich trwogi rozrzuca tajemne:

Tak owa gwiazda nad piekłem szkaradnie To zaczerwieni się, to znowu bladnie,

I znów za obłok zachodzi ponury,

Za jakieś ciemne i skrwawione chmury.

A gdy się krwiami napoi ta chłodna,

Spoza chmur jasna wychodzi, pogodna,

Otwiera usta i jakoby z płuca W ciemne przepaście krwi piorunem rzuca.

Tam, gdzie kończyła się piekielna skała, Spiorunowanych krwią widziałem ciała.

Już blisko Boga — patrzę — trup człowieka W ciemność od gwiazdy sumnienia ucieka,

Ucieka — z czołem na nią obróconym,

W złotej koronie i w płaszczu czerwonym.

Za nim — o horor! niewieście gromady Trup nań rzucają maleńki i blady I kamienują czerwoną gadzinę.

Powietrze blade od trupków i sine.

Deszczem nań leją z ramion rodzicielskich Mogiły smętne pagórków anielskich.

Jakby niechętne trupki, jakby senne,

Gołębi stadem lecą przez gehennę.

A dłoń to matek, co je tak umyślnie Rzuca na trupa — nim rzuci — uśdśnie,

Pożegna wprzódy i łzami opryska,

Potem za nóżki zakręci i ciska.

Wartkie jak kamień, sine jak ze stali,

347