M Feld TBM633

633

13.7. Kształtowanie zębów kół zębatych walcowych

RYS. 13.84. Porównanie metod szlifowania kół zębatych pod względem klasy dokładności uzębienia, wymiarów koła zębatego oraz czasu obróbki

Główne kierunki rozwoju metody szlifowania ściernicami ślimakowymi to: wprowadzanie coraz to szerszych ściernic o coraz większych średnicach oraz stosowanie ściernic wielozwojnych.

Porównanie omówionych metod obwiedniowego szlifowania zębów kół zębatych przedstawiono na rys. 13.84. Jak wynika z wykresu najdokładniejsze koła i to w najkrótszym czasie można uzyskać metodą Reishauera, w następnej kolejności metodą Nilesa i Maaga.

Gładzenie. Jest to sposób obróbki ściernej nabierający coraz większego znaczenia, mimo że do jego realizacji niezbędne jest specjalne urządzenie i obrabiarka. Potwierdzeniem tego jest coraz większa liczba producentów tych specjalistycznych obrabiarek (Fassler, Kapp, Gleason-Hurth, Prawema). Proces gładzenia jest bardzo zbliżony do procesu wiórkowania wiórkownikiem krążkowym. Wichrowate usytuowanie osi narzędzia i obrabianego koła (rys. 13.85) powoduje, że przy takiej współpracy występuje prędkość poślizgu wzdłuż linii zębów, która przebiega skośnie od głowy do stopy zęba.

Narzędziem jest ściernica (osełka) w kształcie pierścienia (rys. 13.86). Podstawowa budowa i skład komponentów: ziarn, spoiwa i por są podobne do ściernic konwencjonalnych. Materiałem ściernym stosowanym w tym sposobie obróbki jest elektrokorund, węglik krzemu, mikrokrystaliczny tlenek aluminiowy, a niekiedy nawet regularny azotek boru. Ważną cechą jakościową narzędzi jest jednorodność rozmieszczenia ziarn w spoiwie, które ma bezpośredni wpływ na twardość, sztywność i okres