Obraz
8 3

■10 |. Dus/ykowsk.i |.ik<iv życia w perspektywie pedagogiczne)

kiedy traumatyczne, mogą uruchomić procesy rozwojowe, ale mogą je tak że zablokować. Stąd tylko właściwy stosunek człowieka do cierpienia, nieszczęścia, ułatwia przechodzenie na wyższy poziom rozwoju w powiązaniu z zadowoleniem i radością życia.

Oba przedstawione stanowiska teoretyczne są bardzo zbliżone, wskazują bowiem na ogromne znaczenie radości i smutku (szczęścia i nieszczęścia) w życiu człowieka. Biorąc pod uwagę nielrwałość istnienia, kru chość i nieuchwytność życia, można powiedzieć, że szczęście i nieszczęście nadają mu sens i stanowią nieodłączne elementy jego jakości. Z drugiej strony trwałe szczęście jest nieosiągalne, ponieważ jego uzyskanie uniemożliwiają cierpienie i niepewność losu, dlatego każdy jest zmuszony o nic walczyć. Jednakże o tym, czy człowiekowi sprzyja szczęście, czy doświadcza nieszczęścia, czy poczucie pierwszego bądź drugiego stanu pobudza, czy hamuje jego rozwój, ubogaca, czy zubaża życie, decyduje on sam. Zatem nie samo szczęście lub nieszczęście jako takie, lecz sposób postrzegania życia przez człowieka (na przykład w kategoriach: szczęśliwe - nieszczęśliwe, udane - nieudane itp.), jak również sposób potraktowania swojego rozwoju (jego roli i sensu) mają znaczenie dla jakości życia (Gałaś, 2000, s. 95-96). Tylko człowiek rozumnie przeżywający szczęście i zdolny do przemyśleń duchowych nad swoim cierpieniem będzie potwierdzał swoją wewnętrzną, osobową wolność oraz doświadczał radości życia.

W poszukiwaniu pedagogicznej koncepcji jakości życia

Wi i lorukość znaczeń przypisywanych terminowi „jakość życia” wynika i Indywidualnych kryteriów oceniania każdego człowieka. Przykłady defi nlowania lego pojęcia przez różne dyscypliny naukowe zostaną zaprezen luWiuie w tej części publikacji.

Geneza terminu

l'o|ę» le „jakość życia” (z ang. (juality of life - QOI.) wprowadzono do u i mluologii naukowej w lalach 60., ale problemy z nim związane towarzy n.(«zlowiekowi od dawna. Termin ten łączono z pojęciami „społeczeństwo jMiillnilusIrialne" i „społeczeństwo ekologiczne" w okresie, kiedy wiele naj l'‘.uil/ie| rozwiniętych państw kapitalistycznych wkroczyło w erę rewolucji naukowo lechnu znej, powodującej negatywne zjawiska społeczne. Pojęcie lakośi' życia" zostało wprowadzone przez rzeczników ochrony środowiska I mii |ologów, przede wszystkim przez, tych, którzy podjęli krytykę tzw. spo |n /• listwa przemysłowego i poprzemysłowego i wyrażało niezadowolenie t meny zaspokajania potrzeb wyłącznie za pomocą wskaźników poziomu <yi la

I tokiryny społetzeńslwa przemysłowego z lal 50. opierały się na op lymMyr zne| wierze we ws/echnuH techniki (m in.: koncepcje I). Iłella, i Rosioya, l< Amna) Zakładały one, że jedynymi siłami napędowymi l"ik • ■' n .lwa są lei linii a, organl/ai Ja i admimsliai ja, i żyli szeroko po KM Im bnologla Mly le w zwlą/ku /• wzrosłem gospoda ii zym i postępem