img 3

«fJ2 FIUT'.': STRICH

-.powodowino płodnością doczesnego świata zmienia się w estetyczno rozkoszowanie się jego piękną, malarską złudą. A więc ' akżc tutaj spotyka się sztuka plastyczna z poezją baroku.

Przełożył Adam Węgrzecki

MftTl£ii;Ł£> H. '■ J,ir£&§* W Ś\A\£TL£ SZTOićĄ fe],

robmBUiciH.'. usp&lzCZeCM Teoria kiMtfrf Ure.m_c~ u aę-kwci{ _tt. 2, fcfcftfc&i, /fw, *.u*>-ź21 i&wki

helmuth hatzfeld

Helmuth Anthony Hatzfeld urodził się 4 listopada 1892 w Bad Diirkheim. Studiował filologię nowożytną w Monachium, Berlinie, Grenoble i Edynburgu. Doktorat otrzymał w Monachium w r. 1915, w latach 1922—1932 był docentem prywatnym we Frankfurcie nad Menem. W r. 1932 powołany na katedrę filologii romańskiej w Heidelbergu, po trzech latach został usunięty przez władze hitlerowskie. W r. 1938 opuścił Niemcy i po rocznym pobycie w Leodium wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W latach 1949—1968 był profesorem filologii romańskiej na Uniwersytecie Katolickim w Waszyngtonie.

Postawa badawcza Hatzfelda ukształtowała się w kręgu filologii neo-idealistycznej. Po wczesnych rozprawach z zakresu językoznawstwa i filozofii języka (Einfiihrung in die Sprachphilosophie, 1924) główną domeną jego działalności naukowej stały się studia stylistyczne zainaugurowane monografią Don Quijote ols Wortkunstwerk, 1925. Objęły one dwa krzyżujące się z sobą kręgi tematyczne: mistykę hiszpańską (Estudios litera-rios sóbre mistica espańóla, 1955) oraz barok w literaturach europejskich jako rezultat oddziaływania hiszpańskiego (studia zebrane w tomie Estu-dios sobre et barocco, 1966), przy czym klasycyzm francuski zinterpretowany tu został jako swoisty wariant baroku. Zainteresowania Hatzfelda konstrukcją prądów literackich znalazły wyraz także w jego książce Trends and Styles in Twentieth Century French Literaturę, 1957. Studium Literaturę through Art (1952) jest próbą zastosowania metody porównawczej do sześciu wielkich okresów literatury i sztuki francuskiej, od ro-mańszczyzny i gotyku do impresjonizmu i nadrealizmu.

Hatzfeld opracował również adnotowaną bibliografię badań stylistycznych w zakresie literatur romańskich (A Critical Bibliography oj tbc New Stylistics, Applied to the Romance Literatnrcs, 1953, 1968) i ceniony podręcznik Einfiihrung in die Interpretation der neufranzosischen Texte, 1922.

4