IMG 88

8

I poszli, kędy na najwyższej górze Zamek ich wodza wzbija się nad morze.

Ul bujnych krzewów i kwiatów pachnących. Gdzie tysiąc zdrojów, świeżością dyszących,

Srebrzy się, szemrząc po złomach granitu.

Poszli pod górę - dochodzą do szczytu.

Któż to nad brzegiem przepaścistej skały.

Wsparty na mieczu, spogląda na wały? —

To on! wódz! Konrad! — sam. jak zwykle myśli. ,Idź naprzód, Żuan! powiedz, żeśmy przyszli.

Okręt nasz widzi; — powiedz, że go prosirn 0 posłuchanie, ważną wieść przynosim.

Idź! my nie śmiemy; wiesz, jak się wnet zżyma,

Gdy mu kto nagle stanie przed oczyma*. —

VII

Przystąpił Żuan Konrad spojrzał srogo. Wysłuchał, skinął, że się zbliżyć mogą.

Przyszli — ukłonem witają zdaleka.

Powitał wzajem — na słowa icli czeka.

Wodzu! przynosim list od Greka-szpiega,

(.o nas o łupacli i wrogach ostrzega.

Ważność tych wieści sam wódz niech oceni.

M> też...* — .Już dosyć!* — zmilkli zawstydzeni. Wziął r,_st _ ciekawi poglądają zboku,

W rażenia wieści dojrzeć w jego oku.

xf^at^ ^ czytając, twarz zwTócił na stronę. Może. by ukryć uczucia wzburzone.

Skończył - na świstku coś pisze. _ Juanie!

C.CHU.1.0? - W IM,i. _ ,_{Niech zoslaniel}

K,1 "    stójcie dłużej.

^{8Żdj na} Bejsce, gotów do podróży!

Na waszej nawie ’) sam z wami dziś plvnę».

Dziś, wodzu? w nocy?. - .Dziś, w dzień, za

[godzinę.

\Vialr będziem mieli. — Minuty nie zwlekać! Wziąć mój płaszcz, pancerz - u portu mię czekać!»

ly weź mą trąbkę i strzelbę opatrzyjl Zamek źle spuszcza oczyść go i natrzyj!

Wezwać płatnerza!⁷) niech mój miecz bojowy Natoczy ostro i da mu bart nowy.

Rękojeść zwłaszcza niech szerzej rozkuje:

Ta broń mię gorzej, niż bitwa, morduje. — Śpieszcie! na hasło, że czas już odpłynąć,

Dać ognia z działa i żagle rozwinąć!*

VIII

Kazał — posłuszni odeszli w pokorze.

Nie w smak im znowu puszczać się na morze, Gotowi jednak: — Konrad sam prowadzi. Dokąd? — któż pyta, gdy on co uradzi? Dziwny ten człowiek dumy i milczenia. Którego nigdy śmiechu ni westchnienia Nikt z nich nie słyszał; którego zdaleka Sam widok twarz ich bladością powleka: Rządzi ich duszą, z tą sztuką władania.

Co zmusza, mami, lecz sądzić zabrania.

Cóż jest ten urok, że mu nikt z korsarzy. Choć szemrze, zajrzy,³) oprzeć się nie waży?

») Nawa — okręt; ») płatnerz - rzemieślnik sporządzający broń; ^s) zazdrości.