IMG!13

58

VI

Tymczasem długie, tęskne, jednostajne,

Dzień i noc przeszły. — Konrad męki tajne Zniósł w strasznej \yalce zwątpień i bojażni:

Gdy każda chwila zda się chwila kaźni,

Gdy się krok każdy, co u drzwi rozlega,

Zdaje być krokiem oprawcy lub szpiega;

Kiedy głos każdy, co się ozwie w ciszy.

Mniema ostatnim, co przed śmiercią słyszy;

On zniósł to wszystko mężnie i spokojnie Dotrwał w najsroższej z sobą samym wojnie.

Gorącość bitwy, groza, wściekłość burzy. Dręczącą wewnątrz myśl tępi lub nuży: l-ecz być samotnym, wtrąconym w okowy.

Być, czuć się pastwą każdej myśli nowej;

Patrzeć w swe serce, i drżeć, lub przed marą Zbrodni swych przeszłych, lub przed przyszłą karą: Tamtych naprawić, tej nie móc odwrócić;

Kląć każdą chwilę, po każdej się smucić; —

Bez przyjaciela coby słabość wspierał,

Coby rzekł ludziom, żeś mężnie umierał; śród nieprzyjaciół — co wiesz, że pot warzą .lak całe życie, śmierć twoją znieważą;

Wobec, mąk które choć duch widzi śmiało.

Nie wiesz, nie zgadniesz, jak je zniesie ciało,

A jednak czujesz, że jęk, że łza jedna.

Skazi twe męstwo, wrogom triumf zjedna;

Gdy ci zbyt sroga surowość człowiecza Nadziei nawet zbawienia zaprzecza —

A raj twój ziemski —• pewniejszy, niż w niebie,

Ta, którą kochasz, daleko od ciebie: —

„    , mvśli w których duch Konrad,

**-»■<«...........

VII

Przeszedł dzień pierwwy .... n.i.l ^ Zszedł drugi, trzeci nie widat Gulna^.

Lecz co przyrzekła, stało się; me *^lo/.

By w mocy Baszy jutra nawet dożył.

Idzie dzień czwarty — przeminął, a z nocą Ciemność i burza przyszły z całą mocą.

0! jak mu luby szum, ryczenie morza,

Gdy zapienione wre u ścian podnóża!

Porwał się — słucha — jakby z wiatrem społem Duch jego bujał nad dzikim żywiołem. —

W takich on nocach, na wzdętych bałwanach. Po rozhukanych latał oceanach.

Zawisał w chmurach i z dumnym uśmiechem Spadał w otchłanie — ciesząc się pośpiechem!... Dziś głos tak znany, jak na pośmiewisko Wola, niestety! próżno, choć tak blisko! -Świszcząc, dmie wicher; ponad dachem domu Toczy się w chmurach huk ciągłego gromu. Bucha nań łuna błyskawic tysiąca: —

Blask ich dla niego weselszy od słońca!

darł się ku oknu — przez kraty wyciąga Okute ręce - blaga czy urąga? —

*niósl je ku niebu, ku chmurom — i razem ^{8romu W}*^tw<i ⁵ żelazem. —

I n ⁿ? J"i jękami chmura się przewala,

¹ Poszła dalej. - Ucisza si_? f_al_a.