KONSTRUKCJE STALOWE STR006

6

nie chodzi o Dyrektywy 89/106/EWG w zakresie nośności i stateczności, a także wymagań bezpieczeństwa pożarowego budynków.

Eurokody konstrukcyjne przygotował Komitet Techniczny CEN/TC 250. Po zatwierdzeniu ostatecznej wersji każdej z norm kraje członkowskie zobowiązane są do ich przetłumaczenia na język narodowy, nadania im statusu norm krajowych oraz wycofania wszystkich norm krajowych sprzecznych z daną normą europejską. W ten sposób, docelowo, Eurokody zastąpią normy konstrukcyjne państw członkowskich.

Do wprowadzenia Eurokodów zobowiązane są Komitety Normalizacyjne następujących państw: Austrii, Belgii, Bułgarii, Cypru, Danii, Estonii, Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Islandii, Litwy, Luksemburga, Łotwy, Malty, Niemiec, Norwegii, Polski, Portugalii, Republiki Czeskiej, Rumunii, Słowacji, Słowenii, Szwajcarii, Szwecji, Węgier, Włoch i Zjednoczonego Królestwa.

Normy krajowe wdrażające Eurokody muszą zawierać pełny tekst Eurokodu źródłowego, łącznie ze wszystkimi załącznikami, w postaci opublikowanej przez CEN (dosłowne tłumaczenie, bez żadnych zmian). Wersja krajowa może być poprzedzona krajową stroną tytułową i krajową przedmową oraz może zawierać na końcu załącznik krajowy (informacyjny). Uznając odpowiedzialność władz administracyjnych każdego z państw członkowskich, zapewniono im prawo do ustalania w załączniku krajowym pewnych wartości związanych z zachowaniem krajowego poziomu bezpieczeństwa konstrukcji w sytuacji, kiedy wartości te w poszczególnych państwach są różne. Załącznik krajowy może zawierać informacje dotyczące tylko tych parametrów, które w Eurokodzie pozostawiono do ustalenia krajowego. Zwane są one parametrami krajowymi. Parametry te, przewidziane do stosowania przy projektowaniu budynków i obiektów inżynierskich realizowanych w danym kraju, obejmują m.in. wartości liczbowe współczynników, dla których w Eurokodach przewidziano alternatywę lub tylko symbol. Poza tym. załącznik krajowy może zawierać specyficzne dane krajowe, np. klimatyczne, wybór procedur alternatywnych spośród proponowanych przez Eurokod, decyzje w sprawie stosowania załączników informacyjnych, odwołania do niesprzecznych informacji uzupełniających, pomocnych w stosowaniu Eurokodów.

Państwa członkowskie UE i EFTA postanowiły, że Eurokody konstrukcyjne będą stanowić dokumenty odniesienia, wykorzystywane:

•    do wykazania zgodności budynków i obiektów inżynierskich z wymaganiami podstawowymi Dyrektywy Rady 89/106/EWG, szczególnie wymagania podstawowego nr 1 - Nośność i stateczność - oraz wymagania podstawowego nr 2 - Bezpieczeństwo pożarowe,

•    jako podstawa do zawierania umów dotyczących obiektów budowlanych i związanych z nimi usług inżynierskich,

•    jako dokument ramowy do opracowania zharmonizowanych specyfikacji technicznych dotyczących wyrobów budowlanych (norm europejskich - EN i europejskich aprobat technicznych- ETA).

Aktualna Ustawa o Normalizacji zawiera zapis, że stosowanie norm technicznych nie jest obligatoryjne. Wprowadził on wiele zamieszania w środowisku projektowym, kontaktach projektanta z inwestorem, zapewnieniu bezpieczeństwa i kontroli jakości itp. Obecnie, gdy Polska jest członkiem Unii Europejskiej, wobec konieczności wypełnienia nadrzędnych wobec prawa krajowego wymagań podstawowych ustalonych Dyrektywami UE, sprawa obligatoryjności norm krajowych powstałych na podstawie Eurokodów jest bezdyskusyjna.

System Eurokodów konstrukcyjnych obejmuje 10 następujących zbiorów norm europejskich:

EN 1990 Eurokod 0 - Podstawy projektowania konstrukcji,

EN 1991 Eurokod 1 - Oddziaływania na konstrukcje,

EN 1992 Eurokod 2 - Projektowanie konstrukcji betonowych,

EN 1993 Eurokod 3 - Projektowanie konstrukcji stalowych,

EN 1994 Eurokod 4 - Projektowanie konstrukcji zespolonych stalowo-betonowych,

EN 1995 Eurokod 5 - Projektowanie konstrukcji drewnianych,