lastscan50

Po uwzględnieniu nowelizacji współczynnik wypłacalności przyjął postać:

w„ =

^lurl ^nerll    pomnnjjjmiu ^ ur/lll

12,5x(8%xAv . + r.)

^tur!    ^aerll ^pomnipyzmin    ^irrrtll

12,5 x całkowity wymóg kapitałowy

> 8% (4)

gdzie:

k_turiU - fundusze III kategorii. r_>inł - ekspozycja na ryzyko rynkowe.

Rozszerzając pomiar ryzyka o ryzyko rynkowe, rozszerzopo także bazę kapitałową uwzględnianą w' liczniku współczynnika wypłacalności o fundusze własne III kategorii (tier III) - dotyczy to jednak tylko tych banków, które wykazują istotną wartość księgi handlowej. W celu określenia znaczenia działalności handlowej jej wartość jest odnoszona do sumy bilansowej i w artości zobowiązań pozabilansowych. Kapitał ten może służyć wyłącznie do pokrywania określonych rodzajów ryzyka rynkowego. W skład kapitału krótkoterminowego wchodzą głównie krótkoterminowe pożyczki podporządkowane (nie krótsze niż 2 lata), zyski na portfelu handlowym, pomniejszone o straty na pozostałych rodzajach działalności.

Jak wspomniano, pomiar ekspozycji na ryzyko rynkowe może być dokonany dwoma sposobami. W ramach metody standardowej wyodrębnione komponenty ryzyka zgodnie z. definicją - są oceniane odrębnie. W przepisach wykonawczych określono zasady wyliczania ekspozycji na ryzyko rynkowe w poszczególnych jego kategoriach, co nie będzie jednak rozwijane. W uproszczeniu można powiedzieć, że otwarte pozycje w różnych kategoriach ryzyka rynkowego są przeliczane według ustalonych przez nadzór współczynników, podobnych w konstrukcji do wag ryzyka.

Za zgodą władz nadzorczych banki mogą stosować do pomiaru ryzyka rynkowego modele wewnętrzne, które pozwalają na oszacowanie tzw. wartości zagrożonej (value at risk - VaR). Modele te muszą spełniać pewne wymogi jakościowe i ilościowe. Jakościowe odnoszą się głównie do organizacji i zarządzania ryzykiem rynkowym oraz poddawania stosowanych rozwiązań audytowi zewnętrznemu i wewnętrznemu. Ilościowe odnoszą się do statystycznych parametrów modelu (np poziom ufności równy 99%, okres utrzymywania portfela - 10 dni roboczych) oraz konieczności aktualizacji danych wykorzystywanych w modelu w okresach miesięcznych. W modelach wewnętrznych powinny być uwzględnione istotne dla banku rodzaje ryzyka; dla mniej istotnych można stosować podejście standardowe (tzw. rozwiązanie mieszane).

Ekspozycja na ryzyko ry nkowe (i\ J jest sumą ryzyka oszacowanego w poszczególnych kategoriach. Jeżeli do jej wyznaczania są stosowane modele wewnętrzne obejmujące poszczególne rodzaje ryzyka rynkowego, to ekspozycję na ryzyko rynkowe stanowią wskazania modelu, przy czym uwzględnia się wyższą z dwóch wartości: - VaR z poprzedniego dnia roboczego,

średnią VaR / poprzednich 60 dni roboczych, przemnożoną przez współczynnik skalujący, ustalony na podstaw ie jakości wskazań modelu.

w czerwcu 1999 r. Komitet Bazylejski przedstawił do konsultacji pierwszy dokument fcrysowujący nowe podejście do pomiaru adekwatności kapitałowej. Ostateczna bvrs)ii Now-ej Umowy Kapitałowej (zwanej także Bazyleą II) została przedstawiona m jtecrwcu 20()4 r., czyli 5 lat po opublikowaniu pierwszego dokumentu. Formalnie fiil .'007 r. pomiar adekwatności kapitałowej jest oparty na trzech uzupełniających li litrach:

I) juz znanym, tj. ustaleniu minimalnych wymogów w zakresie adekwatności I kapitałowej obejmującej ryzyko kredytowe, rynkowe i operacyjne;

K nu ocenie władz nadzorczych, czy fundusze własne, jakie bank posiada, są Hprystarczające względem skali i profilu ryzyka prowadzonej działalności; ^^Bpcyplinie rynkowej.

KmiiiuI.i współczynnika wypłacalności przedstawia się następująco:

^    _ ^rwrI    ^pomnuji;mu>    tilll ^

12,5x(8%x r, ekspozycja na ryzyko operacyjne.

(5)

Hwcli/acja z 1996 r. i Nowa Umowa Kapitałowa sposób pomiaru adekwatności kipu iłowej bardziej rozbudowały i umożliwiły oparcie go na wewnętrznych HjWtiOaniach banków, co należy ocenić pozytywnie. Umożliwia to bowiem wy-Mjtystywanie jednej metodyki oceny ryzyka, zarówno dla celów zarządczych, jak I nadzorczych.

Kiwa Umowa Kapitałow a była projektowana jako regulacja dla banków działających Hlluili międzynarodowej. Regulacje wydawane przez Komitet Bazylejski mają Kiiuklcr zaleceń (dobrych praktyk), a więc nie są wiążące. Jednak ze względu na Knanę Komitetu, wiele krajów - poza członkami - korzysta z wypracowanych przez Hm w zorców. W przypadku Bazylei 11. będącej regulacją o dużym znaczeniu, pra-■ nad jej wdrożeniem do regulacji unijnych były prowadzone niemalże równolegle Hjflcumi Komitetu Bazylejskiego.

ph kirm końcowym tych prac są dwie dyrektywy, stanowiące konstytucję dla unij-H» sektora bankowego i firm inwestycyjnych:

^H)06/48/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe¹,

S .¹(MW49/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 w spraw ie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych⁴.

tnu¹ /ącą część tych dyrektyw stanowią nowe uregulowania związane z adekwatnością i u pil a Iową, które na wcześniejszym etapie prac nazywano dyrektywą w sprawie

1

ł.li|W/#Mr.|cx.cumpacn/Uxl'n.ScrvMuyplAłgaoWt \W\ I U?iN^KIIOplOOOI()2(X) pdl ' Mi,. //wr-lcAcumpiicud^xt)riScrvMu?/|¹IA.JżJUMłVl \ llf\ \n imraK.mpin20l0255.pdf