Kotwica0078

254 6. Projektowanie belek drewnianych

Przeguby sprawdza się na działanie sił poprzecznych V_d przekazywanych przez część zawieszoną. Naprężenia styczne w najsłabszym przekroju przegubu oblicza się ze wzoru

(6.7)

gdzie:

V₍i — siła poprzeczna w przegubie, N,

h, b — wymiary najsłabszego przekroju przegubu, mm.

W zależności od typu przegubu sprawdza się również naprężenia docisku działające prostopadle (rys. 6.9b) lub pod kątem do włókien (rys. 6.9c i d). W przegubie wykonanym jak na rysunku 6.9b cała siła poprzeczna V_d jest przenoszona przez śrubę o nośności N_s > V_d.

Belki ciągłe zespolone o stałym przekroju mają przekrój złożony (podwójny) na całej długości. Punkty łączenia elementów każdej warstwy są przesunięte względem podpór o 0,21 (lys. 6.10).

■ t

c)

b)

Rysunek 6.10. Belka ciągła zespolona o stałym przekroju wg (79): a) widok z boku, b) widok z gór)', c) schemat łączenia elementów; 1 - przęsło skrajne, 2 - przęsło środkowe; b, h - wymiar)’ przekrojów elementów, / - osiowy rozstaw podpór, d - średnica gwoździ

W przęsłach skrajnych belek poddanych działaniu obciążeń stałych i zmiennych momenty zginające są znacznie większe niż w przęsłach środkowych, dlatego przęsła skrajne należy wzmocnić dodatkowym elementem (rys. 6.10).

W belkach ciągłych o przekroju zmiennym (rys. 6.11) styki wykonuje się nad podporą na zakład długości a ^ 0,2/. Przy tym sposobie łączenia w^r przęśle, w miejscu gdzie moment zginający jest mniejszy, przyjmuje się przekrój pojedynczy. Na podporach środkowych przekrój jest dwukrotnie, a na podporach przyskrajnych trzykrotnie większy.

Przyjmując taką samą długość przęsła skrajnego, jak przęseł środkowych, należy w przęśle skrajnym zastosować przekrój złożony z dwóch elementów.

Belki ciągłe o stałym i zmiennym przekroju łączy się na gwoździe lub śruby. Liczbę łączników oblicza się ze względu na siłę F wywołaną działaniem momentu podporowego (rys. ó.lld). Jeśli stosuje się gwoździe, z każdej strony styku należy umieścić ich co najmniej 4.

Rysunek 6.11. Belka ciągła o zmiennym (podwójnym) przekroju na podporze wg (79]: a) widok z boku, b) widok z góry, c) przykład łączenia elementów, d) schemat zastępczy do obliczania liczby gwoździ łączących elementy belki, e) wykres momentów zginających od obciążenia ciągłego; 1 - podwójne przęsło skrajne, 2 - pojedyncze przęsło środkowe; F - siła w połączeniu, a - długość zakładu, a\ - odległość wypadkowej sił w łącznikach od osi podpory, b, h - wymiary przekroju belek

6.2. Belki o przekroju złożonym łączone na gwoździe

Do najprostszych belek o przekroju złożonym należą belki uzyskane przez wzmocnienie przekrojów prostokątnych. Belki te mogą mieć przekrój dwuteowy lub skrzynkowy z desek, bali lub łat (rys. 6.12). Elementy belek łączy się na gwoździe wbijane pionowo (rys. 6.12a i b) lub poziomo (rys. 6.12c^f). Z uwagi na mniejszą podatność złącza belki łączone na gwoździe wbijane poziomo są mniej odkształ-calne.

Belki dwuteowe, wykonane z desek (rys. 6.12a) lub z desek i czterech łat (rys. 6.12f), stosuje się przy niewielkich rozpiętościach i obciążeniach.

Grubość deski pionowej dobiera się, biorąc pod uwagę tylko możliwość przeniesienia przez nią naprężeń stycznych. Grubość takiej deski, do której pasy mo-