Kosmatek szuka mieszkania e

więc i sam wybrałem się do lasu, bo w lesie jest zaciszniej, a na polu wietrzysko wieje i dmucha ile siły. Wywiał mi wszystkie piórka ptasie, które sobie uzbierałem na pie-rzynkę. A tak się na nich dobrze spało!

Zaledwie zszedłem na ziemię, od razu mnie wiatr zauważył.

-    Spacerów ci się zachciało! - szumiał i gwizdał przeciągle. - Ja ci pokażę, jak się spaceruje w listopadowy ranek!

Najpierw okręcił mnie kilka razy w kółko, a potem popędził prosto ku lasowi. Tak mnie przewiał do ostatniej kosteczki, że kiedy dostałem się wreszcie między drzewa, zaraz skoczyłem w pierwszą z brzegu kupkę zeschłych liści, które zebrały się między korzeniami dębu. Skoczyłem i jak nie wrzasnę z bólu:

-    Ajajaj! Co tam tak kluje?

Pod liśćmi coś się poruszyło i groźnie fuknęło:

-    Fu! A to co znowu? Czego tu chcesz?

Nie mogłem odpowiedzieć od razu. Jęczałem tylko trzymając się za pokłute siedzenie. Spod liści wysunął się długi ryjek i wyjrzały małe, bystro patrzące oczki.

-    Fu, co to za dziwne zwycząje, żeby porządnym zwierzętom przeszkadzać w spaniu?

Zadrżałem na widok zwierzęcia wychodzącego z kryjówki. Cale było najeżone kolcami. Teraz już wiedziałem, o có się tak pokłułem!

-    Kto ty jesteś? - spytałem jak mogłem najgrzeczniej.

-    To ja powinienem się spytać, kto ty jesteś - odburknął - skoro nie proszony włazisz do mojej zimowej sypialni!

-    Ja jestem Kosmatek, ludek z bajki - przedstawiłem

26